Liga Północna
Liga Północna (wł. Lega Nord) – włoska partia polityczna. Liderem partii jest Matteo Salvini. Od 2018 w wyborach partia używa skróconej nazwy Lega (pol. Liga).
| Państwo | |
|---|---|
| Lider | |
| Data założenia |
1989 |
| Ideologia polityczna |
populizm, federalizm, eurosceptycyzm, narodowy katolicyzm, konserwatyzm społeczny |
| Poglądy gospodarcze | |
| Członkostwo międzynarodowe |
|
| Grupa w Parlamencie Europejskim |
|
| Obecni posłowie |
124/630
|
| Obecni senatorowie |
57/315 [potrzebny przypis]
|
| Obecni eurodeputowani |
28/73 [potrzebny przypis]
|
| Strona internetowa | |
Historia
edytujPoczątki partii
edytujRuch sięga korzeniami do lat 70. XX wieku, kiedy to Umberto Bossi założył Północno-Zachodnią Unię Lombardii na Rzecz Autonomii, przekształconą z czasem w Ligę Lombardzką[2]. Ruch postulował przekształcenie Włoch w konfederację autonomicznych regionów[3]. Następnie w grudniu 1989 roku zawarto sojusz pomiędzy Ligą Lombardzką (wł. Lega Lombarda) i pięcioma innymi partiami działającymi na północy Włoch i postulującymi autonomię regionalną. Liga Lombardzka nawiązywała do średniowiecznego związku miast włoskich o tej samej nazwie. W skład koalicji poza Lega Lombarda weszły: Liga Veneta, Piemont Autonomista, L’Union Ligure, La Lega Emilia-Romagnola i Alleanza Toscana[4]. Przywódcą partii w początkowym okresie był Umberto Bossi[5]. Bossi był przychylny gospodarce wolnorynkowej, niechętnie patrzył na imigrację do Włoch, podkreślał mocno różnice pomiędzy bogatą, wysoko rozwiniętą północą Włoch a biednym południem[5]. W wyborach lokalnych w 1990 roku w Lombardii Liga Lombardzka zdobyła aż 1.2 mln głosów, prawie 19% wszystkich głosów ważnych[6]. Wszystkie partie lokalne będące częścią ligi zdobyły w sumie 4.4% głosów w skali kraju[6].
Najważniejszym postulatem Ligi w 1990 roku był postulat podziału Włoch na trzy regiony: środkowy, północny i południowy. Na północy postulowano utworzenie Republiki Północnej, złożonej z Lombardii, Piemontu, Ligurii, Emilia-Romagna, Toskanii i Veneto[7]. W myśl postulatów partii Republika Północna byłaby praktycznie całkowicie suwerenna i niepodległa, rząd centralny zlokalizowany w Rzymie zajmowałby się jedynie utrzymaniem armii i polityką zagraniczną[8].
Lata 1992–2018
edytujW wyborach w 1992 roku partia zdobyła 3.3 mln głosów (8.7%) i zdobyła 55 mandatów w parlamencie, na północy stała się drugą pod względem wielkości poparcia partią polityczną[9].
W 1994 r. partia weszła w koalicje z Sojuszem Narodowym i Forza Italia, koalicja przyjęła nazwę Biegun Wolności[10] i później weszła w skład rządu Silvio Berlusconiego. W 2001 r. ponownie znalazła się w koalicji, mając 30 (na 630) miejsc w izbie niższej włoskiego parlamentu i 17 (na 325) w senacie. W wyborach we Włoszech w 2006 r. do izby niższej (Camera dei Deputati) partia startując wspólnie z Ruchem dla Autonomii otrzymała 4,58% głosów i uzyskała 26 miejsc. W wyborach parlamentarnych w 2008 r. otrzymała 8,29% głosów.
