Jerzy Zabielski

polski szermierz, medalista olimpijski

Jerzy Feliks Zabielski (ur. 28 marca 1897 w Warszawie, zm. 19 listopada 1958 tamże) – polski szermierz, medalista olimpijski, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego.

Jerzy Zabielski
Ilustracja
Jerzy Zabielski (przed 1928)
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1897
Warszawa

Data i miejsce śmierci

19 listopada 1958
Warszawa

Obywatelstwo

polskie

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Amsterdam 1928 szermierka
(szabla drużynowo)
Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Grób Jerzego Zabielskiego

Życiorys

edytuj

W 1916, po ukończeniu Gimnazjum im. Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie, rozpoczął studia prawnicze, których nie ukończył, bowiem w listopadzie 1918 wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W 1919 został podporucznikiem, a 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1921, w korpusie oficerów intendentów.

Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej pozostał w armii, w intendenturze. W latach 1921–1923 studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Był jednym z organizatorów sportu szermierczego w Polsce: współzałożycielem Warszawskiego Klubu Szermierczego (w 1916) oraz członkiem zarządu sekcji szermierczej AZS Kraków. Prowadził także kursy szermierki w szkołach wojskowych.

Dwukrotnie startował na olimpiadach, oba razy w turnieju drużynowym szabli. W Paryżu 1924 polska drużyna odpadła w eliminacjach, ale cztery lata później w Amsterdamie 1928 zdobyła brązowy medal (oprócz Zabielskiego drużynę tworzyli Tadeusz Friedrich, Kazimierz Laskowski, Aleksander Małecki, Adam Papée i Władysław Segda).

Zabielski trzykrotnie startował w mistrzostwach Europy: w 1930 (brązowy medal drużynowo w szabli), 1933 i 1934. Podczas akademickich mistrzostw świata w 1924 w Warszawie wywalczył srebrne medale drużynowo w szabli i florecie.

Czterokrotnie zdobywał brązowe medale mistrzostw Polski: w szabli w 1924, 1926 i 1927 oraz w szpadzie w 1929. Zakończył uprawianie szermierki w 1935.

W latach 1930–1932 był słuchaczem Kursu Intendentów w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[1]. Z dniem 19 października 1932, po ukończeniu kursu, został przeniesiony w korpusie oficerów administracyjnych (grupa oficerów administracji intendentury) do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie celem odbycia praktyki intendenckiej[2]. z Dniem 1 listopada 1934 roku został przeniesiony z Departamentu Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[3]. 27 czerwca 1935 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 26. lokatą w korpusie oficerów intendentów[4]. Wziął udział w kampanii wrześniowej, a następnie służył w Oddziale III Sztabu Generalnego Polskich Sił Zbrojnych. Zakończył służbę w stopniu majora. Po II wojnie światowej pozostał w Wielkiej Brytanii, a w 1958 powrócił do Polski, gdzie wkrótce zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera BII 28-2-25)[5].

Ordery i odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 376, 801.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 406.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 271.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 79.
  5. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  6. M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu”.

Bibliografia

edytuj