Wikipedia

SM UB-57

niemiecki okręt podwodny
Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UB-57 z 1917 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.

SM UB-57 – niemiecki okręt podwodny z okresu I wojny światowej, jedna z 96 zbudowanych jednostek typu UB III.

SM UB-57
Ilustracja
SM UB-64(inne języki), okręt siostrzany UB-57
Klasa

okręt podwodny

Typ

UB III

Projekt

44

Historia
Stocznia

AG Weser, Brema Cesarstwo Niemieckie

Położenie stępki

13 września 1916

Wodowanie

21 czerwca 1917

 Kaiserliche Marine
Nazwa

SM UB-57

Wejście do służby

30 lipca 1917

Zatonął

14 sierpnia 1918

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


516 ton
646 ton

Długość

55,85 metra

Szerokość

5,8 metra

Zanurzenie

3,72 metra

Zanurzenie testowe

50 metrów

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 780 kW (1060 KM)
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 580 kW (788 KM)
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


13,4 węzła
7,8 węzła

Zasięg

na powierzchni: 9020 Mm przy 6 węzłach
w zanurzeniu: 55 Mm przy 4 węzłach

Uzbrojenie
1 działo kal. 8,8 cm, 10 torped
Wyrzutnie torpedowe

5 × 500 mm

Załoga

34

Okręt miał wyporność 516 ton w położeniu nawodnym i 646 ton pod wodą, a jego główną bronią było 10 torped o kalibrze 500 mm wystrzeliwanych z pięciu wyrzutni. Napędzana silnikami wysokoprężnymi i elektrycznymi jednostka rozwijała prędkość 13,4 węzła na powierzchni i 7,8 węzła w zanurzeniu, osiągając zasięg nawodny wynoszący 9020 Mm przy prędkości 6 węzłów (i 55 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą).

UB-57 został zwodowany 21 czerwca 1917 roku w stoczni AG Weser w Bremie, a do służby w Kaiserliche Marine wcielono go 30 lipca 1917 roku. W czasie służby operacyjnej we Flotylli Flandria odbył 11 patroli bojowych, podczas których zatopił 46 statków o łącznej pojemności 122 035 BRT, a także uszkodził 11 statków o łącznej pojemności 64 265 BRT. SM UB-57 zatonął 14 sierpnia 1918 roku po wejściu na minę u wybrzeży Flandrii.

Projekt i budowa

edytuj

Wydane w kwietniu 1915 roku przez Inspektorat U-Bootów memorandum wzywało kierownictwo Cesarskiej Marynarki Wojennej do zaprojektowania i budowy uproszczonego typu okrętu podwodnego, który miał zostać wykorzystany w działaniach blokadowych Wielkiej Brytanii[1]. Budowa dużych, oceanicznych okrętów podwodnych trwała zbyt wiele czasu, podobnie jak produkcja używanych do ich napędu silników wysokoprężnych o dużej mocy. Konsekwencją był duży niedobór jednostek tej klasy w niemieckiej flocie[1][2]. Wznowienie na początku 1916 roku nieograniczonej wojny podwodnej sprawiło, że konieczne stało się opracowanie średniej wielkości okrętu podwodnego uzbrojonego w torpedy, który można było szybko zbudować[3]. Przybrzeżne okręty typu UB II były zbyt słabo uzbrojone i miały niewystarczający zasięg, przez co ich użycie ograniczone było przeważnie do wód Morza Północnego i kanału La Manche, natomiast nowo projektowane torpedowe okręty podwodne musiały być zdolne do operowania wokół Wysp Brytyjskich i na Morzu Śródziemnym[4][5]. Zrezygnowano z wcześniejszego schematu prostych jednostek jednokadłubowych z zewnętrznymi zbiornikami balastowymi na rzecz konstrukcji dwukadłubowej[6][7].

Projekt nowego okrętu podwodnego średniej wielkości oparto na konstrukcji udanych podwodnych stawiaczy min typu UC II[2][4]. Dziobowej części okrętu nadano nowy profil, a szyby minowe zastąpiono przedziałem torpedowym z czterema wewnętrznymi wyrzutniami torped; powiększono również wyposażony w dwa peryskopy kiosk[4]. Znacznie zwiększono moc silników spalinowych i elektrycznych, jak i pojemność zbiorników paliwa, jednak odbyło się to kosztem zmniejszenia o 40% wielkości baterii akumulatorów i o blisko 30% ich pojemności w stosunku do SM U-16(inne języki), przez co spadła prędkość podwodna i zasięg[4]. Okręty charakteryzowały się doskonałą manewrowością i krótkim czasem zanurzania, wynoszącym 30 sekund[8][9]. Budowa okrętów o nadanym przez Inspektorat U-Bootów numerze projektu 44, zwanych później typem UB III, miała rozpocząć się po zrealizowaniu przez stocznie kontraktów na budowę jednostek typu UB II i UC II, czyli najwcześniej wiosną 1917 roku[4].

