Kazimierz Solski
Kazimierz Karol Solski (ur. 25 stycznia 1900 w Pikułowicach, zm. 1940 w Katyniu) – kapitan artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 kapitan artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 stycznia 1900 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1920–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
205 Pułk Artylerii Polowej, |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
 
| |
,_Adam_%26_Kazimierz_Solski.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się jako syn Mariana i Marii, z domu Wantałowicz. Miał rodzeństwo: Adama (1895–1940), Stefę, Tadeusza oraz dwoje innych z pierwszego małżeństwa ojca[1].
Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej 1920 w szeregach 205 pułku artylerii polowej. Absolwent Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu z 1922. Został zawodowym oficerem Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia podporucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1922[2], następnie do stopnia porucznika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1924[3][4][5]. Służył w szeregach dywizjonów artylerii konnej 6 (1923[6], 1924[7]), 13 (1928[8]), 5, 9 oraz w 31 pułku artylerii lekkiej (1932[9]). Został awansowany do stopnia porucznika w korpusie oficerów artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1924 (w 1928 zweryfikowany z lokatą 26). Później awansowany do stopnia kapitana. Podczas swojej służby był m.in. adiutantem gen. Władysława Andersa[10].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i trafił do obozu jenieckiego w Kozielsku. Z zapisów w odnalezionym dzienniku osadzonego tam również jego brata Adama wynika, że obaj spotkali się na terenie kozielskiego obozu w dniu 5 listopada 1939[11]. Na wiosnę 1940 został zabrany do Katynia i zamordowany prawdopodobnie 17 kwietnia 1940[12] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
Jego żoną była Halina, z domu Kawecka. Ich synem był Leszek Solski, który zginął 10 kwietnia 2010 w katastrofie polskiego samolotu Tu-154 w Smoleńsku[13], udając się wraz z polską delegacją na uroczystości 70. rocznicy zbrodni katyńskiej.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Medal Niepodległości (2 maja 1933)[14]
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 maja 1939)[15]
Upamiętnienie
edytujMinister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z dnia 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia majora[16]. Nominacja została ogłoszona 9 listopada 2007 w Warszawie w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[17].
Przy Szkole Podstawowej nr 1 im. Janka Bytnara w Sianowie został zasadzony Dąb Pamięci upamiętniający Kazimierza Solskiego.
Kazimierzowi Solskiemu został poświęcony jeden z odcinków filmowego cyklu dokumentalnego pt. Epitafia katyńskie (2010)[18].
Przypisy
edytuj- ↑ Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 834.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 759.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 489.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 806.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 725.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 425.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 699.
- ↑ Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 205-206, 208.
- ↑ Janusz Zawodny: Pamiętniki znalezione w Katyniu. Paryż: Editions Spotkania, 1989, s. 100. ISBN 2-86914-044-4.
- ↑ Stanisławczyk. Ostatni krzyk 2011 ↓, s. 210-211, 213.
- ↑ Lista pasażerów i załogi samolotu TU-154. mswia.gov.pl, 10 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-28].
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-07-23].
- ↑ Epitafia Katyńskie – Kazimierz Solski. youtube.com. [dostęp 2015-09-19].
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. s. 584. [dostęp 2014-07-23].
- Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2011. ISBN 978-83-7510-814-9.