Wikipedia

Igors Kazanovs

łotewski lekkoatleta

Igors Kazanovs (ros. Игорь Яковлевич Казанов, Igor Jakowlewicz Kazanow; ur. 24 września 1963 w Dyneburgu) – łotewski lekkoatleta specjalizujący się w krótkich biegach płotkarskich.

Igors Kazanovs
Data i miejsce urodzenia

24 września 1963
Dyneburg, ZSRR

Wzrost

186 cm

Informacje klubowe
Klub

Dinamo Dyneburg
Dinamo Ryga

Trener

Viktorija Gekiša, Jānis Gailišs, Imants Liepinš, Wiktor Miasnikow, Walentin Wojnow

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Halowe mistrzostwa świata
brąz Budapeszt 1989 60 m przez płotki
srebro Sewilla 1991 60 m przez płotki
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Glasgow 1990 60 m przez płotki
Reprezentacja  Łotwa
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Genua 1992 60 m przez płotki
złoto Sztokholm 1996 60 m przez płotki
złoto Walencja 1998 60 m przez płotki
Igrzyska bałtyckie
złoto Tallin 1993 110 m przez płotki
Odznaczenia
Zasłużony Mistrz Sportu ZSRR

W trakcie kariery dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich w 1992 i 1996 roku. Czterokrotnie zostawał halowym mistrzem Europy i dwukrotnie medalistą halowych mistrzostw świata. W 1989 roku ustanowił halowy rekord Europy na 60 m przez płotki, ale został on pobity następnego dnia. Wielokrotny mistrz ZSRR i Łotwy. Po zakończeniu kariery przeniósł się do Hiszpanii, gdzie był trenerem i prowadził firmę budowlaną.

Życiorys

edytuj

Jego rodzice byli rosyjskimi emigrantami do Łotwy[1]. Jego ojciec, Jakovs, z zawodu inżynier[2][3], uznawany był za jednego z najlepszych łotewskich średniodystansowców[4], był też przez pewien czas rekordzistą ZSRR juniorów (kategoria 17-18 lat) w sztafecie 4 × 800 m[5].

Wczesny okres życia

edytuj

Biegi przez płotki zaczął uprawiać już w dzieciństwie. Mimo że trenował jeszcze kilka innych dyscyplin, wybrał lekkoatletykę, gdyż w niej uzyskiwał najlepsze wyniki[6]. W 1982 roku ukończył technikum kolejowe w Dyneburgu[7]. W latach 80. służył w armii radzieckiej, również po zakończeniu obowiązkowego przeszkolenia[8].

Kariera sportowa

edytuj

Igrzyska olimpijskie

edytuj

Kazanovs startował na igrzyskach olimpijskich w 1992 i 1996 roku. Na obu igrzyskach wystąpił na 110 m przez płotki. W Barcelonie odpadł w półfinale, zajmując 6. miejsce w swoim biegu z czasem 13,77 s. Wcześniej przeszedł pierwszą rundę, plasując się na 4. pozycji w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 13,88 s, natomiast w ćwierćfinale był 4. w swoim biegu z czasem 13,76 s[9]. W Atlancie także odpadł w półfinale, zajmując 7. miejsce w swoim biegu z czasem 14,13 s. W biegu eliminacyjnym pierwszej rundy był 4. z czasem 13,74 s, a w ćwierćfinałowym biegu uplasował się na 3. pozycji z czasem 13,42 s[10].

Mistrzostwa świata

edytuj

Na mistrzostwach świata w 1987 roku zajął 5. miejsce na 110 m przez płotki z czasem 13,48 s[7]. W 1991 roku odpadł w półfinale na tym samym dystansie, plasując się na 5. pozycji w swoim biegu i dziewiątej w ogólnej klasyfikacji z czasem 13,65 s[7][11]. W 1993 roku był 6. z czasem finałowym 13,38 s[7]. W 1995 roku odpadł w półfinale, zajmując 6. miejsce w swoim biegu z czasem 13,61 s[7].