SM[a] UB-57 zamówiony został 2 maja 1916 roku jako jednostka z liczącej 24 jednostki I serii okrętów typu UB III[4][b]. Powstał w stoczni AG Weser w Bremie jako jeden z 36 okrętów typu UB III zbudowanych w tej wytwórni[4][10]. UB-57 otrzymał numer stoczniowy 269 (Werk 269)[11][12]. Stępkę okrętu położono 13 września 1916 roku[11], a zwodowany został 21 czerwca 1917 roku[9][13][c].

Dane taktyczno-techniczne

edytuj
 
Wnętrze przedziału torpedowego siostrzanego okrętu UB-110(inne języki)

SM UB-57 był średniej wielkości okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[7][14]. Długość całkowita wynosiła 55,85 metra, szerokość 5,8 metra i zanurzenie 3,72 metra[7][15]. Kadłub sztywny miał 40,1 metra długości i 3,9 metra szerokości[15][16]. Podzielony był grodziami na następujące przedziały (od dziobu): przedział torpedowy, pomieszczenia załogi, centrala, pomieszczenia załogi, przedział silników spalinowych, przedział silników elektrycznych oraz rufowy przedział torpedowy[17]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 8,25 metra[15][16]. Dziób jednostki przystosowany był do przecinania sieci przeciwpodwodnych[18]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 516 ton, a w zanurzeniu 646 ton[7][15].

Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Körting(inne języki) o łącznej mocy 780 kW (1060 KM) przy 450 obr./min, zaś pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym SSW o łącznej mocy 580 kW (788 KM) przy 362 obr./min[7][19]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby o średnicy 1,4 metra każda[9]. Jednostka wyposażona była w dwa stery kierunku i dwa podwójne stery głębokości[20]. Okręt osiągał prędkość 13,4 węzła na powierzchni i 7,8 węzła w zanurzeniu[7][15]. Zasięg wynosił 9020 Mm przy prędkości 6 węzłów w położeniu nawodnym oraz 55 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[7][15]. Zbiorniki mieściły 75 ton paliwa[12][15][d], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi[20]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[8][12][e], zaś czas wykonania manewru zanurzenia 30 sekund[8][21].

Głównym uzbrojeniem okrętu było pięć wewnętrznych wyrzutni torped kalibru 500 mm: cztery dziobowe i jedna na rufie, z łącznym zapasem 10 torped[5][9]. Broń artyleryjską stanowiło umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kalibru 8,8 cm TK L/30 C/08, z zapasem amunicji wynoszącym od 160 do 296 naboi[9][12]. Okręt wyposażony był w dwa peryskopy: wachtowy i bojowy[18]. Wyposażenie ratownicze stanowiła umieszczona na pokładzie łódź ratunkowa[9].

Załoga okrętu składała się z trzech oficerów oraz 31 podoficerów i marynarzy[8][20][f].

Służba

edytuj

1917 rok

edytuj

SM UB-57 został wcielony do służby w Kaiserliche Marine 30 lipca 1917 roku[9][11]. Dowództwo okrętu objął kpt. mar. (niem. Kapitänleutnant) Otto Steinbrinck, wcześniej dowodzący U-6, UB-10, UB-18 i UC-65[22]. Po okresie szkolenia U-Boot 20 września wszedł w skład Flotylli Flandria (niem. U-Flottille Flandern)[11].

7 października w odległości 12 Mm na północny zachód od Boulogne-sur-Mer UB-57 zatrzymał i po ewakuacji załogi zatopił za pomocą ładunków wybuchowych zbudowany w 1884 roku brytyjski drewniany kecz „Alcyone” o pojemności 116 BRT, płynący z Kingston upon Hull do Dieppe z ładunkiem węgla[23][24]. 11 października ten sam los spotkał zbudowany w 1864 roku brytyjski żaglowiec „Joshua” (60 BRT), transportujący glinkę kaolinową z Fowey do Dieppe, zatrzymany i zatopiony na zachód od wyspy Wight (na jego pokładzie zginęły trzy osoby, w tym kapitan jednostki)[23][25]. 20 października w pobliżu Flamborough Head(inne języki) U-Boot zatopił dwa przewożące węgiel norweskie parowce: zbudowany w 1892 roku „Leander” o pojemności 2968 BRT, płynący z West Hartlepool(inne języki) do Savony (w wyniku ataku zginął jeden marynarz) i pochodzący z 1903 roku „Nitedal” (1714 BRT), płynący z Jarrow do Rouen, na którym zginęło 12 członków załogi[26][27]. Dwa dni później w odległości 8 Mm na północny wschód od Scarborough okręt podwodny zatopił zbudowany w 1895 roku duński parowiec „Novillo” o pojemności 2336 BRT, transportujący węgiel na trasie Newcastle upon Tyne – Blaye (na jego pokładzie zginęły cztery osoby)[28]. 23 października nieopodal Flamborough Head UB-57 storpedował bez ostrzeżenia i zatopił dwa brytyjskie uzbrojone parowce: zbudowany w 1907 roku „Seistan” o pojemności 4238 BRT, płynący z ładunkiem węgla z Newcastle upon Tyne do Falmouth (na pozycji 54°09′N 0°08′W/54,150000 -0,133333, w wyniku ataku śmierć poniosło pięciu marynarzy) i pochodzący z 1906 roku „Tredegar Hall” (3764 BRT), transportujący ładunek rudy żelaza z Melilli do Middlesbrough (na pokładzie zginęło trzech członków załogi)[23][29][30].

