Orkiestra Jednej Góry Matragona
Orkiestra Jednej Góry Matragona – polski zespół folkowo-etniczny powstały w 1992 roku w Sanoku.
 Grupa podczas koncertu w 2015 | |
| Rok założenia |
pocz. lat 90. |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujPomysłodawcą i liderem zespołu jest Maciej Harna[1]. Nazwa grupy pochodzi od szczytu Matragona w Bieszczadach Zachodnich[2]. Pierwszy koncert zagrali w Sanockim Domu Kultury w 1994 (w tej instytucji grupa działała do 2004[3]). W 1997 roku Sanocki Dom Kultury wydał kasetę grupy „Budzenie góry”, która w 1998 roku uzyskała nominację na ogólnopolskim konkursie fonograficznym „Folkowy Fonogram Roku 1998” na ogólnopolskim festiwalu „Mikołajki Folkowe” w Lublinie. W 1999 roku ukazała się wersja CD „Budzenie góry”, również wydana przez SDK.
W 2002 roku ukazało się nagranie live z koncertu Matragona Live/Tańce zmierzchu wydane z okazji jubileuszu 10-lecia zespołu. Nagrań dokonano w maju 2001 w podziemiach kościoła Kamedułów na Bielanach w Warszawie.
W 2000 członkowie Matragony wcielili się w role muzyków Nerona grających na złotych trąbach podczas produkcji filmu Quo vadis Jerzego Kawalerowicza z 2001[4].
21 grudnia 2002 w Sanockim Domu Kultury odbył się koncert zespołu z okazji 10-lecia jego istnienia[5].
Od września 2004 roku zespół działa w ramach Towarzystwa Artystyczno-Edukacyjnego AURA-ART. W 2005 wyszła ich trzecia płyta „Trans Silvaticus”. Została nagrana na przełomie 2004/2005 w naturalnej akustyce świątyni kościoła Franciszkanów w Sanoku na kilkudziesięciu akustycznych instrumentach z całego świata. Album promował teledysk do utworu „Hoquetus”.
W 2012 ukazała się ostatnia płyta Balnicki księżyc wydana przez AURA-ART[6].
Zespół tworzy muzykę teatralną, dla programów telewizyjnych i radiowych. Latem prowadzi warsztaty muzyczne, m.in. muzyczne warsztaty w Osławicy i Balnicy[7].
Muzyka
edytujW 2015 grupa zainicjowała projekt muzyczny „Anarti-Muzyka Zaginionego Świata” inspirowany folklorem celtyckim[8]. W 2018 wydano płytę CD, pt. Anarti – muzyka zaginionego świata[9] zawierającą 11 utworów związanych z tym projektem.
Instrumentarium
edytuj- instrumenty strunowe: harfa gotycka, viola da gamba, lira korbowa (Polska), sarangi i sitar (Indie), kemanche, berimbau (Brazylia), gusle (Bałkany), lutnie oud (Egipt, Syria, Jerozolima), charango, bałałajka (Ukraina), uzbecki kaszgar, psalterium, cytra (Bawaria),
- instrumenty dęte: ukraińska sopiłka (Ukraina), quena i zampoña (Ameryka Pd.), flety proste, skuducze(Litwa) okaryny, duduk (Armenia), klarnet, fletnia Pana (Rumunia) klarnet zaklinaczy węży tiktiri (Indie), dwojnice (Węgry), koncovka(Słowacja), flet bambusowy suling(Indonezja), trembita (Ukraina – Huculszczyzna)
- bębny: damaru (Indie), tar (Pakistan), darabuka (Turcja), tarambuka (Egipt), daf (Iran), tabla (Indie), bombo (Ameryka Pd.), kongi, nakkary (Maroko), puti-pu (Neapol, Włochy), tamorra (Pd. Włochy).
- idiofony: balafon (Afryka), zanza (Afryka), mbira (Afryka), karimba (Indonezja), marimbula (Afryka), manuba, litofony, anklungi (Indonezja), żaba (pudełko akustyczne), gongi kute, drumle (Włochy, Węgry, Słowacja, Wietnam), csettego (klaskanka, Węgry), czurynga (Australia), tubafon, manjira (Indie), tricca ballacca (Neapol, Włochy), sceta vaiasse (Neapol, Włochy), karkaba (Granada, Andaluzja), tugangay (Filipiny), tingklik (Indonezja), kiromboi (Malezja, Indonezja), hatheli (Indonezja), ching-chok (Indonezja), kokiriko (Indonezja)[10].