W 1989 roku został brązowym medalistą halowych MŚ na 60 m przez płotki z czasem 7,59 s[7][12], natomiast dwa lata później na tym samym dystansie został halowym wicemistrzem świata[13][12]. W 1993 roku był 5. na halowych mistrzostwach świata z czasem finałowym 7,55 s[14][15]. W 1995 roku odpadł w eliminacjach, plasując się na 3. pozycji w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 7,80 s[14][16]. W 1997 roku także odpadł w eliminacjach, zajmując ostatnie, 6. miejsce w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 7,86 s[14][17]. W 1999 roku ponownie odpadł w eliminacjach halowych MŚ, plasując się w swoim biegu eliminacyjnym na 4. pozycji z czasem 7,69 s[14][18].

Mistrzostwa Europy

edytuj

Jest czterokrotnym halowym mistrzem Europy na 60 metrów przez płotki. Zwyciężał w 1990[7][19][20], 1992[7][19][21], 1996[7][19][22] i 1998 roku[7][19][23][24].

W 1986 roku odpadł w półfinale mistrzostw Europy na 110 m przez płotki, zajmując 5. miejsce w swoim biegu z czasem 13,76 s[7]. W 1990 roku na tym samym dystansie uplasował się na 8. pozycji (z powodu upadku nie ukończył biegu finałowego)[7][1]. W 1998 roku był 22. z czasem 14,04 s[7].

W 1985 roku odpadł w półfinale halowych mistrzostw Europy, zajmując 5. miejsce w swoim biegu z czasem 7,75 s[25][26]. W 1989 roku na tej samej imprezie odpadł w eliminacjach na tym samym dystansie, plasując się na 5. pozycji w swoim biegu eliminacyjnym z czasem 8,19 s[25][27]. W 1994 roku odpadł w półfinale halowych mistrzostw Europy, zajmując 4. miejsce w swoim biegu z czasem 7,75 s[25][28].

Mistrzostwa krajowe

edytuj

Jest pięciokrotnym halowym mistrzem ZSRR na 60 m przez płotki. W 1985 roku uzyskał czas 7,58 s[29] (najlepszy rezultat na listach światowych na tym dystansie w sezonie 1985[30]), dwa lata później – 7,61 s, w 1989 roku – 7,56 s, w 1990 roku – 7,55 s, a w 1991 roku – 7,56 s[31][32]. Oprócz tego, w 1984 i 1986 roku zostawał halowym wicemistrzem ZSRR na 60 m przez płotki, uzyskując odpowiednio czasy 7,78 s[33] i 7,72 s[34].

Czterokrotnie zwyciężył w mistrzostwach Związku Radzieckiego na 110 metrów przez płotki (1984, 1986, 1987 i 1990)[35]. Jest również pięciokrotnym mistrzem Łotewskiej SRR. W 1981 roku zwyciężył w sztafecie 4 × 100 m[7], w 1983 roku wygrał na 110 m przez płotki oraz na 60 m przez płotki (hala)[7], w 1984 roku ponownie zwyciężył w hali na 60 m przez płotki, a w 1988 roku – na 110 m przez płotki[7]. Jest też sześciokrotnym mistrzem Łotwy. W 1993, 1995 i 1997 roku wygrywał na 110 m przez płotki[36], w 1994 i 1997 roku zwyciężał w hali na 60 m przez płotki[7][37]. W 1994 roku wygrał także zawody halowe na 60 m[7][37]. W 1993 roku zwyciężył na 110 metrów przez płotki podczas mistrzostw Rosji[38].

Pozostałe zawody

edytuj

W 1984 roku wystartował na zawodach Przyjaźń-84, na których zajął 5. miejsce na 110 m przez płotki[39] z czasem 13,76 s[40]. W 1986 roku zajął 6. miejsce w biegu na 110 m przez płotki na igrzyskach Dobrej Woli z czasem 13,50 s[41][42]. Cztery lata później był piąty w tych samych zawodach z czasem 13,71 s[43]. W 1987 roku zwyciężył w finale "A" pucharu Europy na 110 m przez płotki, z wynikiem 13,48[7][44][45], a w 1991 zajął w tej konkurencji 4. miejsce, z wynikiem 13,64[46][47][48]. W barwach Łotwy wystąpił w zawodach grupy 2 pierwszej ligi (II poziom rozgrywek) Pucharu Europy w 1995 (4. miejsce z wynikiem 13,93)[49].