W 2012 roku lider ugrupowania Umberto Bossi został oskarżony o nadużycia finansowe i podał się do dymisji, nowym przywódcą partii został Roberto Maroni[11]. Odejście Bossiego i atmosfera skandalu otaczająca partie negatywnie odbiła się na wynikach partii, w wyborach w 2013 r. Liga zdobyła zaledwie 4,08% głosów[12]. W 2013 roku nowym przywódcą Ligi został Matteo Salvini[12]. Salvini porzucił separatyzm północy Włoch[12]. Symbolicznym wyrazem zmiany nastawienia było usunięcie przymiotnika „północna” z plakatów i loga partii w 2018 roku[13]. Salvini zdecydował o utworzeniu oddziału partii na południu Włoch[13] i przeprosił mieszkańców południowych Włoch za to, że partia ich obrażała[12].
W wyborach w 2018 r. partia osiągnęła najlepszy wynik w historii – 17,37%. Po wyborach Liga rozpoczęła negocjacje koalicyjne z Ruchem Pięciu Gwiazd. Rozmowy zakończyły się powołaniem nowego rządu z udziałem polityków Ligi – Matteo Salvini objął urząd ministra spraw wewnętrznych[14].
Symbolika
edytujSymbolem partii jest Alberto da Giussano, XII-wieczny włoski rycerz, który dowodził wojskami średniowiecznej Ligi Lombardzkiej w wojnie przeciwko Fryderykowi Barbarossie[15].
Wyniki wyborcze
edytuj| rok | wynik (%) | mandatów |
|---|---|---|
| 1992 | 8,6 | 55 |
| 1994 | 8,4 | 117 |
| 1996 | 10,1 | 59 |
| 2001 | 3,9 | 30 |
| 2006 | 4,6 | 26 |
| 2008 | 8,3 | 60 |
| 2013 | 4,1 | 18 |
| 2018 | 17,4 | 124 |
Przypisy
edytuj- ↑ European Political Party Patriots.eu, European Political Party Patriots.eu [online], European Political Party Patriots.eu [dostęp 2024-09-24] (ang.).
- ↑ Grzegorz Ulicz: Liga już nie północna. Matteo Salvini i jego ruch. Nowy Ład, 2020-09-04. [dostęp 2020-12-18].
- ↑ Konrad Bonisławski, Jakub Siemiątkowski. Czy dla Europy Narodów jest jeszcze jakaś nadzieja? Współczesne europejskie ruchy prawicowe i nacjonalistyczne. „Polityka Narodowa”. 7, s. 11-81, 2010.
- ↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 20.
- ↑ a b Eatwell 1999 ↓, s. 335.
- ↑ a b Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 21.
- ↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 22.
- ↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 23.
- ↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 28.
- ↑ Eatwell 1999 ↓, s. 338.
- ↑ bbc 2012 ↓.
- ↑ a b c d Kirchgaessner 2018 ↓.
- ↑ a b Charlemagne 2018 ↓.
- ↑ Bartosz Hlebowicz: W Rzymie właśnie zaprzysiężono rząd Giuseppe Contego. Kto jest kim w nowym gabinecie?. wyborcza.pl, 2018-06-01. [dostęp 2018-11-12].
- ↑ Bull i Gilbert 2001 ↓, s. 9.
- ↑ Parties and Elections in Europe. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Włoch. [dostęp 2018-11-10].
Bibliografia
edytuj- Roger Eatwell: Faszyzm: historia. Poznań: 1999. ISBN 83-7120-634-8.
- Anna Cento Bull, Mark Gilbert: The Lega Nord and the northern question in Italian politics. Houndmills, Basingstoke, Hampshire: 2001. ISBN 978-0-333-75068-1.
- bbc, Roberto Maroni new leader of Italy's Northern League [online], bbc.com, 2 czerwca 2012 [dostęp 2018-10-11] (ang.).
- Stephanie Kirchgaessner: Matteo Salvini: a political chameleon thriving on fears. The Guardian, 2018-06-22. [dostęp 2018-11-11]. (ang.).
- Charlemagne, Matteo Salvini, Italy’s de facto leader, is instinctively authoritarian [online], The Economist, 26 lipca 2018 [dostęp 2018-11-11] (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Oficjalna strona Ligi Północnej. leganord.org. [zarchiwizowane z tego adresu (1998-12-05)].