22 listopada w odległości 0,5 Mm na południowy wschód od The Manacles(inne języki) U-Boot zatopił w ataku torpedowym zbudowany w 1904 roku norweski parowiec „Krosfond” o pojemności 1707 BRT, przewożący węgiel z Newport do Rouen (na pozycji 50°03′N 5°01′W/50,050000 -5,016667, zginęło 15 marynarzy)[31]. 24 listopada o godzinie 11:00 w odległości 3 Mm na południowy wschód od Lizard Point okręt storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1897 roku brytyjski uzbrojony parowiec „Nyassa” (2579 BRT), transportujący węgiel z Cardiff do Rouen (na pozycji 49°56′N 5°08′W/49,933333 -5,133333, nikt nie zginął)[23][32]. Trzy dni później ten sam los spotkał dwa kolejne uzbrojone brytyjskie parowce: zbudowany w 1896 roku „Almond Branch” o pojemności 3461 BRT, płynący z ładunkiem drobnicy z Londynu do Ameryki Południowej (na pozycji 50°12′N 4°45′W/50,200000 -4,750000, w wyniku ataku zginął jeden marynarz) i pochodzący z 1901 roku „Eastfield” (2145 BRT), transportujący węgiel z Newport do Dieppe (na pozycji 50°14′06″N 4°42′06″W/50,235000 -4,701667, na pokładzie śmierć poniósł jeden członek załogi)[23][33][34].

22 grudnia o godzinie 6:50 w odległości 4 Mm na południowy zachód od Lizard Point UB-57 storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1901 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Mabel Baird” o pojemności 2500 BRT, który wypłynął z Penarth z ładunkiem węgla (na pozycji 49°54′N 5°17′W/49,900000 -5,283333, na pokładzie zginęło pięć osób)[23][35]. Nazajutrz w odległości 35 Mm na zachód od Bishop Rock załoga U-Boota zatopiła zbudowany w 1876 roku norweski żaglowiec „Vellore” (1672 BRT), płynący pod balastem z Hawru do Nowego Jorku (obyło się bez strat w załodze)[36]. Wieczorem 26 grudnia w odległości 9 Mm na południe od przylądka Dodman Point(inne języki) okręt zatopił w przeprowadzonych bez ostrzeżenia atakach torpedowych dwa płynące w konwoju uzbrojone brytyjskie parowce: zbudowany w 1907 roku „Benito” o pojemności 4712 BRT, który wypłynął z Newcastle upon Tyne z ładunkiem węgla i koksu oraz pochodzący z 1917 roku „Tregenna” (5772 BRT), transportujący węgiel z Newcastle upon Tyne do Gibraltaru (oba statki zatonęły na pozycji 50°04′N 4°45′W/50,066667 -4,750000, a na ich pokładach nikt nie zginął)[23][37][38]. 28 grudnia o godzinie 22:30 ten sam los spotkał zbudowany w 1898 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Clara” o pojemności 2425 BRT, płynący pod balastem z Rouen do Barry Roads, zatopiony bez strat w załodze w odległości 1,5 Mm na południe od Runnel Stone(inne języki)[23][39]. Następnego dnia w odległości 7 Mm na północny zachód od Lizard Point UB-57 storpedował i zatopił zbudowany w 1910 roku norweski parowiec „Tiro” (1442 BRT), przewożący węgiel na trasie Barry – Rouen (na pozycji 49°56′N 5°23′W/49,933333 -5,383333, na pokładzie zginęło osiem osób)[40].

1918 rok

edytuj

Na początku 1918 roku niemieckie siły podwodne przeszły reorganizację, w wyniku której Flotylla Flandria została podzielona na dwie części: I Flotyllę Flandria (I. U-Flottille Flandern) i II Flotyllę Flandria (II. U-Flottille Flandern), a UB-57 znalazł się w składzie tej pierwszej[11][41]. 2 stycznia nastąpiła zmiana dowódcy okrętu – kpt. mar. Otto Steinbrinck został zastąpiony przez por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Johannesa Lohsa(inne języki), dowodzącego uprzednio SM UC-75[42].