W 1993 roku wygrał zawody na 110 m przez płotki na igrzyskach bałtyckich z czasem 13,48 s[50][51]. W 1996 roku zajął drugie miejsce na halowych mistrzostwach krajów bałtyckich w biegu na 60 m przez płotki z czasem 7,75 s[52].

25 lutego 1989 roku podczas Pucharu ZSRR w Moskwie[53] ustanowił halowy rekord Europy na 60 m przez płotki, uzyskując czas 7,42 s, ale dzień później został on pobity o 0,01 s przez Colina Jacksona[1][54][55].

Od 1985 roku reprezentował klub Dinamo Ryga, wcześniej zawodnik Dinama Dyneburg[56]. W trakcie kariery jego trenerami byli Viktorija Gekiša, Jānis Gailišs, Imants Liepinš, Wiktor Miasnikow i Walentin Wojnow[7].

Ustanowił 13 rekordów Łotwy[7]. 30 czerwca 1999 roku ustanowił również rekord Łotwy weteranów (wiek 35–39 lat) na 110 m przez płotki (13,60 s), który w październiku 2020 pozostawał aktualnym[57]. Wynik ten był przez dwa lata rekordem Europy w tej kategorii wiekowej[58].

W styczniu 2000 roku ogłosił zakończenie kariery po sezonie[59], jednakże jeszcze w 2001 roku brał udział w pojedynczych zawodach w Hiszpanii[60][61].

Rekordy życiowe

edytuj
Na stadionie
W hali

Osiągnięcia

edytuj
Rok Impreza Miejsce Konkurencja Pozycja Wynik
1984 Przyjaźń-84   Moskwa bieg na 110 m przez płotki 5. miejsce 13,76
1985 Halowe mistrzostwa Europy   Pireus bieg na 60 m przez płotki półfinał 7,75
1986 Igrzyska Dobrej Woli   Moskwa bieg na 110 m przez płotki 6. miejsce 13,50
1986 Mistrzostwa Europy   Stuttgart bieg na 110 m przez płotki półfinał 13,76
1987 Puchar Europy   Praga bieg na 110 m przez płotki 1. miejsce 13,48
1987 Mistrzostwa świata   Rzym bieg na 110 m przez płotki 5. miejsce 13,48
1989 Halowe mistrzostwa Europy   Haga bieg na 60 m przez płotki eliminacje 8,19
1989 Halowe mistrzostwa świata   Budapeszt bieg na 60 m przez płotki 3. miejsce 7,59
1990 Halowe mistrzostwa Europy   Glasgow bieg na 60 m przez płotki 1. miejsce 7,52
1990 Igrzyska Dobrej Woli   Seattle bieg na 110 m przez płotki 5. miejsce 13,71
1990 Mistrzostwa Europy   Split bieg na 110 m przez płotki 8. miejsce DNF
1991 Halowe mistrzostwa świata   Sewilla bieg na 60 m przez płotki 2. miejsce 7,47
1991 Puchar Europy   Frankfurt nad Menem bieg na 110 m przez płotki 1. miejsce 13,64
1991 Mistrzostwa świata   Tokio bieg na 110 m przez płotki półfinał 13,65
1992 Halowe mistrzostwa Europy   Genua bieg na 60 m przez płotki 1. miejsce 7,55
1992 Igrzyska olimpijskie   Barcelona bieg na 110 m przez płotki półfinał 13,77
1993 Halowe mistrzostwa świata   Toronto bieg na 60 m przez płotki 5. miejsce 7,55
1993 Mistrzostwa świata   Stuttgart bieg na 110 m przez płotki 6. miejsce 13,38
1994 Halowe mistrzostwa Europy   Paryż bieg na 60 m przez płotki półfinał 7,75
1995 Halowe mistrzostwa świata   Barcelona bieg na 60 m przez płotki eliminacje 7,80
1995 Mistrzostwa świata   Göteborg bieg na 110 m przez płotki półfinał 13,61
1996 Halowe mistrzostwa Europy   Sztokholm bieg na 60 m przez płotki 1. miejsce 7,59
1996 Igrzyska olimpijskie   Atlanta bieg na 110 m przez płotki półfinał 14,13
1997 Halowe mistrzostwa świata   Paryż bieg na 60 m przez płotki eliminacje 7,86
1998 Halowe mistrzostwa Europy   Walencja bieg na 60 m przez płotki 1. miejsce 7,54
1998 Mistrzostwa Europy   Budapeszt bieg na 110 m przez płotki 22. miejsce 14,04
1999 Halowe mistrzostwa świata   Maebashi bieg na 60 m przez płotki eliminacje 7,69

