Wikipedia

Historia odkrycia i badań nad stwardnieniem guzowatym

Historia odkrycia stwardnienia guzowatego i badań nad tą chorobą liczy dopiero niecałe 200 lat. Stwardnienie guzowate (tuberous sclerosis, tuberous sclerosis complex, TSC) jest rzadką, wielonarządową chorobą genetyczną, w której rozwijają się łagodne guzy mózgu i guzy innych ważnych życiowo narządów: nerek, serca, oczu, płuc i skóry. Zespół objawów może obejmować napady drgawkowe, opóźnienie rozwoju, zaburzenia behawioralne i schorzenia dermatologiczne, a także objawy wynikające z zajęcia płuc i nerek. TSC może być spowodowane mutacją w jednym z dwóch genów: TSC1 i TSC2, kodujących, odpowiednio, hamartynę i tuberynę. Oba geny należą do genów supresorowych (antyonkogenów), gdyż funkcją kodowanych przez nie białek jest regulacja cyklu komórkowego i procesu różnicowania komórek[1]. W przeszłości zachorowania na tę chorobę traktowano jak ciekawe przypadki kazuistyczne; obecnie, badaniom nad patogenezą TSC przypisuje się istotne znaczenie w poznawaniu procesu nowotworzenia i supresji nowotworów.

Désiré-Magloire Bourneville po raz pierwszy w roku 1880 opisał tę chorobę, nazywając ją "Sclérose tubéreuse des circonvolutions cérébrales"

Historię badań nad stwardnieniem guzowatym można podzielić na cztery okresy[2]. Pod koniec XIX wieku, wybitni lekarze pracujący w największych szpitalach klinicznych pierwsi opisali korowe i dermatologiczne objawy choroby; uczonych tych uhonorowano eponimicznymi określeniami – "choroby Bourneville'a"[3] i "znamienia Pringle'a"[4]. Na początku XX wieku skojarzono te objawy jako charakterystyczne dla jednej jednostki chorobowej. Stwierdzono, że choroba może zajmować inne narządy i zdano sobie sprawę ze zmienności obrazu klinicznego i ciężkości choroby. Pod koniec XX wieku dokonał się wielki postęp w technikach obrazowania układu nerwowego, odkryto też dwa geny, których mutacje wywołują chorobę. W końcu, na początku XXI wieku miały miejsce pierwsze odkrycia pozwalające zrozumieć patomechanizm choroby na poziomie subkomórkowym, otwierające równocześnie nowe możliwości niechirurgicznego leczenia.

XIX wiek

edytuj
 
Végétations vasculaires Rayera
1835
Francuski dermatolog Pierre François Olive Rayer opublikował atlas chorób skóry. Zawiera on 22 duże, kolorowe plansze z 400 rycinami przedstawionymi w usystematyzowany w sposób. Na stronie 20. rycina 1 przedstawia rysunek, który jest uważany za najwcześniejszy opis stwardnienia guzowatego[5]. Przy rysunku opisanym "végétations vasculaires" Rayer dodał komentarz – "są to małe naczynia krwionośne grudkowatego wyglądu, szeroko rozprzestrzenione na nosie i wokół ust"[6]. W atlasie nie wspomniano nic o objawach towarzyszących przedstawionym zmianom skórnym.
1850
Angielscy dermatolodzy Thomas Addison i William Gull opisali na łamach "Guy's Hospital Reports" przypadek 4-letniej dziewczynki z "niezwykłą wysypką obejmującą w poprzek nos i część obu policzków", który określili jako "vitiligoidea tuberosa" (bielaczość guzowata)[7].
1862
Niemiecki lekarz Friedrich Daniel von Recklinghausen, pracujący wówczas jako asystent Rudolfa Virchowa w Instytucie Anatomii Patologicznej w Berlinie[8] zaprezentował Berlińskiemu Towarzystwu Położniczemu przypadek serca noworodka z kilkoma guzami, który "zmarł zaledwie po kilku [samodzielnych] oddechach"[9]. Nazwał te guzy "myomata". Jeden z nich był "wielkości gołębiego jaja"[7]. Zauważył także, że mózg miał "dużą liczbę stwardnień"[5]. Były to prawie z całkowitą pewnością mięśniaki prążkowanokomórkowe serca oraz guzy korowe występujące w stwardnieniu guzowatym. Recklinghausen nie zdołał rozpoznać odmiennej jednostki chorobowej, odnosząc się do tego przypadku jak do anatomopatologicznej ciekawostki[10]. Nazwisko Recklinghausena zostało później powiązane z nerwiakowłókniakowatością po klasycznej publikacji z 1881[8].
1864
Niemiecki patolog Rudolf Virchow opublikował trzytomową pracę o nowotworach, opisującą przypadek dziecka chorego na stwardnienie guzowate ze zmianami narządowymi w mózgu i sercu. Praca Virchowa zawiera pierwszą udokumentowaną wskazówkę dziedziczności choroby: siostra dziecka zmarła z powodu guza mózgu[11].
1880
Francuski neurolog Désiré-Magloire Bourneville miał okazję spotkać się z chorobą, której eponim zawiera jego nazwisko. Bourneville pracował jako nieoficjalny asystent Jeana Martina Charcota w La Salpêtrière[10]. W czasie zastępstwa swojego nauczyciela Lois J.F. Delasiauve[12], odwiedzał Marie, 15-letnią dziewczynkę z opóźnieniem psychoruchowym, padaczką oraz zlewnymi naczyniowo-grudkowymi wypryskami na policzkach i czole (rozpoznanymi błędnie jako trądzik różowaty). W wywiadzie miała historię napadów padaczkowych od dzieciństwa, a w wieku 3 lat trafiła do szpitala dziecięcego i tam określono jej przypadek jako beznadziejny. Miała trudności z uczeniem się i nie potrafiła ani chodzić, ani mówić. W czasie opieki Boourneville'a Marie miała coraz częstsze napady padaczkowe, które następowały jeden po drugim. Leczono ją alkoholowymi napojami z chininą, bromkiem kamfory, azotynem amylu oraz pijawkami przykładanymi za uszami. 7 maja 1879 Marie zmarła w szpitalu. Sekcja zwłok wykazała obecność twardych, zwartych guzów w zakrętach mózgu, które Bourneville nazwał sclérose tubéreuse des circonvolutions cérébrales (stwardnieniem guzowatym zakrętów mózgu). Nazwa choroby wymyślona przez Bourneville'a pochodziła od greckich słów tuber, oznaczającego bulwę lub ziemniak, i skleros, znaczącego „twardy”. Bourneville wywnioskował, że zmiany w mózgu są źródłem napadów padaczkowych. W dodatku w obu nerkach znaleziono twarde białe masy wielkości orzecha włoskiego[13].
1881
Niemiecki lekarz Hartdegen opisał przypadek dwudniowego noworodka zmarłego w stanie padaczkowym. Badanie pośmiertne ujawniło małe guzy w komorach bocznych mózgu oraz obszary stwardnienia korowego, które Hartdegen nazwał glioma gangliocellulare cerebri congenitum[14][15].
 
Zmiany w mózgu w stwardnieniu guzowatym; sklerotyczne, hipertroficzne zakręty
1881
Bourneville i Édouard Brissaud przebadali czteroletniego chłopca w szpitalu La Bicétre. Podobnie jak poprzednio, pacjent miał guzy korowe, padaczkę i trudności w nauce. Dodatkowo stwierdzili u niego szmer serca, a w badaniu pośmiertnym okazało się, że miał małe twarde guzki w ścianach komór oraz w mózgu (guzki subependymalne), a także małe guzy w nerkach (przypuszczalnie naczyniakomięśniakotłuszczaki)[16]. Do 1889 roku Bourneville opisał jeszcze dziesięcioro pacjentów ze stwardnieniem guzowatym.
1885
Francuscy lekarze Félix Balzer i Pierre Eugène Ménétrier opisali przypadek "adénomes sébacés de la face et du cuir" (gruczolaki łojowe twarzy i głowy)[17]. Obecnie wiadomo, że to określenie nie było poprawne, ponieważ nie są to ani gruczolaki, ani nie wywodzą się z gruczołów łojowych. Wysypka grudkowa jest obecnie znana jako naczyniakowłókniak twarzy[18].
1885
Francuscy dermatolodzy François Henri Hallopeau i Émile Leredde opisali przypadek zmian adenoma sebaceum o twardej i włóknistej konsystencji. Pierwsi opisali plamy szagrynowe, a później stwierdzili związek wysypki na twarzy i padaczki[19][7].
1890
Szkocki dermatolog pracujący w Londynie, John James Pringle, opisał przypadek 25-letniej kobiety z obniżoną inteligencją, szorstkimi zmianami na rękach i nogach, i grudkowatą wysypką na skórze twarzy określoną później od jego nazwiska guzkami Pringle'a. Pringle w swojej pracy przywołał również pięć wcześniejszych doniesień, z których dwa były niepublikowane[20]. Gruczolak łojowy (adenoma sebaceum) Pringle'a stał się powszechnie stosowanym eponimem na określenie tego typu zmian skórnych twarzy.