5 lutego w odległości 4 Mm na wschód od Maiden’s Head (Irlandia) U-Boot zatopił w ataku torpedowym zbudowany w 1902 roku amerykański parowiec „Alamance” (4455 BRT), płynący w konwoju z Baltimore do Liverpoolu z ładunkiem drobnicy (w wyniku ataku śmierć poniosło sześciu członków załogi statku)[43]. Nazajutrz na północ od wyspy Man okręt storpedował zbudowany w 1917 roku duży brytyjski parowiec „Westmoreland” o pojemności 9512 BRT, płynący z Halifaxu do Liverpoolu z ładunkiem mrożonego mięsa. W wyniku przeprowadzonego na pozycji 54°20′N 3°30′W/54,333333 -3,500000 ataku statek został uszkodzony, a na jego pokładzie śmierć poniósł jeden marynarz[44]. 7 lutego ofiarami wojennej działalności załogi UB-57 na Morzu Irlandzkim zostały trzy brytyjskie parowce, zatrzymane i po ewakuacji załóg zatopione ogniem artyleryjskim: zbudowany w 1900 roku „Ardbeg” o pojemności 227 BRT, płynący z Warrington do Larne z ładunkiem sody, w odległości 32 Mm na północny wschód od latarniowca „Mersey Bar”; pochodzący z 1905 roku „Ben Rein” (212 BRT), transportujący ładunek drobnicy z Liverpoolu do Belfastu, w odległości 35 Mm na północny zachód od latarniowca „Mersey Bar” oraz zbudowany w 1916 roku „Limesfield” o pojemności 427 BRT, przewożący odpady bawełniane z Belfastu do Preston, w odległości 25 Mm od Maughold Head[23][45][46][47]. 12 lutego okręt podwodny zatopił w atakach torpedowych przeprowadzonych bez ostrzeżenia dwa uzbrojone brytyjskie parowce: zbudowany w 1888 roku „Eleanor” o pojemności 1980 BRT, przewożący towary rządowe z Immingham do Falmouth, zatopiony w odległości 9 Mm od St Catherine’s Point(inne języki) (na pozycji 50°30′N 1°30′W/50,500000 -1,500000; na pokładzie statku zginęło 34 członków załogi, w tym kapitan) oraz pochodzący z 1913 roku „Polo” (1383 BRT), transportujący węgiel i drobnicę z Kingston upon Hull do Aleksandrii, zatopiony w odległości 6 Mm na południowy wschód od St Catherine’s Point (w wyniku ataku śmierć poniosło trzech marynarzy)[23][48][49]. Dwa dni później na wodach kanału La Manche U-Boot storpedował bez ostrzeżenia i zatopił dwa kolejne brytyjskie parowce: zbudowany w 1913 roku „Carlisle Castle” o pojemności 4325 BRT, płynący z ładunkiem zboża, oleju i drobnicy na trasie Portland – Londyn, zatopiony w odległości 8 Mm na północny wschód od latarniowca „Royal Sovereign” ze stratą jednego załoganta i pochodzący z 1917 roku uzbrojony „War Monarch” (7887 BRT), płynący z ładunkiem węgla z Kingston upon Hull do Włoch, zatopiony w odległości 11 Mm na wschód od latarniowca „Royal Sovereign” (na pozycji 50°46′N 0°43′E/50,766667 0,716667, nikt nie zginął)[23][50][51].

17 marca UB-57 zatrzymał i po ewakuacji załóg zatopił ogniem artyleryjskim w odległości 1,5 Mm na północny wschód od Lizard Point trzy przewożące węgiel francuskie żaglowce: zbudowany w 1901 roku „Anne Yvonne” o pojemności 102 BRT, płynący ze Swansea do Granville; pochodzący z 1897 roku „Arvor” (52 BRT), płynący ze Swansea do Saint-Brieuc oraz zbudowany w 1906 roku „Beata” o pojemności 102 BRT, płynący ze Swansea do Granville (wszystkie zostały zatopione na pozycji 49°59′N 5°10′W/49,983333 -5,166667[52][53][54]. 19 marca w odległości 27 Mm na południowy zachód od St Catherine’s Point okręt storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1918 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Luxor” o pojemności 3571 BRT, płynący pod balastem z Cherbourga do Barry (obyło się bez strat w ludziach)[23][55]. 23 marca na pozycji 50°08′N 0°40′W/50,133333 -0,666667 U-Boot przeprowadził atak torpedowy na zbudowany w 1908 roku brytyjski zbiornikowiec „Sequoya” o pojemności 5263 BRT, płynący z Rouen do Avonmouth pod balastem. Uszkodzony statek bez strat w załodze dotarł do Southampton[56]. 29 marca w odległości 7 Mm na południe od Newhaven UB-57 storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1897 roku uzbrojony brytyjski parowiec „T.R. Thompson” o pojemności 3538 BRT, płynący z ładunkiem rudy żelaza z Bani Saf do Middlesbrough (w wyniku ataku śmierć poniosło 33 członków załogi wraz z kapitanem)[23][57]. Tego dnia w odległości 5 Mm na północny wschód od latarniowca „Owers” (nieopodal Selsey Bill(inne języki)) okręt uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1906 roku portugalski parowiec pasażerski „India” (5990 BRT), płynący z ładunkiem drobnicy z Londynu do Lizbony[58]. 31 marca U-Boot storpedował dwa brytyjskie parowce: zbudowany w 1884 roku uzbrojony „Excellence Pleske” o pojemności 2059 BRT, transportujący ładunek rudy żelaza z Bilbao do Middlesbrough, który został zatopiony ze stratą 13 członków załogi w odległości 2,5 Mm na południowy wschód od Dungeness[23][59] oraz pochodzący z 1900 roku „Alcinous” (5743 BRT), przewożący drobnicę z Londynu do Bostonu, który został uszkodzony na wysokości Fairlight bez strat ludzkich[60].