Działalność po zakończeniu kariery sportowej

edytuj

Po zakończeniu kariery sportowej Kazanovs wyjechał do Hiszpanii. Początkowo pracował tam przy wycince drzew, a następnie założył firmę budowlaną, którą do 2008 roku prowadził wraz z teściem, a później sam[65]. Przez pewien czas był także trenerem[6]. W 2011 roku został również członkiem sztabu trenerskiego klubu Girona FC, odpowiedzialnym za przygotowanie fizyczne piłkarzy[66][67] i współpracował z tym zespołem co najmniej do 2013 roku[68].

Życie prywatne

edytuj

Ma żonę Oksanę[69] i dwie córki – Laurę[6] i Aleksandrę[69]. Wcześniej był żonaty z Taṇą[8]. Pasjonuje się zbieraniem monet[69]. Ma także siostrę[70].

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

W 1991 roku został Zasłużonym Mistrzem Sportu ZSRR[6][65][70].

W 1996 roku został wybrany najlepszym sportowcem Dyneburga[69]. W plebiscycie na najlepszego łotewskiego lekkoatletę stulecia, zorganizowanym w 1997 roku, zajął ósme miejsce, zdobywając 501 punktów[71].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d 7th IAAF World Championships in Athletics - IAAF Statistics Handbook Seville 1999. 1999, s. 606. (ang.).
  2. ↑ Vingrošana darba pārtraukumā un svarcelšana. „Padomju Jaunatne”. 152, s. 3, 1959-08-05. (łot.). 
  3. ↑ Novatori seko vērtīgai iniciatīvai. „Padomju Daugava”. 24, s. 1, 1960-02-03. (łot.). 
  4. ↑ Masveidība plus meistarība. „Cīņa”. 22, s. 3, 1983-01-27. (łot.). 
  5. ↑ Władimir Tiennow. Резервы легкоатлетического спорта. „Лёгкая атлетика”. 2/1955, s. 14-15, 1955-07. (ros.). 
  6. ↑ a b c d Władimir Iwanow: Игорь Казанов: «Медали и титулы... Это было в другой жизни». Часть II. vesti.lv, 2010-11-12. [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-26)]. (ros.).
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Igors Kazanovs. olimpiade.lv. [dostęp 2013-12-20]. (łot.).
  8. ↑ a b Ticu sev. „Sports”. 113, s. 3, 1987-07-19. (łot.). 
  9. ↑ 1992 Summer Olympics – 110 metres Hurdles, Men. olympedia.org. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  10. ↑ 1996 Summer Olympics – 110 metres Hurdles, Men. olympedia.org. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  11. ↑ Kinnunens, Kinnunena dēls. „Sports”. 82, s. 1, 1991-08-29. (łot.). 
  12. ↑ a b IAAF World Indoor Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
  13. ↑ Michael Janofsky: Track and Field; Foster Speeds to Hurdles Title. nytimes.com, 1991-03-10. [dostęp 2014-02-27]. (ang.).
  14. ↑ a b c d Results from past major championships. W: IAAF World Indoor Championships Birmingham 2018 – Statistics Handbook. IAAF Communications Department, 2018, s. 83-84. (ang.).
  15. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Finale. [w:] 4. Hallenweltmeisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  16. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Vorläufe. [w:] 5. Hallenweltmeisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  17. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Vorläufe. [w:] 6. Hallenweltmeisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  18. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Vorläufe. [w:] 7. Hallenweltmeisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  19. ↑ a b c d European Indoor Championships (Men). gbrathletics.com. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
