Kazimierz Krahelski
Kazimierz Krahelski (ur. 21 lutego 1890[1] w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major administracji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 major administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 lutego 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
29 Pułk Piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 21 lutego 1890 roku w Wilnie, w rodzinie Henryka i Tekli z Buchowieckich[2]. Absolwent gimnazjum w Wilnie. Powołany w 1915 do armii rosyjskiej. Od 1917 w II a następnie w I Korpusie Polskim. W 1918 (czerwiec – październik) w niewoli bolszewickiej. Po wyjściu z niewoli w 4 Dywizji gen. Żeligowskiego. W szeregach 29 pułku piechoty walczył na wojnie z bolszewikami. Został ranny pod Sokółką.
W okresie międzywojennym ukończył Centrum Wyszkolenia Piechoty. Służył w 57 pułku piechoty. W marcu 1925 został przydzielony do PKU Szamotuły na stanowisko I referenta[3]. Z dniem 23 czerwca tego roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[4]. Służył w 9 batalionie granicznym w Klecku, 22 batalionie granicznym w Nowych Trokach i 24 batalionie granicznym w Sejnach. W marcu 1931 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy kadry batalionu zapasowego[5][6]. Na stopień majora został mianowany w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[1]. W 1938 został przeniesiony w stan spoczynku. W następnym roku został przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był przewidziany do użycia w czasie wojny. Mieszkał w Krzeszowicach pod Krakowem. Był żonaty, miał córkę[7].
We wrześniu 1939 wzięty do niewoli radzieckiej, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 017/2 z 4.1940 r., poz. 61[8].
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3655
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie[11]
- Srebrny Krzyż Zasługi[11]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 680.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 304.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 29 marca 1925 roku, s. 175.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 88 z 1 września 1925 roku, s. 476.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 123.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 541.
- ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 422.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 152.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.