Język sougb
Język sougb, także: sogh, mantion, manikion[1] – język papuaski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji. Według danych z 1987 roku posługuje się nim 12 tys. osób[2].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
12 tys. (1987) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | mnx | ||
| IETF | mnx | ||
| Glottolog | mani1235 | ||
| Ethnologue | mnx | ||
| BPS | 1048 1 | ||
| WALS | sgb | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Jego użytkownicy zamieszkują ok. 50 wsi we wschodniej części półwyspu Ptasia Głowa[2]. G. Reesink wyróżnia trzy główne dialekty – sougb misen, bohon i lou (leng lou) oraz mniejszościowy dialekt sre (cicir, leng cicir), który jest dość odrębny od pozostałych[3][4].
Należy do grupy języków wschodniej Ptasiej Głowy, tworząc ją wraz z meyah i moskona[3][5]. Ross (2005) próbnie zalicza języki wschodniej Ptasiej Głowy do rozszerzonej rodziny języków zachodniopapuaskich[6].
Wczesne dane leksykalne dot. tego języka zebrał H.K.J. Cowan (1953)[7]. Cowan opisał „manikion” i „mantion” jako odmiany tego samego języka (mantion – dialekt z okolic Bintuni, manikion – dialekt wysunięty bardziej na północ)[8]. Niemniej „manikion” to pejoratywne określenie, które zostało spopularyzowane przez grupę etniczną Biak[1].
Został opisany w postaci skrótowego opracowania gramatycznego (A grammar sketch of Sougb, 2002)[9]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy
edytuj- ↑ a b Christine Berry, Keith Berry, A description of Abun: a west Papuan language of Irian Jaya, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 1999 (Pacific Linguistics B-115), s. 2, DOI: 10.15144/PL-B115, ISBN 0-85883-482-0, OCLC 38834381 (ang.).
- ↑ a b c M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Manikion, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-06-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-09-25] (ang.).
- ↑ a b Jelle Miedema, Ger P. Reesink, One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea, Leiden: KITLV Press, 2004 (Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219), s. 32, DOI: 10.1163/9789004454385, ISBN 978-90-04-45438-5, ISBN 978-90-67-18229-4, OCLC 1312159896 [dostęp 2022-08-15] (ang.).
- ↑ Reesink 2002 ↓, s. 185.
- ↑ Holton i Klamer 2018 ↓, s. 580.
- ↑ Malcolm Ross, Pronouns as a preliminary diagnostic for grouping Papuan languages, [w:] Andrew Pawley i inni red., Papuan pasts: cultural, linguistic and biological histories of Papuan-speaking peoples, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2005 (Pacific Linguistics 572), s. 15–66, ISBN 0-85883-562-2, OCLC 67292782 [dostęp 2022-09-20] (ang.).
- ↑ Hendrik Karel Jan Cowan, Voorlopige resultaten van een ambtelijk taalonderzoek in Nieuw-Guinea, ’s-Gravenhage: M. Nijhoff, 1953, OCLC 8245434 [dostęp 2024-02-24] (niderl. • ang.).
- ↑ Reesink 2002 ↓, s. 183.
- ↑ Reesink 2002 ↓.
Bibliografia
edytuj- Gary Holton, Marian Klamer, The Papuan languages of East Nusantara and the Bird’s Head, [w:] Bill Palmer (red.), The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018 (The World of Linguistics 4), s. 569–640, DOI: 10.1515/9783110295252-005, ISBN 978-3-11-029525-2, ISBN 978-3-11-028642-7, OCLC 1041880153 [dostęp 2024-02-24] (ang.).
- Ger P. Reesink, A grammar sketch of Sougb, [w:] Ger P. Reesink (red.), Languages of the eastern Bird’s Head, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2002 (Pacific Linguistics 524), s. 181–276, DOI: 10.15144/PL-524.181, ISBN 0-85883-494-4, OCLC 50699329 (ang.).