  20. ↑ Чемпионат Европы в помещении. „Лёгкая атлетика”. 5/1990 (420), s. 41, 1990-05. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  21. ↑ На стадионах страны и мира. „Лёгкая атлетика”. 3/1992 (442), s. 31, 1992-03. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  22. ↑ Технические результаты соревнований. „Лёгкая атлетика”. 4/1996 (491), s. 22, 1996-04. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  23. ↑ Nikołaj Iwanow. Юбилей в Валенсии. „Лёгкая атлетика”. 3/1998 (515), s. 9-10, 1998. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  24. ↑ Więcej niż marzyliśmy. dziennikpolski24.pl, 1998-03-02. [dostęp 2021-05-10].
  25. ↑ a b c Athlete Index. W: European Athletics Indoor Championships Belgrade 2017 Handbook. Organising Committee European Athletics Indoor Belgrade 2017, 2017, s. 228. (ang.).
  26. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Semifinale. [w:] 16. Hallen-Europameisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  27. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Vorläufe. [w:] 20. Hallen-Europameisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  28. ↑ Männer 60 Meter Hürden – Semifinale. [w:] 23. Hallen-Europameisterschaften [on-line]. maik-richter.de. [dostęp 2014-01-31]. (niem.).
  29. ↑ Атака на рекорды! Итоги зимнего чемпионата СССР, 15–17 февраля, Кишинев. „Лёгкая атлетика”. 4/1985 (359), s. 15, 1985-04. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  30. ↑ World Top Perfomers 1980-2006: Men (Indoor) [online], gbrathletics.com [dostęp 2014-04-06] (ang.).
  31. ↑ Бег 60 м с барьерами. [w:] Победители чемпионатов СССР в помещении [on-line]. mosathletics.ru. [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)]. (ros.).
  32. ↑ Soviet Indoor Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
  33. ↑ Зимний чемпионат СССР. „Лёгкая атлетика”. 4/1984 (347), s. 29, 1984-04. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  34. ↑ Чемпионат СССР в помещении. „Лёгкая атлетика”. 4/1986 (371), s. 27, 1986-04. ISSN 0024-4155. (ros.). 
  35. ↑ Soviet Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2014-02-28]. (ang.).
  36. ↑ Latvian Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
  37. ↑ a b Latvian Indoor Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
  38. ↑ Russian Championships. gbrathletics.com. [dostęp 2014-04-06]. (ang.).
  39. ↑ Latvijas sportistu starti sacensībās "Draudzība-84“. „Ļeņina Ceļš”. 109, s. 4, 1984-09-11. (łot.). 
  40. ↑ Табло „Дружбы-84“. „Лёгкая атлетика”. 10/1984 (353), s. 26, 1984-10. (ros.). 
  41. ↑ 110m hurdles. [w:] Athletics – Goodwill Games 1986 [on-line]. goodwillgames.com. [dostęp 2014-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-06)]. (ang.).
  42. ↑ Goodwill Games Summaries. „Schenectady Gazette”, s. 32, 1986-07-07. (ang.). 
  43. ↑ 110m hurdles. [w:] Athletics – Goodwill Games 1990 [on-line]. goodwillgames.com. [dostęp 2021-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-04)]. (ang.).
  44. ↑ European Cup A Final and Super League (Men). gbrathletics.com. [dostęp 2015-11-06]. (ang.).
  45. ↑ Francisco Ascorbe, Félix Capilla, José Luis Hernández Historia de la Copa de Europa/History of the European Cup. Statistics Handbook, wyd. Real Federación Española de Atletismo, Malaga 2006, s. 198