Członkowie zespołu
edytuj- Ewa Wojtyńska-Kiczorowska
- Malwina Zych-Oklejewicz
- Ernest „Gulek” Drelich
- Jacek Dusznik
- Maciej Harna
- Jakub Kowalewicz
- Konrad „Iron” Oklejewicz
- Antoni Wisłocki (pierwszy skład)
- Artur Wojnarowski (pierwszy skład)
- Antoni Wisłocki (pierwszy skład)
- Daniel „Mona” Michałkiewicz (pierwszy skład)
- Tomasz „Siniak” Gawlewicz (pierwszy skład)
- Paweł Zarzyka (pierwszy skład)
- Katarzyna Sobkowicz-Malec (wcześniejszy skład)
- Marcin Stachowicz (wcześniejszy skład)
- Katarzyna Smiszkiewicz (wcześniejszy skład)
- Wojciech Lubertowicz (wcześniejszy skład)
- Wojciech Krawiec (wcześniejszy skład)
- Krystian Sidor (wcześniejszy skład)
- Dominika Witowicz (wcześniejszy skład)
- Wojciech Sokołowski (wcześniejszy skład)
- Dominika Hołowaty (wcześniejszy skład)
- Aleksandra Bodziak (wcześniejszy skład)
Dyskografia
edytuj- Albumy
- Budzenie góry (SDK 1998)
- Trans Silvaticus (Aura Art 2005)
- Anarti – muzyka zaginionego świata (deBies 2018)
- Minialbumy
- Tańce zmierzchu (EP, Matragona 2002)
- Legenda (EP, Aura Art 2007)
- Balnicki księżyc (EP, Aura Art 2012)
Nagrody i wyróżnienia
edytuj- I nagroda w konkursie na Festiwal Muzyki Inspirowanej Folklorem, Radom 1994.
- I nagroda w konkursie "Scena Otwarta" Mikołajków Folkowych, Lublin 1994.
- III nagroda w ogólnopolskim konkursie Folkowy Fonogram Roku, Lublin 1998[11].
- I nagroda w II Konkursie Muzyki Folkowej Polskiego Radia „Nowa Tradycja” – ex aequo z Dikandą (24 kwietnia 1999)[12][13].
- Nagroda Miasta Sanoka w dziedzinie kultury i sztuki za rok 2001[14][15][16][17][18].
- Wyróżnienie w I Krajowym Konkursie Promocji Artystycznej „Artes” (2000)[4][19].
Przypisy
edytuj- ↑ Pieśń z Góry Niedźwiedzia – z Maciejem Harną rozmawia Grzegorz Bożek [online], Pracownia na rzecz wszystkich istot, sierpień 1999 [dostęp 2014-06-10] [zarchiwizowane z adresu 2016-04-01].
- ↑ Piotr Piegza, Matragona uczy tolerancji. Wywiad z Maciejem Harną, „Tygodnik Sanocki”, Nr 14 (282), 4 kwietnia 1997, s. 7.
- ↑ Franciszek Oberc, Sanocki Dom Kultury 1990–2010, „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”, 2014, s. 471, ISSN 1731-870X.
- ↑ a b Jolanta Ziobro, Matragona, czyli od konkursu do złotych trąb, „Tygodnik Sanocki”, Nr 37 (462), 15 września 2000, s. 5.
- ↑ Zbigniew Osenkowski, Kalendarium sanockie 2001–2004, „Rocznik Sanocki”, IX, Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej, 2006, s. 432, ISSN 0557-2096.
- ↑ Płyty. Matragona.
- ↑ Otwarte warsztaty artystyczne pod Matragoną. Balnica 2014 [online], Bieszczadersi [dostęp 2015-07-06] [zarchiwizowane z adresu 2015-07-07].
- ↑ Anarti – muzyka zaginionego świata [online], iSanok, 23 października 2015 [dostęp 2016-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-16].
- ↑ Miesięcznik Dzikie Życie poleca płytę „Anarti – muzyka zaginionego świata” zespołu Matragona Orkiestra Jednej Góry. Miesięcznik Dzikie Życie, 2018-07-05.
- ↑ Instrumenty [online], Matragona [dostęp 2013-05-20].
- ↑ Joanna Kozimor. Gwiazdy nad Matragoną. „Tygodnik Sanocki”. Nr 2 (374), s. 1, 9, 8 stycznia 1999.
- ↑ Folkowa aura Matragony. „Tygodnik Sanocki”. Nr 18 (390), s. 1, 30 kwietnia 1999.
- ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”, s. 356, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Joanna Kozimor. Laureaci Nagród Miasta Sanoka. „Tygodnik Sanocki”. Nr 23 (552), s. 2, 7 czerwca 2002.
- ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 2001–2004. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 429, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
- ↑ Artur Olechniewicz – bibliografia. muzeum.sanok.pl. [dostęp 2015-05-18].
- ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 542, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Marian Struś, Nagrody dla zasłużonych [online], nowiny24.pl, 5 czerwca 2002 [dostęp 2015-12-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-12-25].
- ↑ Zbigniew Osenkowski. Kalendarium sanockie 1995-2000. „Rocznik Sanocki”, s. 372, 2001. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096.
Bibliografia
edytuj- Franciszek Oberc. Sanocki Dom Kultury 1990–2010. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 471, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 542, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
Linki zewnętrzne
edytuj- Matragona.
- Matragona w bazie Discogs.com (ang.)