Otarka australijska

Otarka australijska
	Neophoca cinerea
	(Péron, 1816)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Parvordo	płetwonogie
Rodzina	uchatkowate
Rodzaj	otarka
Gatunek	otarka australijska
Synonimy
	Otaria Cinerea Péron, 1816; Otaria Albicollis Péron, 1816; Arctocephalus lobatus J.E. Gray, 1828; Otaria australis Quoy & Gaimard, 1830; Arctocephalus williamsi McCoy, 1877; Arctocephalus fosteri Wood Jones, 1922;
	Otaria Cinerea Péron, 1816; Otaria Albicollis Péron, 1816; Arctocephalus lobatus J.E. Gray, 1828; Otaria australis Quoy & Gaimard, 1830; Arctocephalus williamsi McCoy, 1877; Arctocephalus fosteri Wood Jones, 1922;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; zagrożony
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Otarka australijska^[9], uchatka australijska (Neophoca cinerea) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny uchatkowatych (Otariidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1816 roku francuski lekarz i przyrodnik François Auguste Péron nadając mu nazwę Otaria Cinerea^[2]. Holotyp pochodził z Wyspy Kangura, w Australii Południowej, w Australii^[10]. Jedyny żyjący współcześnie przedstawiciel rodzaju otarka^[9] (Neophoca)^[10]^[11]^[12].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy^[12].

Etymologia

Neophoca: gr. νεος neos „nowy”; rodzaj Phoca Linnaeus, 1758 (foka)^[13].
cinerea: łac. cinereus „popielato-szary, koloru popiołu”, od cinis, cineris „prochy, popioły”^[14].

Zasięg występowania

Otarka australijska występuje w południowej Australii, od archipelagu Houtman Abrolhos w środkowej części Australii Zachodniej na wschód wzdłuż wybrzeża do południowo-wschodniej Australii Południowej, w tym Wyspy Kangura^[12].

Morfologia

Długość ciała samic 130–180 cm, samców 250 cm; masa ciała samic 61–105 kg, samców 200–300 kg^[11]. Noworodki osiągają długość 60–70 cm i ciężar 6,4–7,9 kg^[11]. Występuje dymorfizm płciowy – dorosłe samce są 2,5–3,5 razy cięższe i 1,2 razy dłuższe od dorosłych samic^[11]. Wzór zębowy: I ${\tfrac {3}{2}}$ C ${\tfrac {1}{1}}$ PM ${\tfrac {6}{5}}$ = 36^[11].

Mają dużą głowę ze zwężającym się pyskiem. Czaszka ma grzebień strzałkowy. Młode są ciemnobrązowe z jasną górą głowy i ciemnątwarzą. Niedorosłe osobniki mają sierść od płowej do srebrzystoszarej na górze i brązowej do bladożółtej na brzuchu. Dojrzałe osobniki są ciemnobrązowe z kremową głową i karkiem oraz jaśniejszą klatką piersiową i obszarem gardła^[15].

Ekologia

Żywi się rybami, kalmarami, skorupiakami i innymi morskimi zwierzętami. Uchatki te pożywiają się tylko w morzu. Żyją do 25 lat.

Status zagrożenia i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (ang. endangered „zagrożony”)^[8]. Ich populacja wynosi około 10000 osobników. Gatunek jest wpisany na listę zwierząt zagrożonych.

