Kazimierz Kieszniewski
Kazimierz Aleksander Kieszniewski (ur. 26 lutego 1886 w Skierniewicach, zm. 20 października 1962 w Pwllheli w Walii) – pułkownik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego.
 pułkownik uzbrojenia inżynier
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 lutego 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 października 1962 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
1 Pułk Artylerii |
| Stanowiska |
inspektor amunicji, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujKazimierz Aleksander Kieszniewski urodził się 26 lutego 1886 w Skierniewicach. Ukończył studia z tytułem inżyniera. Działał w Organizacji Bojowej PPS, a od 1909 roku był komendantem Związku Walki Czynnej w Borysławiu[1].
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich i służył w 1 pułku artylerii w stopniu porucznika[2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Został podpułkownikiem artylerii. Następnie został awansowany do stopnia pułkownika uzbrojenia ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4][5][6]. Na początku lat 20. pełnił funkcję szefa Departamentu Broni[7][8]. Następnie został przeniesiony do kadry oficerów artylerii. W 1923, 1924, jako oficer Okręgowego Zakładu Uzbrojenia I, był inspektorem amunicji w Departamencie III Artylerii i Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych[9][10]. 1 kwietnia 1927 roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[11]. 14 lipca tego roku został mianowany na stanowisko szefa tegoż departamentu[12][13][14]. 1 grudnia 1930 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji I wiceministra spraw wojskowych i szefa Administracji Armii[15][16]. Od 1 lipca 1934 roku sprawował stanowisko zastępcy przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego[17]. W połowie 1935 został sekretarzem Komitetu do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu (KSUS)[18][19].
Podczas II wojny światowej 16 grudnia 1941 roku został przeniesiony z Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza do Stacji Zbornej Oficerów Rothesay nazywanej „Wyspą Wężów”[20]. Od sierpnia 1962 mieszkał w polskim osiedlu w miejscowości Penrhos w Walii[21]. Zmarł 20 października 1962 w Pwllheli w Walii[22], tamże został pochowany na polskiej kwaterze[21].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[23]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)[24]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[25]
- Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, 1932)[26]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, 1917)[2]
Przypisy
edytuj- ↑ Oddział Zw. L. P. – Borysław. „Wola i Czyn”. Nr 9, s. 11, 1937-12-05..
- ↑ a b Kronika. Odznaczania w Legionach Polskich. „Gazeta Lwowska”. Nr 177, s. 4, 5 sierpnia 1917.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1363.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1244.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 501.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 295.
- ↑ Dział ekonomiczny. Gen. Michaelis w „Pocisku”. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. Nr 251, s. 7, 16 września 1921.
- ↑ Wiceminister wojny w „Pocisku”. „Ilustrowany Kurier Codzienny”. Nr 253, s. 6, 18 września 1921.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1351.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 18, 1233.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 200.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 214.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 439.
- ↑ Ewelina Ziomek. Działalność generała brygady Aleksandra Litwinowicza w okresie sprawowania funkcji II wiceministra spraw wojskowych w latach 1936–1939. „Przegląd Zachodniopomorski”. Tom XXIX (LVIII) – z. 2, s. 106, 2014.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 1.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 431.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 149.
- ↑ Robert Przybylski: Polska zbrojna. Uważam Rze. [dostęp 2015-04-08].
- ↑ Skany dokumentów. [dostęp 2018-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-11)].
- ↑ Komenda Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Rozkazy dzienne 1940–1941, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. R.8, s. 155.
- ↑ a b Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach w północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 232. ISBN 83-88857-87-8.
- ↑ Daniel Koreś. Komitet do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu a przygotowania Wojska Polskiego do wojny, 1935-1939. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. Nr 12 (63)/2, s. 104, 2011.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepoddległości”.
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
- ↑ Dziennik Personalny MSWojsk Nr 11/1932, s. 389
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
[[Kategoria:Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej]