Ostra Przełączka

przełęcz w Tatrach

Ostra Przełączka (słow. Ostrý zárez, niem. Ostrascharte, węg. Osztracsorba[1], ok. 2105 m n.p.m.[2]) – przełęcz położona w bocznej południowej grani Ostrej w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się między Skrajną Liptowską Turnią – położoną najdalej na południe z trzech Liptowskich Turni – na północy a dwuwierzchołkową Ważecką Turnią na południu[1].

Ostra Przełączka
Ilustracja
Ostra Przełączka na prawo od Ważeckiej Turni
Państwo

 Słowacja

Wysokość

ok. 2105 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Skrajna Liptowska Turnia, Ważecka Turnia

Data zdobycia

19 września 1907 r.

Pierwsze wejście

A. Martin, J. Franz

Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Ostra Przełączka”
Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się punkt z opisem „Ostra Przełączka”
Ziemia49°09′18,6″N 20°01′16,1″E/49,155167 20,021139

Między Skrajną Liptowską Turnią a Ostrą Przełączką znajdują się jeszcze:

  • Kozi Karbik (Kozí zarez),
  • Kozi Róg (Liptowski Róg[2], Kozí roh)[3].

Przełęcz jest wąska i głęboko wcięta. Prowadzą na nią stosunkowo łatwe drogi z Siodełka oraz z Doliny Suchej Ważeckiej, natomiast trasa żlebem z Doliny Furkotnej jest trudniejsza[1]. Ostra Przełączka stanowi południowe ograniczenie Koziego Grzbietu (Kozí chrbát), ciągnącego się na północ do Liptowskiej Przełączki. Nazwa Kozi Grzbiet do niedawna nie była używana w języku polskim[4].

Pierwszego wejścia na przełęcz dokonali podczas przejścia granią Alfred Martin i przewodnik Johann Franz senior 19 września 1906 r. Zimą pierwsi byli tu Gizela Schmidt i Alfréd Grósz 27 kwietnia 1913 r.[1]

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956, s. 127–128.
  2. a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 138. ISBN 83-909352-2-8.
  3. Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-06-25].
  4. Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 336. ISBN 83-01-13184-5.