Ropucha złota
Ropucha złota[6][7], ropuszka pomarańczowa[8][9], ropucha złocista[10] (Incilius periglenes) – gatunek wymarłego płaza z rodziny ropuchowatych (Bufonidae), słabo poznany.
| Incilius periglenes[1] | |||
| (Savage, 1967) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
ropucha złota | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5] | |||
 | |||
Systematyka
edytujTakson po raz pierwszy opisany przez J.M. Savage’a w 1967 roku pod nazwą Bufo periglenes[2]. Jako lokalizację holotypu (LACM 1893) autor wskazał Cordillera de Tilarán w Kostaryce[2][a]. Do rodzaju Incilius takson ten został przeniesiony w 2009 roku[11].
Występowanie
edytujTakson znany tylko z rezerwatu Monteverde w Kostaryce, występował na wysokości od 1500–1620 m n.p.m.[5][12] W 1987 roku zaobserwowano po raz ostatni dużą grupę ropuch złocistych, przez dwa kolejne lata widziano pojedyncze okazy, później gatunek nie był już obserwowany[12].
Morfologia
edytujPłaz o silnie zaznaczonym dymorfizmie płciowym, samiec był cały pomarańczowy, natomiast samica była czarna ze szkarłatnymi plamami o żółtych krawędziach[13]. Długość ciała samca 39–48 mm, samicy 42–56 mm[13].
Ekologia
edytujPłazy te zamieszkiwały wilgotne, górskie lasy. Żywiły się najprawdopodobniej bezkręgowcami. Sezon rozrodczy przypadał na okres od kwietnia do czerwca, podczas pory deszczowej[13]. Zbierały się w ogromnych liczbach wokół małych naturalnych basenów oraz innych zagłębień wypełnionych wodą[13]. Konkurencja między samcami o dostęp do samicy była bardzo zacięta, ponieważ na jedną samicę przypadało osiem samców[13]. Samce próbowały kojarzyć się z każdym ruszającym się obiektem oraz innymi parami dokonującymi ampleksusu[13]. Samica składała 200–400 jaj o średnicy 3 mm[13]. Metamorfozę kijanki przechodziły po okresie do 5 tygodni[13].
Status i ochrona
edytujW Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów w 2004 roku został zaliczony do kategorii EX (wymarły)[5]. Od 1989 roku nie odnaleziono przedstawiciela tego gatunku, dlatego ten takson został uznany za wymarły[5][12]. Do wyginięcia przyczynił się ograniczony zasięg tego płaza, globalne ocieplenie, chytridiomikoza oraz zanieczyszczenie powietrza[5].
Uwagi
edytuj- ↑ W oryginale: "Costa Rica: Provincia de Alajuela: Cantón de San Carlos: Cordillera de Tilarán, 2 miles ENE of Monteverde, Provincia de Puntarenas; 1590 meters".
Przypisy
edytuj- ↑ Incilius periglenes, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c Jay M. Savage. An extraordinary new toad (Bufo) from Costa Rica. „Revista de Biología Tropical”. 14, s. 153, 1967. (ang.).
- ↑ D.R., Frost, T. Grant, J. Faivovich, R.H. Bain, A. Haas, C.F.B. Haddad, R.O. de Sá, A. Channing, M. Wilkinson, S.C. Donnellan, C.J. Raxworthy, J.A. Campbell, B.L. Blotto, P.E. Moler, R.C. Drewes, R.A. Nussbaum, J.D. Lynch, D.M. Green, W.C. Wheeler. The amphibian tree of life. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 297, s. 364, 2006. (ang.).
- ↑ D.R. Frost, T. Grant, J.R. Mendelson, III. Ollotis Cope, 1875, is the oldest name for the genus current referred to as Cranopsis Cope, 1875. „Copeia”. 2006, s. 558, 2006. (ang.).
- ↑ a b c d e Incilius periglenes, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 444. ISBN 83-01-14344-4.
- ↑ E. Keller, prof. dr J.H. Reichholf, G. Steinbach, i inni: Leksykon Zwierząt: Gady i płazy. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 60. ISBN 83-7311-873-X.
- ↑ Rozporządzenie Komisji (WE) NR 318/2008 z dnia 31 marca 2008 r. zmieniające rozporządzenie Rady (WE) nr 338/97 w sprawie ochrony gatunków dzikiej fauny i flory w drodze regulacji handlu nimi. [w:] Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 95/1 [on-line].
- ↑ Anna Bogusz. Globalne ocieplenie – mit czy rzeczywistość?. „Biuletyn Ekologiczny PKE OG”, s. 8–10, wrzesień 2008.
- ↑ Bartosz Borczyk. Jak gatunki inwazyjne wpływają na lokalną faunę? Przykład agi i australijskich węży. „Przegląd zoologiczny”. 51 (3–4). s. 111–121.
- ↑ D.R. Frost, J.R. Mendelson, III, J.B. Pramuk. Further notes on the nomenclature of Middle American toads (Bufonidae). „Copeia”. 2009 (2), s. 418, 2009. JSTOR: 25512242. (ang.).
- ↑ a b c Mazgajska Joanna: Płazy świata. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 253–254. ISBN 978-83-01-15846-0.
- ↑ a b c d e f g h Jason DeGroot: Incilius periglenes. Animal Diversity Web. [dostęp 2014-11-13]. (ang.).