Michał Józef Massalski
Michał Józef Massalski herbu Massalski Książę III (ur. przed 1700 rokiem, zm. w 1768 roku) – hetman wielki litewski od 1762 roku, pisarz wielki litewski od 1726, wojewoda mścisławski od 1737 roku, kasztelan trocki od 1742 roku, kasztelan wileński i hetman polny litewski od 1744 roku, marszałek Trybunału Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1741 roku, marszałek sejmu konwokacyjnego 1733 roku w Warszawie, ciwun tędziagolski w 1717 roku, starosta berżnicki, radoszkowicki i grodzieński, pułkownik powiatu grodzieńskiego w 1733 roku.
 Michał Józef Massalski, portret Szymona Czechowicza | |
 Massalski Książę III | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia |
przed 1700 |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Kazimierz Massalski |
| Odznaczenia | |
 
| |
Praprawnuk Andrzeja Massalskiego.
Poseł grodzieński na sejm 1718 roku. Poseł wołkowyski na sejm 1720 roku. Poseł grodzieński na sejm 1724, 1732 i przerwany sejm 1733 roku. Był posłem na sejm 1729 roku z powiatu grodzieńskiego[1]. Był posłem na sejm 1730 roku z powiatu starodubowskiego[2]. Poseł grodzieński na sejm konwokacyjny 1733 roku. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 27 kwietnia 1733 roku na sejmie konwokacyjnym[3]. W czasie konwokacji w 1733 był jednym z przywódców obozu popierającego elekcję Stanisława Leszczyńskiego. Jako deputat z i poseł na sejm elekcyjny z powiatu grodzieńskiego podpisał pacta conventa Stanisława Leszczyńskiego w 1733 roku[4]. W 1733 roku podpisał jego elekcję[5]. Członek konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1734 roku[6]. W obronie Stanisława Leszczyńskiego walczył w konfederacji dzikowskiej. Wiosną 1735 roku objął komendę nad cofającą się armią Wielkiego Księstwa Litewskiego i wyprowadził ją do Warmii. Wrócił do kraju, pogodził się z Augustem III Sasem i podpisał konstytucje sejmu pacyfikacyjnego. Deputat grodzieński na Trybunał Litewski w 1741 roku.
Później przeszedł do stronnictwa Czartoryskich popierając ich projekt reform. W czasie bezkrólewia 1764 roku za 40 tys. rubli wpuścił bez protestu wojska rosyjskie do kraju[7]. W 1764 zawiązał w Wielkim Księstwie Litewskim konfederację generalną, która z pomocą wkraczających wojsk rosyjskich przeprowadziła wybór Stanisława Augusta Poniatowskigo na króla Polski. Później zerwał z Czartoryskimi, a będąc wrogo nastawionym do nowego monarchy szukał poparcia Katarzyny II.
W 1742 odznaczony Orderem Orła Białego, był kawalerem Orderu Świętego Stanisława[8].
Przypisy
edytuj- ↑ Teka Gabriela Junoszy Podoskiego, t. III, Poznań 1856, s. 304.
- ↑ Teka Gabryela Junoszy Podoskiego, t. IV, Poznań 1856, s. 15.
- ↑ Konfederacya generalna omnium ordinum Regni et Magni Ducatus Lithuaniae na konwokacyi generalney Warszawskiej uchwalona [...] 27 (słow. [...] kwietnia [...] 1733, s. 36.
- ↑ Porządek na Seymie Walnym elekcyi między Warszawą a Wolą dnia 25 Sierpnia roku Pańskiego 1733 postanowiony, s. 49.
- ↑ Jerzy Dunin-Borkowski i Mieczysław Dunin-Wąsowicz, Elektorowie królów Władysława IV., Michała Korybuta, Stanisława Leszczyńskiego i spis stronników Augusta III. Lwów 1910, s. 131.
- ↑ Feliksas Sliesoriūnas, The General Confederation of the Grand Duchy of Lithuania (1734–1736), w: Lithuanian Historical Studies, Volume 8 (2003): Issue 1 (Nov 2003), s. 68.
- ↑ biogram z XX tomu Polskiego Słownika Biograficznego autorstwa Zofii Zielińskiej
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 172.