Mieczysław Malinowski (major)
Mieczysław Malinowski (ur. 20 grudnia 1902 w Emilczynie[1][2][a], zm. 9 sierpnia 1944 pod Falaise), oficer Wojska Polskiego, dowódca pociągu pancernego nr 53 „Śmiały”, zastępca dowódcy 1 pułku w 1 Dywizji Pancernej, odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.
 major
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 grudnia 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 sierpnia 1944 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1928–1944 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
9 Pułk Artylerii Ciężkiej, |
| Stanowiska |
dowódca pociągu pancernego „Śmiały”, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujMieczysław był synem Ludwika Malinowskiego i Józefy z Kozierskich. Ukończył Oficerską Szkołę Artylerii im. gen. Józefa Bema w Toruniu (z lokatą 43). 15 sierpnia 1928 roku został mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów artylerii i wcielony do 9 pułku artylerii ciężkiej[1][2]. W 1932 roku odbył 6-miesięczny kurs oficerski w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych[3], po czym z dniem 1 sierpnia 1932 roku został służbowo przeniesiony do 2 dywizjonu pociągów pancernych[4].
W roku 1939 w stopniu kapitana Mieczysław Malinowski był dowódcą pociągu pancernego nr 53 „Śmiały” oraz oficerem Mobilizacyjnego Ośrodka Broni. „Śmiały” został przydzielony do Wołyńskiej Brygady Kawalerii w składzie Armii „Łódź”. 27 sierpnia 1939 roku opuścił macierzystą stację Kraków Bonarka i od 1 września brał udział w walkach z najeźdźcą. Początkowo w bitwie pod Mokrą, wspierając piechotę i kawalerię w odparciu nieprzyjaciela i niszcząc przy tym niemieckie czołgi. Następnie przez Łódź udał się do Koluszek i dalej patrolował linię Skierniewice-Warszawa-Mińsk Mazowiecki. Rozkazem z 13 września 1939 roku za bitwę pod Mokrą „Śmiały” i jego dowódca otrzymali Krzyże Orderu Virtuti Militari V klasy. 14 września pociąg „Śmiały” osiągnął Brześć nad Bugiem, gdzie brał udział w odparciu czołgów nieprzyjaciela, a w dniach 16–18 września przez Łuck–Sienkiewiczówkę–Stojanów przejechał w rejon Lwowa.
Po kapitulacji obrońców miasta wobec wojsk sowieckich (22 IX) dowódca zwolnił załogę, a sam przedarł się przez Słowację do Francji, a dalej do Anglii, służąc później w 1 Dywizji Pancernej gen. Maczka. W stopniu majora był zastępcą dowódcy 1 pułku pancernego. Zginął 9 sierpnia 1944 roku w czasie walk o wzgórze 140. Został pochowany na polskim cmentarzu wojennym w Grainville-Langannerie w Normandii[5].
Żoną Mieczysława Malinowskiego była Anna, córka Wacława Szuniewicza i Marii z Lisowskich. Pobrali się 1 czerwca 1937 roku w Radziwiłłowie na Wołyniu, gdzie ojciec Anny prowadził praktykę komorniczą. Jedynym dzieckiem Anny i Mieczysława była Barbara Halina po mężu Mędrzycka (1938–2008).
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1939)
- Krzyż Walecznych – pośmiertnie[6]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Dziennik Personalny" Nr 13, R IX, [online], Warszawa 15 sierpnia 1928, s. 272, 281 [dostęp 2018-01-15] (pol.).
- ↑ a b Lista Starszeństwa Ofic. Zaw. Artylerji - Porucznicy (starszeństwo z dniem 1-go stycznia 1931 r), Rocznik oficerski 1932. Warszawa, s. 216/217 ; 709. [dostęp 2018-01-15]. (pol.).
- ↑ Dziennik Personalny" Nr 6, R XIII, [online], Warszawa 23 marca 1932, s. 261 [dostęp 2018-01-15] (pol.).
- ↑ Dziennik Personalny" Nr 13, R XIII, [online], Warszawa 9 grudnia 1932, s. 423 [dostęp 2018-01-15] (pol.).
- ↑ Antoni Grudziński, Pierwsza Dywizja Pancerna : Polegli na Polu Chwały, London 1964, s. 30.
- ↑ Antoni Grudziński: Lista żołnierzy odznaczonych zestawiona na podstawie Dzienników Personalnych Naczelnego Wodza i Ministra Obrony Narodowej oraz Rozkazów Dziennych 1 Dywizji Pancernej. W: Stanisław Maczek: Od podwody do czołga. Wyd. III (I krajowe). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 1990, s. 275.
Uwagi
edytuj- ↑ 20 grudnia 1902 r. jako data urodzenia M. Malinowskiego został podany w metryce ślubu i wydawnictwach MON. W książce: Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945 (Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 60), a także w: Polska 1. Dywizja Pancerna w Normandii, (Warszawa 2010), autorzy podają nieco późniejszą datę (2.01.1903). Nie ma natomiast wątpliwości co do miejsce urodzenia M. Malinowskiego.
Bibliografia
edytuj- Bronisław Konieczny, Mój wrzesień 1939 : pamiętnik z kampanii wrześniowej spisany w obozie jenieckim, Kraków 1999.
- Jacek Kutzner, Juliusz S. Tym, Polska 1. Dywizja Pancerna w Normandii, Warszawa 2010.