Kościół św. Józefa w Łodzi

kościół w Łodzi

Kościół św. Józefa (dawniej Kościół pw. Wniebowzięcia NMP) – rzymskokatolicki kościół parafialny z II poł. XVIII wieku przy ul. Ogrodowej 22 w Łodzi. Najstarszy łódzki kościół[a] i jedyny zachowany budynek z czasów Łodzi rolniczej.

Kościół pw. św. Józefa w Łodzi
Zabytek: nr rej. A/10 (kościół), A/11 (dzwonnica)[1] z dnia 20.01.1970
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 łódzkie

Miejscowość

Łódź

Adres

Ogrodowa 22, 91-065 Łódź

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Św. Józefa Oblubieńca NMP w Łodzi

Wezwanie

św. Józefa,
do 1888 roku Wniebowzięcia NMP

Wspomnienie liturgiczne

19 marca

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Józefa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Józefa”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Józefa”
Ziemia51°46′39,4″N 19°26′56,2″E/51,777611 19,448944

Historia

edytuj

W 1763 roku pierwszą łódzką świątynię z XIV wieku wizytował ks. kan. Antonii Sikorski, który uznał, że ówczesna świątynia nie nadaje się do użytku i grozi zawaleniem[2]. Na polecenie biskupa kujawskiego Antoniego Ostrowskiego rozebrano ją. Budowę z funduszy biskupa Ostrowskiego rozpoczęto w 1765 roku. Nowy kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP stanął w tym samym miejscu, na obecnym placu Kościelnym. Został konsekrowany w 1768 roku. Niewielki modrzewiowy kościółek na planie prostokąta miał niecałe 8 metrów szerokości, 14 metrów długości i ponad 6 metrów wysokości. W latach 30. XIX wieku kościół stał się za ciasny i dlatego zlecono wydłużenie kościoła do ponad 30 metrów. Prace wykonano w latach 1835–1837 pod nadzorem majstra budowniczego Fryderyka Hoffmana[3]. Kolejnej przebudowy dokonano w 1881 roku, a ponieważ nie była ona wystarczająca w 1888 postanowiono postawić nowy, murowany kościół Wniebowzięcia NMP. Ówczesny proboszcz parafii ks. Jan Siemiec postanowił jednak uchronić drewnianą świątynię, przenosząc ją w nowe miejsce. Wybraną lokalizacją był dawny (pierwszy w Łodzi) cmentarz katolicki przy ul. Ogrodowej, nieczynny od 1852 roku[4]. Władze poinformowano, że w ołtarzu głównym zostanie umieszczony obraz św. Mikołaja, patrona cara. Przenosin budynku dokonali robotnicy fabryki Poznańskiego pod nadzorem architekta Konstantego Wojciechowskiego[5]. Prace rozpoczęto 10 kwietnia 1888 roku. Według legendy samo przenoszenie trwało zaledwie jeden dzień. Prace ukończono 10 maja, a 21 maja 1888 arcybiskup warszawski Wincenty Teofil Popiel dokonał rekonsekracji kościoła, nadając mu za patrona św. Józefa. Do roku 1909 pełnił funkcję świątyni filialnej, natomiast w roku 1910 erygowano parafię pw. św. Józefa, której stał się siedzibą. Pierwszym proboszczem parafii został ks. inf. Henryk Przeździecki. Dokonał on kolejnej rozbudowy poszerzając kościół o nawy boczne, dobudowując kaplice boczne i przebudowując prezbiterium. Odkupił on również przylegający do kościoła teren zamkniętego cmentarza ewangelickiego, który zaaranżowano na park parafialny. W tym samym okresie rodzina Poznańskich ufundowała 5 nowych ołtarzy wykonanych przez firmę Święty Wojciech w Poznaniu[6][7]. W 1935 roku wyremontowano dzwonnicę i umieszczono w niej dzwony: Józef, Walenty, Antoni, skradzione przez hitlerowców w czasie II wojny światowej, kiedy to kościół został zamknięty[b]. W 1951 roku ufundowano nowe, większe organy, które zastąpiły te 12 głosowe z końca XIX wieku[8]. W 1957 roku, poszerzono kaplice boczne wstawiając w nich drzwi. W 2008 roku oddano do użytku, po długim czasie zapuszczenia, park parafialny.

29 lipca 2023 r. kard. Grzegorz Ryś wraz z duchownymi łódzkich wspólnot chrześcijańskich poprowadził nabożeństwo ekumeniczne z okazji 600-lecia lokacji miasta Łodzi[9].

Zobacz też

edytuj
  1. Na terenie Łodzi obecnie znajdują się starsze świątynie: św. Doroty, św Antoniego oraz kapliczki w lesie łagiewnickim, jednak zostały one wzniesione w miejscowościach przyłączonych do Łodzi dopiero po II wojnie światowej (Łagiewniki 1946; Mileszki 1988).
  2. 10.1941-03.1945.

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj