Park Narodowy Los Alerces

Park Narodowy Los Alerces (hiszp. Parque nacional Los Alerces) – park narodowy w Argentynie, założony w 1945 roku i w 2017 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Od 2007 roku wraz z Parkiem Narodowym Lanín, Parkiem Narodowym Lago Puelo, Parkiem Narodowym Los Arrayanes, Parkiem Narodowym Nahuel Huapi i rezerwatami przyrody w tej części Patagonii tworzy rezerwat biosfery UNESCO o nazwie „Andino Norpatagonica”[1].

Park Narodowy Los Alerces
Parque nacional Los Alerces
Logotyp Park Narodowy Los Alerces
ilustracja
park narodowy
Państwo

 Argentyna

Położenie

prowincja Chubut

Data utworzenia

1945

Akt prawny

Dekret Nr 9504 z 1945 roku

Powierzchnia

2595,7 km²

Ochrona

kategoria IUCNII (park narodowy)

Położenie na mapie Argentyny
Mapa konturowa Argentyny, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Park Narodowy Los Alerces”
Ziemia42°48′27″S 71°53′56″W/-42,807500 -71,898889
Strona internetowa
Park Narodowy Los Alerces[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
ilustracja
Państwo

 Argentyna

Typ

przyrodniczy

Spełniane kryterium

VII X

Numer ref.

1526

Region[b]

Ameryka Łacińska i Karaiby

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

2017
na 41. sesji

Historia

edytuj

Park Narodowy Los Alerces został efektywnie utworzony w 1945 roku na mocy dekretu Nr 9504[2][3], w którym ogłoszono istniejące na tym terenie od 1937 roku rezerwaty przyrody parkami narodowymi[2][4][a].

Obejmuje ochroną obszar o powierzchni 259 570 hektarów (2595,7 km²) w Andach w prowincji Chubut przy granicy z Chile[2][3]. Celem parku jest ochrona krajobrazu polodowcowego i lasów waldiwijskich typu alerce, zdominowanych przez ficroję cyprysowatą[6].

W 2017 roku Park Narodowy Los Alerces wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[6].

Geografia

edytuj

Klimat

edytuj

Park leży w strefie klimatu umiarkowanego zimnego[2]. Latem średnia temperatura na obszarach niżej położonych wynosi 14 °C, a zimą 2 °C[2], w wyższych partiach gór średnia temperatura roczna to ok. –3 °C[2]. Średnie opady roczne wynoszą 800 mm na wschodzie i 3000 mm na zachodzie[2] – zimą opady śniegu[2].

Flora i Fauna

edytuj

Wyższe partie porastają dobrze zachowane lasy alerce zdominowane przez ficroję cyprysowatą[2]zagrożony gatunek z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae), charakteryzujący się długowiecznością (ich wiek może przekraczać 3600 lat)[6]. Najstarszy znany okaz ficroi na terenie parku ma 60 m wysokości i 2,20 m w obwodzie, a jego wiek szacowany jest na 2600 lat[6][2].

W południowej części występują m.in. bambusy Chusquea culeou, bukany Nothofagus dombeyi i modrzewie[2].

Na terenie parku żyją m.in. pudu południowy[7], ocelot chilijski, huemal chilijski, gołąbczak chilijski i zbrojówka[2].

  1. Część literatury podaje rok 1937 jako rok utworzenia parku – w 1937 roku przejęto dekret Nr. 105.433 ustanawiający rezerwaty z zamiarem przekształcenia ich w parki narodowe[5].

Przypisy

edytuj
  1. Quiénes Somos | Reserva de biósfera andino norpatagónica Argentina [online], web.archive.org, 15 stycznia 2011 [dostęp 2022-04-21] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-15].
  2. a b c d e f g h i j k l Administración de Parques Nacionales: Parque Nacional Los Alerces. parquesnacionales.gob.ar. [dostęp 2019-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (hiszp.).
  3. a b Administración de Parques Nacionales: Parque Nacional Talampaya. [w:] Sistema de Información de Biodiversidad (SIB) [on-line]. [dostęp 2019-01-05]. (hiszp.).
  4. Ministerio de Obras Públicas. Decreto Nº 9.504/1945 Disponiendo que Parques Nacionales funcionará como Administración General de Parques Nacionales y Turismo, con carácter autárquico. [w:] InfoLEG [on-line]. [dostęp 2019-01-07]. (hiszp.).
  5. Decreto 105.433/37. [w:] sib.gob.ar [on-line]. [dostęp 2019-01-08]. (hiszp.).
  6. a b c d UNESCO: Los Alerces National Park. [dostęp 2019-01-04]. (ang.).
  7. 43. Southern Pudu, s. 438, w: S. Mattioli, Family Cervidae, [w:] D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy), Handbook of the Mammals of the World, t. 2. Hoofed Mammals, Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 350-, ISBN 978-84-96553-77-4 (ang.).