28 kwietnia okręt wyszedł z Ostendy na kolejny wojenny patrol[61]. 29 kwietnia U-Boot storpedował bez ostrzeżenia i zatopił dwa brytyjskie uzbrojone parowce: zbudowany w 1906 roku „Australier” o pojemności 3687 BRT, płynący z ładunkiem rudy żelaza na trasie Bilbao – ujście Tees, zatopiony w odległości 6 Mm na południowy zachód od Dungeness ze stratą pięciu członków załogi (na pozycji 50°52′N 0°58′E/50,866667 0,966667) oraz pochodzący z 1890 roku „Broderick” (4321 BRT), płynący pod balastem z Londynu przez Dunkierkę do Puerto Cabello, zatopiony w odległości 7 Mm na południowy wschód od Hastings (nikt nie zginął)[23][62][63]. Tego dnia w odległości 5 Mm na południowy zachód od Dungeness załoga okrętu zatopiła również zbudowany w 1882 roku francuski parowiec „La Somme” o pojemności 1477 BRT, transportujący węgiel ze Swansea do Dieppe (na pozycji 50°52′N 0°51′E/50,866667 0,850000, na pokładzie śmierć poniósł jeden marynarz)[64]. 30 kwietnia na wodach kanału La Manche UB-57 zatopił w przeprowadzonych bez ostrzeżenia atakach torpedowych dwa brytyjskie uzbrojone parowce: zbudowany w 1898 roku „Ella Sayer” o pojemności 2549 BRT, płynący z ładunkiem węgla z Penarth do Dunkierki (na pozycji 50°49′N 0°48′E/50,816667 0,800000, na pokładzie zginęły dwie osoby) oraz pochodzący z 1903 roku „Umba” (2042 BRT), płynący pod balastem z Dunkierki do Barry Roads (w odległości 1 Mm na południe od latarniowca „Royal Sovereign” ze stratą 20 członków załogi, w tym kapitana)[23][65][66]. 1 maja w odległości 14 Mm na południe od Worthing okręt uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1893 roku brytyjski parowiec „Canonesa” o pojemności 6683 BRT, płynący pod balastem z Boulogne-sur-Mer do Newport (na pokładzie statku zginęło ośmiu członków załogi)[67]. Nazajutrz w odległości 9 Mm na południowy wschód od Folkestone U-Boot storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1902 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Unity”(inne języki) o pojemności 1091 BRT, transportujący sprzęt artyleryjski z Newhaven do Calais (w wyniku ataku śmierć poniosło 12 osób)[23][68].

22 maja w odległości 30 Mm na północny zachód od La Poterie-Cap-d’Antifer UB-57 zatopił w ataku torpedowym zbudowany w 1891 roku brytyjski parowiec „Red Rose” o pojemności 423 BRT, przewożący materiały rządowe z Littlehampton do Hawru (na pozycji 50°04′N 0°20′W/50,066667 -0,333333, zginęła cała, licząca 11 osób załoga statku)[69]. Następnego dnia nieopodal Beachy Head okręt podwodny storpedował i zatopił zbudowany w 1903 roku brytyjski krążownik pomocniczy HMS „Moldavia”(inne języki) (9500 BRT)[g], który wypłynął z Halifaxu w konwoju HC-1 transportując do Europy amerykańskich żołnierzy i zaopatrzenie. Jednostka zatonęła na pozycji 50°24′N 0°26′W/50,400000 -0,433333, a w wyniku ataku zginęło 57 osób[70]. 26 maja w odległości 2 Mm na południowy wschód od Anvil Point(inne języki) U-Boot zatopił w przeprowadzonym bez ostrzeżenia ataku torpedowym zbudowany w 1903 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Kyarra”(inne języki) o pojemności 6953 BRT, płynący z Londynu do Sydney z ładunkiem drobnicy (na pokładzie śmierć poniosło sześciu marynarzy)[23][71]. Następnego dnia nieopodal Fécamp okręt zatopił trzy francuskie niewielkie łodzie rybackie: „Joseph Simone” (8 BRT), „Petit Georges” (10 BRT) i „Souvenir De Ste Marie” (7 BRT)[72]. 30 maja w pobliżu Hastings UB-57 uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1918 roku brytyjski parowiec „War Panther” o pojemności 5260 BRT, płynący z ładunkiem węgla z Blyth do Londynu (nikt nie zginął; statek został wzięty na hol przez okręt patrolowy HMS P17 i doprowadzony do Dover)[73]. Dzień później w wyniku ataku torpedowego U-Boota w odległości 5 Mm od Newhaven uszkodzeń doznał zbudowany w 1908 roku brytyjski parowiec „Galileo” (6287 BRT), płynący pod balastem z Kingston upon Hull do Montrealu (obyło się bez strat w załodze)[74].

