Kazimierz Okulicz
Kazimierz Okulicz (ur. 4 marca 1890 w Karolowie, pow. poniewieski, zm. 2 lipca 1981 w Londynie) – polski dziennikarz i polityk okresu II RP, poseł na Sejm II kadencji w latach 1928–1930 i minister sprawiedliwości w rządach RP na uchodźstwie, wolnomularz[1].
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 lipca 1981 |
| Poseł II kadencji Sejmu (II RP) | |
| Okres |
od 1928 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujSyn Kazimierza i Tekli z Kuszelewskich. Po ukończeniu gimnazjum w Libawie, studiował na uczelniach w Rydze, Petersburgu i Wilnie. W trakcie studiów na Politechnice Ryskiej został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia[2]. W 1925 ukończył studia na wydziale prawa i nauk społecznych na Uniwersytecie Stefana Batorego.
W 1915 brał udział w organizacji milicji obywatelskiej Wilna. W 1918 wstąpił do oddziału samoobrony wileńskiej. Od 1919 w Departamencie Litewsko-Białoruskim MSZ. W 1919 uczestniczył w organizowaniu władz administracyjnych w Wilnie. W wolnej Polsce zajął się dziennikarstwem: w latach 1922–1928 redagował „Gazetę Krajową” w Wilnie, później aż do wybuchu II wojny światowej „Kurier Wileński”. Publikował artykuły i rozprawy polityczno-ekonomiczne w „Gazecie Krajowej”, Kurierze Literackim”, „Kurierze Wileńskim”, „Kurierze Porannym”, tygodniku „Przymierze” (1920–1921), miesięcznikach „Wschód Polski”, „Messager Polonais”. Był członkiem Związku Dziennikarzy Polskich.
Sprawował mandat posła na Sejm II kadencji z listy BBWR wybrany w okręgu Lida (1928–1930).
Działał w licznych towarzystwach: m.in. w Polskiej Federacji Stowarzyszeń Przyjaciół Ligi Narodów, członek „Klubu Włóczęgów”. Zajmował się polityką wschodnią jako członek Instytutu Spraw Narodowościowych w Warszawie i Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej w Wilnie.
Od stycznia do maja 1954 minister sprawiedliwości w rządzie RP na uchodźstwie Jerzego Hryniewskiego.
Został pochowany na cmentarzu Pwllheli w Walii ( columbarium, panel 6, tablica 3).
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)[3]
- Krzyż Walecznych
Przypisy
edytuj- ↑ Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość : wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905– 1928, Warszawa 1984, s. 370.
- ↑ Patryk Tomaszewski, Polskie korporacje akademickie w latach 1918–1939, Toruń: Cycero.pl, 2011, Biblioteczka „Historii i Polityki” 1/2011, s. 45 (przypis 63), ISBN 978-83-928698-3-2 [dostęp 2021-01-29].
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu pracy publicystyczno-dziennikarskiej”.
Bibliografia
edytuj- Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 533–534. [dostęp 2020-11-26].
- Kto był kim w II Rzeczypospolitej?, red. Jacek Majchrowski, Warszawa 1994.