Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP
Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP – stanowisko służbowe w dowództwie Korpusu Ochrony Pogranicza.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Andrzej Kuczek |
| Ostatni |
ppłk Władysław Bereza |
| Działania zbrojne | |
| nie uczestniczyła | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Dowództwo Korpusu Ochrony Pogranicza |
Inspektor Południowej Grupy Szwadronów KOP został powołany rozkazem L.dz. 3349/Tj./Og.Org. z 9 grudnia 1929 w celu zunifikowania systemu organizacyjno-szkoleniowego oddziałów kawalerii Korpusu Ochrony Pogranicza i wojska, a tym samym przygotowania ich do realizacji zadań przewidzianych na wypadek „R” – wojny z ZSRR. 23 grudnia 1929 major Andrzej Kuczek został przeniesiony z 9 pułku ułanów małopolskich do KOP na stanowisko Inspektora Południowej Grupy Szwadronów[1].
Inspektorowi podporządkowano, wyłącznie pod względem wyszkolenia, osiem z dwudziestu istniejących szwadronów kawalerii, a mianowicie:
- szwadron kawalerii KOP „Dederkały”,
- szwadron kawalerii KOP „Niewirków”,
- szwadron kawalerii KOP „Żurno”,
- szwadron kawalerii KOP „Mizocz”,
- szwadron kawalerii KOP „Hnilice Wielkie”,
- szwadron kawalerii KOP „Czortków”,
- szwadron kawalerii KOP „Zaleszczyki”,
- szwadron kawalerii KOP „Rokitno”[2].
28 stycznia 1931 major Andrzej Kuczek powrócił do macierzystego pułku na stanowisko zastępcy dowódcy, a na jego miejsce został przeniesiony podpułkownik Leonard Łodzia-Michalski z Centrum Wyszkolenia Kawalerii[3]. 3 sierpnia 1931 podpułkownik Michalski otrzymał przeniesienie do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko dowódcy pułku[4].
W 1932 powołano Inspektora Środkowej Grupy Szwadronów KOP i dokonano zmian w dotychczasowym podziale szwadronów pomiędzy inspektorami grup szwadronów KOP (północnej i południowej). Od tego Inspektorowi Południowej Grupy Szwadronów KOP podlegały, pod względem wyszkolenia:
- szwadron kawalerii KOP „Dederkały”,
- szkolny szwadron kawalerii KOP „Niewirków”,
- szwadron kawalerii KOP „Mizocz”,
- szwadron kawalerii KOP „Hnilice Wielkie”,
- szwadron kawalerii KOP „Czortków”,
- szwadron kawalerii KOP „Zaleszczyki”[5].
W kwietniu 1937 stanowisko inspektora objął podpułkownik Zygmunt Marszewski. W tym samym dotychczasowy Szkolny Szwadron Kawalerii KOP „Niewirków” został przeformowany w dywizjon kawalerii KOP „Niewirków”[6].
Skład osobowy Inspektora Południowej Grupy Szwadronów KOP był jednostką funkcjonującą wyłącznie w czasie pokoju. Podczas mobilizacji był likwidowany[7].
23 marca 1939 szwadron kawalerii KOP „Mizocz” został zmobilizowany, a trzy dni później przetransportowany w rejon Wielunia i włączony w skład ćwiczebnego pułku kawalerii KOP[8].
18 lipca 1939 podpułkownik Zygmunt Marszewski objął dowództwo 4 pułku strzelców konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku. Na stanowisku inspektora zastąpił go podpułkownik Władysław Bereza, dotychczasowy zastępca dowódcy 2 pułku strzelców konnych w Hrubieszowie. Został zamordowany w Charkowie w ramach zbrodni katyńskiej.
Szwadrony kawalerii „Zaleszczyki”, „Hnilice Wielkie” i „Czortków” były jednostkami mobilizującymi szwadrony kawalerii dywizyjnej, odpowiednio:
- nr 11 dla 12 Dywizji Piechoty,
- nr 12 dla 12 Dywizji Piechoty,
- nr 47 dla 36 Dywizji Piechoty (wszystkie zmobilizowane 27 sierpnia 1939 w alarmie)[9]).
Na granicy z ZSRR pozostał dywizjon „Niewirków” i szwadron „Dederkały”.
Przypisy
edytuj- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 407.
- ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 154.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 30-31.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931, s. 245.
- ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 156.
- ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 158.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 930.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXVIII-CXXIX.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 240-241.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny. Cz. I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r.. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo Czasopisma Wojskowe. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.