30 czerwca UB-57 w odległości 3 Mm od Hastings storpedował zbudowany w 1916 roku brytyjski parowiec „Wilton” o pojemności 4281 BRT, płynący pod balastem z Londynu do Cardiff; w wyniku ataku statek został uszkodzony, a na jego pokładzie nie było ofiar[75]. 2 lipca nieopodal latarniowca „Owers” okręt podwodny storpedował dwa brytyjskie parowce: zbudowany w 1901 roku uzbrojony „Shirala” o pojemności 5306 BRT, płynący z Londynu do Bombaju z ładunkiem drobnicy, zatopiony bez ostrzeżenia ze stratą ośmiu członków załogi[23][76] oraz pochodzący z 1906 roku „Royal Sceptre” (3858 BRT), transportujący węgiel i koks z Newcastle upon Tyne do Falmouth, który doznał uszkodzeń na pozycji 50°40′N 0°35′W/50,666667 -0,583333 (nikt nie zginął)[77]. 6 lipca w odległości 10 Mm na południowy wschód od St Catherine’s Point U-Boot uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1913 roku brytyjski parowiec „Huntscraft” o pojemności 5113 BRT, płynący pod balastem z Hawru do Southampton, a w wyniku ataku śmierć poniosło ośmiu marynarzy[78].

5 sierpnia w odległości 8 Mm na południowy zachód od Dungeness UB-57 uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1913 roku brytyjski parowiec „Tuscan Prince” o pojemności 5275 BRT, płynący pod balastem z Kingston upon Hull do Nowego Jorku (na pokładzie statku zginęły dwie osoby)[79]. 8 sierpnia w odległości 0,5 Mm na południowy wschód od Anvil Point okręt storpedował bez ostrzeżenia i zatopił zbudowany w 1918 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Clan Macvey” o pojemności 5815 BRT, płynący z ładunkiem węgla z Newcastle upon Tyne do Port Saidu, a w wyniku ataku śmierć poniosło siedmiu członków załogi[23][80]. Następnego dnia w odległości 4 Mm na północny wschód od latarniowca „Owers” ten sam los spotkał zbudowany w 1918 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Glenlee” (4915 BRT), przewożący towary rządowe z Dunkierki na Isle of Portland (na pokładzie zginęła jedna osoba)[23][81].

14 sierpnia u wybrzeży Flandrii SM UB-57 wszedł na minę i zatonął wraz z całą, liczącą 34 osoby załogą (na pozycji 51°27′N 2°20′E/51,450000 2,333333)[11][h].

Podsumowanie działalności bojowej

edytuj

W latach 1917–1918 SM UB-57 odbył łącznie 11 patroli bojowych, podczas których za pomocą torped, artylerii oraz ładunków wybuchowych zatopił 46 statków o łącznej pojemności 122 035 BRT oraz uszkodził 11 statków o łącznej pojemności 64 265 BRT[72]. Na pokładach zatopionych i uszkodzonych jednostek zginęło co najmniej 295 osób, w tym 57 na brytyjskim krążowniku pomocniczym HMS „Moldavia”(inne języki)[70][72]. Pełne zestawienie sukcesów bojowych przedstawia poniższa tabela[72]:

