Rybożer melanezyjski
Rybożer melanezyjski[2], bielik melanezyjski[3] (Icthyophaga sanfordi) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Gatunek endemiczny, występuje jedynie na archipelagu Wysp Salomona. Zamieszkuje przybrzeżne lasy i jeziora. Jest narażony na wyginięcie.
| Icthyophaga sanfordi | |||
| (Mayr, 1935) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
rybożer melanezyjski | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |||
 | |||
Taksonomia
edytujGatunek po raz pierwszy opisał w 1935 roku niemiecki ornitolog Ernst Mayr, nadając mu nazwę Haliaeetus sanfordi[4]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Mayr wskazał wyspę Choiseul[4]. Holotypem był dorosły samiec odłowiony 28 listopada 1927 roku przez R.H. Becka, F.P. Drowne’a i H. Hamlina[4].
Przeniesiony z rodzaju Haliaeetus do Icthyophaga[2]. Nie wyróżnia się podgatunków[5][6].
Morfologia
edytuj- Wygląd zewnętrzny
- Upierzenie białawo-brązowe, nieco jaśniejsze na głowie i szyi. Od piersi w dół zabarwienie od ciemnobrązowego do szaro-czarnego. Ten gatunek jest wyjątkiem w rodzaju Haliaeetus, ponieważ ma ogon ciemny przez całe życie.
- Rozmiary
- długość ciała ok. 70–90 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 165–185 cm
Zasięg występowania
edytujRybożer melanezyjski jest endemitem archipelagu Wysp Salomona. Występuje na terytorium państwa Wyspy Salomona oraz na stanowiących część Papui-Nowej Gwinei wyspie Buka i Wyspie Bougainville’a[1][6]. Jest gatunkiem osiadłym[6].
Pożywienie
edytujPożywienie tego rybożera to głównie padlina, ryby, kraby, żółwie i węże morskie. Sporadycznie także małe ptaki oraz owoce rosnące w koronach lasów deszczowych.
Rozród
edytuj- Pora lęgowa
- Od sierpnia do października.
- Jaja
- Zwykle składa dwa jaja.
Status
edytujMiędzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje rybożera melanezyjskiego za gatunek narażony (VU – Vulnerable) nieprzerwanie od 1994 roku. Liczebność populacji szacuje się na 250–999 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Icthyophaga sanfordi, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2023-04-01). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2023-04-20].
- ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 43, 1999.
- ↑ a b c E. Mayr. Birds collected during the Whitney South Sea Expedition. 30, Descriptions of twenty-five new species and subspecies. „American Museum novitates”. 820, s. 1, 1935. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c Species account: Sanford's Sea Eagle Haliaeetus sanfordi. [w:] Global Raptor Information Network [on-line]. (ang.).
Bibliografia
edytuj- Species factsheet: Haliaeetus sanfordi. BirdLife International. [dostęp 2020-08-11]. (ang.).
- Wink, M.; Heidrich, P. & Fentzloff, C.. A mtDNA phylogeny of sea eagles (genus Haliaeetus) based on nucleotide sequences of the cytochrome b gene. „Biochemical Systematics and Ecology”. 24, s. 783–791, 1996. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).