Pseudosklerocjum
Pseudosklerota, pseudosklerocjum (łac. pseudosclerotium) – zwarta struktura zawierająca fragmenty gleby lub organów roślin poprzerastane strzępkami grzybów[1].
Pseudoskleroty pełnią rolę przetrwalników. Tworzy je wiele grzybów pasożytniczych. Powstają np. na opadłych na ziemię i gnijących owocach jabłoni, grusz czy śliw, zainfekowanych przez paciornicę owocową (Monilinia fructigena). Pseudoskleroty takie przezimowują, a wiosną powstają na nich sporodochia wytwarzające bezpłciowo zarodniki konidialne, które infekują owoce i pędy drzew, wywołując brunatna zgniliznę drzew ziarnkowych. Na pseudosklerotach tej paciornicy, które przezimowały przynajmniej dwukrotnie, mogą powstawać apotecja, w których wytwarzane są zarodniki płciowe – askospory[2].
Prawdziwa sklerota (sklerocjum) odróżnia się tym, że zbudowana jest wyłącznie ze strzępek grzyba[3].
Czasami pseudoskleroty nie opadają na ziemię, lecz pozostają na drzewach, np. jabłoni, śliw czy grusz. Ulegają wyschnięciu i skurczeniu i zwykle sczernieniu. Tego typu pseudoskleroty nazywane są mumiami[4].
Przypisy
edytuj- ↑ Janusz Błaszkowki, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej, Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii, Szczecin: wyd. AR w Szczecinie, 1999, ISBN 83-87327-23-9.
- ↑ Marek Grabowski, Choroby drzew owocowych, Kraków: Wyd. Plantpress, 1999, ISBN 83-85982-28-0.
- ↑ Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda, Grzyby i ich oznaczanie, Warszawa: PWRiL, 1985, ISBN 83-09-00714-0.
- ↑ Zbigniew Borecki, Nauka o chorobach roślin, Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1987, s. 21, ISBN 83-09-00983-6.