  46. ↑ 1991 XIII European Cup Bruno Zauli [online], sport-olympic.gr [dostęp 2021-06-09] (ang.).
  47. ↑ Победа на «Вельд-штадионе». „Лёгкая атлетика”. 8/1991 (435), s. 6-7, 1991-08. (ros.). 
  48. ↑ Francisco Ascorbe, Félix Capilla, José Luis Hernández Historia de la Copa de Europa/History of the European Cup. Statistics Handbook, wyd. Real Federación Española de Atletismo, Malaga 2006, s. 222
  49. ↑ Francisco Ascorbe, Félix Capilla, José Luis Hernández Historia de la Copa de Europa/History of the European Cup. Statistics Handbook, wyd. Real Federación Española de Atletismo, Malaga 2006, s. 271
  50. ↑ Baltic Sea Games. gbrathletics.com. [dostęp 2014-02-27]. (ang.).
  51. ↑ Zila jūra, blāvas spēles.... „Latvijas Jaunatne”. 143, s. 6, 1993-07-05. (łot.). 
  52. ↑ Maris Stalidzēns. Pirmo uzvaru izcīna Guntis Peders. „Sports”. 47, s. 1, 1996-02-26. (łot.). 
  53. ↑ Легкая атлетика. „Ригас Балсс”. 49, s. 7, 1989-02-27. (ros.). 
  54. ↑ Statistics Handbook - Torino 2009 [online], European Athletics, s. 262 [dostęp 2014-04-06] [zarchiwizowane z adresu 2014-03-09] (ang.).
  55. ↑ IAAF All Time World Indoor Lists 2. kergejoustik.ee, 2006-03. s. 7. [dostęp 2021-05-26]. (ang.).
  56. ↑ В.Б. Зеличёнок, В.Н. Спичков, В.Л. Штейнбах (red.): Лёгкая атлетика. Энциклопедия.. T. 1: А-Н. Москва: Человек, 2012, s. 219. ISBN 978-5-904885-80-9. (ros.).
  57. ↑ LATVIJAS VIEGLATLĒTU-VETERĀNU REKORDI VĪRIEŠI (uz 2020.gada 01. oktobri). lvva.lv, 2020-10. [dostęp 2021-05-26]. (łot.).
  58. ↑ EUROPEAN ALL TIME RANKINGS MEN. european-masters-athletics.org, 2016-08-27. [dostęp 2021-05-26]. (ang.).
  59. ↑ Māris Stalidzēns. Igora Kazanova pēdējā sezona vieglatlētikā. „Sports”. 22, s. 9, 2000-01-27. (łot.). 
  60. ↑ Igors Kazanovs uzvar sacensībās Spānijā. „Sports”. 91, s. 2, 2001-04-20. (łot.). 
  61. ↑ a b c Igors Kazanovs. iaaf.org. [dostęp 2013-12-20]. (ang.).
  62. ↑ 7th IAAF World Championships in Athletics - IAAF Statistics Handbook Seville 1999. 1999, s. 367. (ang.).
  63. ↑ a b c Igors Kazanovs, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2014-02-28] (ang.).
  64. ↑ a b c Latvijas rekordi telpās vīrieši. athletics.lv. [dostęp 2021-05-10]. (łot.).
  65. ↑ a b Władimir Iwanow: Четырехкратный чемпион Европы Игорь Казанов: «Моя строительная фирма занимается... разрушением». vesti.lv, 2010-09-07. [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-27)]. (ros.).
  66. ↑ Jordi Danés: La destitució del preparador físic va planar per Montilivi. elpuntavui.cat, 2011-12-06. [dostęp 2014-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (kat.).
  67. ↑ Josep Guardiola: Poti-poti al Girona fc. diaridegirona.cat, 2011-12-11. [dostęp 2021-04-28]. (kat.).
  68. ↑ Jordi Danés: Els timoners. el9.cat, 2013-08-28. [dostęp 2014-02-27]. (kat.).
  69. ↑ a b c d Ieva Puke: Казанов наслаждается барьерами. siin.ee, 1998-03-17. [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-31)]. (ros.).
  70. ↑ a b Władimir Iwanow: Игорь Казанов: «Сидел в Испании без работы по полгода. Ну и что? Не пропал же». Часть I. telegraf.lv, 2010-11-12. [dostęp 2014-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-31)]. (ros.).
  71. ↑   Ivo Jirgens: Latvijas Simtgades vieglatlēts. diena.lv, 1998-01-12. [dostęp 2021-04-28]. (łot.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Igors_Kazanovs&oldid=73210001”