Realgarminerał z gromady siarczków. Należy do grupy minerałów rzadkich. Zbudowany jest z tetrasiarczku tetraarsenu, As4S4[1].

Realgar
Ilustracja
Realgar z Rumunii
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

As4S4tetrasiarczek tetraarsenu

Twardość w skali Mohsa

1,5–2

Przełam

nierówny

Łupliwość

doskonała

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość

3,56 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

pomarańczowoczerwona

Rysa

pomarańczowa

Połysk

diamentowy na ścianach kryształu, tłusty na przełamie

Nazwa pochodzi od arab. رهج الغار rahdż al-ghar – „pył (proszek) kopalniany”.

Charakterystyka

edytuj

Właściwości

edytuj

Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju krótkosłupkowym z wyraźnymi zbrużdżeniami. Występuje w skupieniach drobnoziarnistych, zbitych, ziemistych, proszkowych, naciekowych. Ładnie wykształcone kryształy spotyka się w druzach mineralnych. Jest kruchy, strugalny, przeświecający.

Występowanie

edytuj

Powstaje w wyniku niskotemperaturowych procesów hydrotermalnych. Jest składnikiem osadów gorących źródeł i ekshalacji wulkanicznych (fumarola). Współwystępuje z aurypigmentem, antymonitem.

Realgar występuje w:

Także w: Argentynie, Australii, Boliwii, Bułgarii, Kanadzie, Chile, Czechach, Macedonii Północnej, Gruzji, Indonezji, Irlandii, Japonii, Kazachstanie, Kirgistanie, Meksyku, Peru, Papui-Nowej Gwinei, Maroku, Rumunii, RPA, Hiszpanii, Sudanie, Szwajcarii, Szwecji (Värmland), Turcji, Uzbekistanie, na Ukrainie, Słowacji, Węgrzech, we Francji i we Włoszech.

  • W Polsce: występuje w kredowych łupkach, piaskowcach i zlepieńcach fliszowych Karpat (okolice Leska). Stwierdzono go w okolicach Bytomia gdzie utworzył się w zwałach kopalnianych w wyniku długotrwałego pożaru.

Zastosowanie

edytuj
  • źródło otrzymywania arsenu (70% As),
  • stosowany w przemyśle chemicznym, szklarskim, pirotechnicznym,
  • stosowany przy produkcji farb, garbników, trutek, środków ochrony roślin,
  • w przeszłości służył jako barwnik i medykament,
  • poszukiwany i bardzo atrakcyjny kamień kolekcjonerski,
  • kryształy bywają używane do wyrobu ozdób.

Przypisy

edytuj
  1. Inorganic Chemistry. James House (red.). Wyd. 2. Elsevier, 2013, s. 478. ISBN 978-0-12-385110-9.

Linki zewnętrzne

edytuj