Lista zatopionych i uszkodzonych statków i okrętów
Data Nazwa Państwo Tonaż[i] Los jednostki
7 października 1917 „Alcyone”   Wielka Brytania 116 zatopiony
11 października 1917 „Joshua”   Wielka Brytania 60 zatopiony
20 października 1917 „Leander”   Norwegia 2968 zatopiony
20 października 1917 „Nitedal”   Norwegia 1714 zatopiony
22 października 1917 „Novillo”   Dania 2336 zatopiony
23 października 1917 „Seistan”   Wielka Brytania 4238 zatopiony
23 października 1917 „Tredegar Hall”   Wielka Brytania 3764 zatopiony
22 listopada 1917 „Krosfond”   Norwegia 1707 zatopiony
24 listopada 1917 „Nyassa”   Wielka Brytania 2579 zatopiony
27 listopada 1917 „Almond Branch”   Wielka Brytania 3461 zatopiony
27 listopada 1917 „Eastfield”   Wielka Brytania 2145 zatopiony
22 grudnia 1917 „Mabel Baird”   Wielka Brytania 2500 zatopiony
23 grudnia 1917 „Vellore”   Norwegia 1672 zatopiony
26 grudnia 1917 „Benito”   Wielka Brytania 4712 zatopiony
26 grudnia 1917 „Tregenna”   Wielka Brytania 5772 zatopiony
28 grudnia 1917 „Clara”   Wielka Brytania 2425 zatopiony
29 grudnia 1917 „Tiro”   Norwegia 1442 zatopiony
5 lutego 1918 „Alamance”   Stany Zjednoczone 4455 zatopiony
6 lutego 1918 „Westmoreland”   Wielka Brytania 9512 uszkodzony
7 lutego 1918 „Ardbeg”   Wielka Brytania 227 zatopiony
7 lutego 1918 „Ben Rein”   Wielka Brytania 212 zatopiony
7 lutego 1918 „Limesfield”   Wielka Brytania 427 zatopiony
12 lutego 1918 „Eleanor”   Wielka Brytania 1980 zatopiony
12 lutego 1918 „Polo”   Wielka Brytania 1383 zatopiony
14 lutego 1918 „Carlisle Castle”   Wielka Brytania 4325 zatopiony
14 lutego 1918 „War Monarch”   Wielka Brytania 7887 zatopiony
17 marca 1918 „Anne Yvonne”   Francja 102 zatopiony
17 marca 1918 „Arvor”   Francja 52 zatopiony
17 marca 1918 „Beata”   Francja 102 zatopiony
19 marca 1918 „Luxor”   Wielka Brytania 3571 zatopiony
23 marca 1918 „Sequoya”   Wielka Brytania 5263 uszkodzony
29 marca 1918 „India”   Portugalia 5990 uszkodzony
29 marca 1918 „T.R. Thompson”   Wielka Brytania 3538 zatopiony
31 marca 1918 „Alcinous”   Wielka Brytania 6743 uszkodzony
31 marca 1918 „Excellence Pleske”   Wielka Brytania 2059 zatopiony
29 kwietnia 1918 „Australier”   Wielka Brytania 3687 zatopiony
29 kwietnia 1918 „Broderick”   Wielka Brytania 4321 zatopiony
29 kwietnia 1918 „La Somme”   Francja 1477 zatopiony
30 kwietnia 1918 „Ella Sayer”   Wielka Brytania 2549 zatopiony
30 kwietnia 1918 „Umba”   Wielka Brytania 2042 zatopiony
1 maja 1918 „Canonesa”   Wielka Brytania 6683 uszkodzony
2 maja 1918 „Unity”(inne języki)   Wielka Brytania 1091 zatopiony
22 maja 1918 „Red Rose”   Wielka Brytania 423 zatopiony
23 maja 1918 HMS „Moldavia”(inne języki)   Royal Navy 9500 zatopiony
26 maja 1918 „Kyarra”(inne języki)   Wielka Brytania 6953 zatopiony
27 maja 1918 „Joseph Simone”   Francja 8 zatopiony
27 maja 1918 „Petit Georges”   Francja 10 zatopiony
27 maja 1918 „Souvenir de Ste Marie”   Francja 7 zatopiony
30 maja 1918 „War Panther”   Wielka Brytania 5260 uszkodzony
31 maja 1918 „Galileo”   Wielka Brytania 6287 uszkodzony
30 czerwca 1918 „Wilton”   Wielka Brytania 4281 uszkodzony
2 lipca 1918 „Royal Sceptre”   Wielka Brytania 3858 uszkodzony
2 lipca 1918 „Shirala”   Wielka Brytania 5306 zatopiony
6 lipca 1918 „Huntscraft”   Wielka Brytania 5113 uszkodzony
5 sierpnia 1918 „Tuscan Prince”   Wielka Brytania 5275 uszkodzony
8 sierpnia 1918 „Clan Macvey”   Wielka Brytania 5815 zatopiony
9 sierpnia 1918 „Glenlee”   Wielka Brytania 4915 zatopiony
RAZEM zatopione: 46
uszkodzone: 11

Uwagi

edytuj
  1. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  2. ↑ UB 57 ↓ podaje, że okręt został zamówiony 20 maja 1916 roku.
  3. ↑ UB 57 ↓ podaje, że okręt został zwodowany 20 czerwca 1917 roku.
  4. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 181 podają, że zbiorniki okrętu mieściły od 78 do 86 ton paliwa.
  5. ↑ UB III ↓ podaje, że dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 75 metrów.
  6. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 111 podaje, że załoga okrętu liczyła 36 ludzi.
  7. ↑ Ponieważ okręt był pierwotnie jednostką cywilną, podana jest jej pojemność brutto, występująca w źródłach, zamiast wyporności podawanej standardowo dla jednostek wojennych.
  8. ↑ Starsze opracowania (Gröner 1985 ↓, s. 53 i Perepeczko 2000 ↓, s. 448) podają, że do zatonięcia doszło na pozycji 51°56′N 2°02′E/51,933333 2,033333.
  9. ↑ Tonaż wszystkich jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto (BRT).