Przypisy

↑ Neophoca cinerea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b F.A. Péron: Chapitre XXIII. Histoire de l’éléphant marin, ou phoque à trompe (Phoca proboscidae N.): pêches des Anglois aux Terres Australes. W: F.A. Péron & C.A. Lesueur: Voyage de découvertes aux terres australes: exécuté par ordre de Sa Majesté l’empereur et roi, sur les corvettes le Géographe, le Naturaliste, et la goëlette le Casuarina, pendent les années 1800, 1801, 1802, 1803 et 1804. Cz. 2. Paryż: De l’Imprimerie impériale, 1816, s. 54. (fr.).
↑ F.A. Péron: Chapitre XXVI. Suite de la Terre Napoléon: Séjour aux Iles Joséphine. W: F.A. Péron & C.A. Lesueur: Voyage de découvertes aux terres australes: exécuté par ordre de Sa Majesté l’empereur et roi, sur les corvettes le Géographe, le Naturaliste, et la goëlette le Casuarina, pendent les années 1800, 1801, 1802, 1803 et 1804. Cz. 2. Paryż: De l’Imprimerie impériale, 1816, s. 118. (fr.).
↑ J.E. Gray: Spicilegia Zoologica Or Original Figures and Short Systematic Descriptions of New and Unfigured Animals. Cz. 1. London: Treüttel, Würtz and Co., 1828, s. 1. (ang.).
↑ J.R.C. Quoy & J.P. Gaimard: Otarie Australe, femelle. Otaria australis, nob.. W: J.-S.-C. Dumont d’Urville: Voyage de la corvette l’Astrolabe: exécuté par ordre du roi, pendant les années 1826-1827-1828-1829. T. 1: Zoologie. Paris: J. Tastu, 1830, s. 95, ryc. 14, 15. (fr.).
↑ F. McCoy: Prodromus of the palaeontology of Victoria: or, Figures and descriptions of Victorian organic remains. Cz. 5. Melbourne: G. Skinner, acting government printer, 1877, s. 19. (ang.).
↑ F. Wood Jones. The flora and fauna of Nuyts Archipelago and the Investigator group. No. 2. The monodelphian mammals. „Transactions and proceedings of the Royal Society of South Australia (Incorporated)”. 46, s. 193, 1922. (ang.).
↑ ^a ^b S.D.S.D. Goldsworthy S.D.S.D., Neophoca cinerea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2022-1 [dostęp 2022-08-12] (ang.).
↑ ^a ^b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 153. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ ^a ^b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Neophoca cinerea. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-08-12].
↑ ^a ^b ^c ^d ^e M. Webber: Family Otariidae (Eared Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 97. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).
↑ ^a ^b ^c C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 440. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 454, 1904. (ang.).
↑ cinerea, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-08-12] (ang.).
↑ KaraK. Hoglund KaraK., Neophoca cinerea (Australian sea lion) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-04-11] (ang.).

[itis-1] Neophoca cinerea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[per-2] F.A. Péron: Chapitre XXIII. Histoire de l’éléphant marin, ou phoque à trompe (Phoca proboscidae N.): pêches des Anglois aux Terres Australes. W: F.A. Péron & C.A. Lesueur: Voyage de découvertes aux terres australes: exécuté par ordre de Sa Majesté l’empereur et roi, sur les corvettes le Géographe, le Naturaliste, et la goëlette le Casuarina, pendent les années 1800, 1801, 1802, 1803 et 1804. Cz. 2. Paryż: De l’Imprimerie impériale, 1816, s. 54. (fr.).

[per2-3] F.A. Péron: Chapitre XXVI. Suite de la Terre Napoléon: Séjour aux Iles Joséphine. W: F.A. Péron & C.A. Lesueur: Voyage de découvertes aux terres australes: exécuté par ordre de Sa Majesté l’empereur et roi, sur les corvettes le Géographe, le Naturaliste, et la goëlette le Casuarina, pendent les années 1800, 1801, 1802, 1803 et 1804. Cz. 2. Paryż: De l’Imprimerie impériale, 1816, s. 118. (fr.).

[gray-4] J.E. Gray: Spicilegia Zoologica Or Original Figures and Short Systematic Descriptions of New and Unfigured Animals. Cz. 1. London: Treüttel, Würtz and Co., 1828, s. 1. (ang.).

[quoy&gai-5] J.R.C. Quoy & J.P. Gaimard: Otarie Australe, femelle. Otaria australis, nob.. W: J.-S.-C. Dumont d’Urville: Voyage de la corvette l’Astrolabe: exécuté par ordre du roi, pendant les années 1826-1827-1828-1829. T. 1: Zoologie. Paris: J. Tastu, 1830, s. 95, ryc. 14, 15. (fr.).

[mcc-6] F. McCoy: Prodromus of the palaeontology of Victoria: or, Figures and descriptions of Victorian organic remains. Cz. 5. Melbourne: G. Skinner, acting government printer, 1877, s. 19. (ang.).

[jon-7] F. Wood Jones. The flora and fauna of Nuyts Archipelago and the Investigator group. No. 2. The monodelphian mammals. „Transactions and proceedings of the Royal Society of South Australia (Incorporated)”. 46, s. 193, 1922. (ang.).

[iucn-8] S.D.S.D. Goldsworthy S.D.S.D., Neophoca cinerea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2022-1 [dostęp 2022-08-12] (ang.).

[miiz-9] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 153. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[msw-10] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Neophoca cinerea. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-08-12].

[hmw-11] M. Webber: Family Otariidae (Eared Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 97. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).

[icmw-12] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 440. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[pal-13] T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 454, 1904. (ang.).

[14] cinerea, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-08-12] (ang.).

[15] KaraK. Hoglund KaraK., Neophoca cinerea (Australian sea lion) [online], Animal Diversity Web [dostęp 2024-04-11] (ang.).

[9]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]