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Rössler 1989 ↓, s. 56.
  2. ↑ a b Kaack 2023 ↓, s. 44.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 56–57.
  4. ↑ a b c d e f g Rössler 1989 ↓, s. 57.
  5. ↑ a b Perepeczko 2000 ↓, s. 362.
  6. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 111.
  7. ↑ a b c d e f g Möller i Brack 2004 ↓, s. 47.
  8. ↑ a b c d Kaack 2023 ↓, s. 45.
  9. ↑ a b c d e f g Gröner 1985 ↓, s. 53.
  10. ↑ A.G. Weser ↓.
  11. ↑ a b c d e f UB 57 ↓.
  12. ↑ a b c d Gogin 2024 ↓.
  13. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 110.
  14. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 181.
  15. ↑ a b c d e f g Gröner 1985 ↓, s. 52.
  16. ↑ a b UB III ↓.
  17. ↑ Williamson 2016 ↓, s. 28–29.
  18. ↑ a b Williamson 2016 ↓, s. 29.
  19. ↑ Gröner 1985 ↓, s. 52–53.
  20. ↑ a b c Rössler 1989 ↓, s. 53.
  21. ↑ Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  22. ↑ Otto Steinbrinck ↓.
  23. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Wwlossesbrms 3 2011 ↓.
  24. ↑ Alcyone ↓.
  25. ↑ Joshua ↓.
  26. ↑ Leander ↓.
  27. ↑ Nitedal ↓.
  28. ↑ Novillo ↓.
  29. ↑ Seistan ↓.
  30. ↑ Tredegar Hall ↓.
  31. ↑ Krosfond ↓.
  32. ↑ Nyassa ↓.
  33. ↑ Almond Branch ↓.
  34. ↑ Eastfield ↓.
  35. ↑ Mabel Baird ↓.
  36. ↑ Vellore ↓.
  37. ↑ Benito ↓.
  38. ↑ Tregenna ↓.
  39. ↑ Clara ↓.
  40. ↑ Tiro ↓.
  41. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 406.
  42. ↑ Johannes Lohs ↓.
  43. ↑ Alamance ↓.
  44. ↑ Westmoreland ↓.
  45. ↑ Ardbeg ↓.
  46. ↑ Ben Rein ↓.
  47. ↑ Limesfield ↓.
  48. ↑ Eleanor ↓.
  49. ↑ Polo ↓.
  50. ↑ Carlisle Castle ↓.
  51. ↑ War Monarch ↓.
  52. ↑ Anne Yvonne ↓.
  53. ↑ Arvor ↓.
  54. ↑ Beata ↓.
  55. ↑ Luxor ↓.
  56. ↑ Sequoya ↓.
  57. ↑ T.R. Thompson ↓.
  58. ↑ India ↓.
  59. ↑ Excellence Pleske ↓.
  60. ↑ Alcinous ↓.
  61. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 425.
  62. ↑ Australier ↓.
  63. ↑ Broderick ↓.
  64. ↑ La Somme ↓.
  65. ↑ Ella Sayer ↓.
  66. ↑ Umba ↓.
  67. ↑ Canonesa ↓.
  68. ↑ Unity ↓.
  69. ↑ Red Rose ↓.
  70. ↑ a b Moldavia ↓.
  71. ↑ Kyarra ↓.
  72. ↑ a b c d uboatsucc ↓.
  73. ↑ War Panther ↓.
  74. ↑ Galileo ↓.
  75. ↑ Wilton ↓.
  76. ↑ Shirala ↓.
  77. ↑ Royal Sceptre ↓.
  78. ↑ Huntscraft ↓.
  79. ↑ Tuscan Prince ↓.
  80. ↑ Clan Macvey ↓.
  81. ↑ Glenlee ↓.

Bibliografia

edytuj
  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 3 of 3 – September 1917-November 1918 in date order. naval-history.net, 2011-02-08. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UB48 (UB III) medium submarines (1917 - 1918). Navypedia. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
  • Guðmundur Helgason: A.G. Weser, Bremen. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Alamance. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Alcinous. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Alcyone. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Almond Branch. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Anne Yvonne. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ardbeg. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Arvor. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Australier. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Beata. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ben Rein. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Benito. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Broderick. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Canonesa. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Carlisle Castle. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Clan Macvey. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Clara. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Eastfield. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Eleanor. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ella Sayer. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Excellence Pleske. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Galileo. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Glenlee. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Huntscraft. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: India. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Joshua. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Otto Steinbrinck. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Krosfond. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kyarra. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: La Somme. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Leander. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Limesfield. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Luxor. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Mabel Baird. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Moldavia. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Nitedal. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Novillo. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Nyassa. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Johannes Lohs. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Polo. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Red Rose. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Royal Sceptre. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Seistan. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Sequoya. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by UB 57. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Shirala. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: T.R. Thompson. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tiro. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tredegar Hall. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tregenna. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tuscan Prince. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UB 57. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UB III. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Umba. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Unity. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Vellore. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: War Monarch. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: War Panther. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Westmoreland. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Wilton. uboat.net. [dostęp 2024-11-03]. (ang.).
  • Ulf Kaack: Niemieckie okręty podwodne: pełna historia. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2023, seria: Panorama Techniki Wojskowej. ISBN 978-83-7020-879-0.
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
  • Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=SM_UB-57&oldid=75529093”