Początek XX wieku

edytuj
 
Rysunek przedstawiający pacjentkę chorą na stwardnienie guzowate ze zmianami typu adenoma sebaceum na twarzy (1900)
 
Ilustracja z pracy z 1921 roku pokazująca drobne guzki w siatkówce oka chorego, określone przez van der Hoevego jako Augengesehwülste
1901
Włoski lekarz Giovanni Battista Pellizzi zbadał patologiczne zmiany w mózgowiu chorych. Stwierdził ich dysplastyczny charakter, obecność heterotopii korowych i obszarów nieprawidłowej mielinizacji. Pellizzi sklasyfikował guzy do dwóch typów: typ 1 (o gładkiej powierzchni) i typ 2 (ze środkowym zagłębieniem)[21][22].
1903
Niemiecki lekarz Richard Kothe opisał włókniaki okołopaznokciowe, opisane ponownie przez holenderskiego lekarza Joannesa Koenena w 1932 (od którego wzięły nazwę guzków Koenena)[23].
1906
Austriacki neurolog Alfred Walter Campbell pracujący w Anglii, uznał zmiany występujące w mózgu, skórze, sercu i nerkach za części obrazu klinicznego jednej choroby. Także jako pierwszy opisał patologiczne zmiany w oku w przebiegu TSC. Na podstawie swojego przeglądu historii 20 pacjentów jako pierwszy zaproponował diagnostyczną triadę objawów, powszechniej przypisywaną Vogtowi[24].
1907
Franciszek Krzyształowicz przedstawił pierwszy w polskim piśmiennictwie opis choroby[25].
1908
Niemiecki neurolog dziecięcy Heinrich Vogt ustalił kryteria diagnostyczne stwardnienia guzowatego, bezspornie potwierdzając związek zmian skórnych na twarzy z neurologicznymi następstwami guzów korowych[26][27]. Triada Vogta: epilepsja-idiotyzm-adenoma sebaceum obowiązywała przez 60 lat, zanim badania Manuela Gómeza nie dowiodły, że mniej niż 1/3 pacjentów z TSC prezentuje wszystkie trzy objawy[5].
1910
Joseph Kirpicznik jako pierwszy stwierdził genetyczny charakter choroby. Opisał przypadek jedno- i dwujajowych bliźniąt, a także jednej rodziny, w której przypadki choroby występowały w trzech pokoleniach[28].
1911
Edward Sherlock, adwokat i wykładowca biologii doniósł w swojej książce o dziewięciu przypadkach osób "ograniczonych umysłowo". Ukuł termin epiloia, zbitkę greckich słów epilepsia oraz anoia (bezmyślny)[29]. To określenie nie jest już używane jako synonim TSC. Genetyk Robert James Gorlin zasugerował w 1981, że mógłby to być użyteczny akronim od epilepsja, low intelligence (niska inteligencja) oraz adenoma sebaceum (gruczolak łojowy)[30].
1912
Polscy neurolodzy Kazimierz Orzechowski i W. Nowicki opublikowali pracę, w której podkreślono podobieństwo chorób Recklinghausena i Bourneville'a[31].
1913
H. Berg jako jeden z pierwszych uznał TSC za chorobę dziedziczną, opisując zachorowania w dwóch i trzech generacjach rodzin[32].
1914
P. Schuster opisał pacjenta z adenoma sebaceum i epilepsją, ale o normalnej inteligencji[7]. Taki niepełny fenotyp choroby określa się jako postać poronną TSC albo forme fruste[33]. Schuster opisał ponownie ogniska skóry szagrynowej (wcześniejsze odkrycie François Henriego Hallopeau i Émile'a Lereddego nie było mu znane).
1918
Francuski lekarz René Lutembacher opisał pierwszy przypadek torbielowatych zmian w płucach w przebiegu TSC. 36-letnia pacjentka zmarła z powodu obustronnej odmy opłucnowej. Lutembacher stwierdził, że torbiele i guzki w tkance płucnej były przerzutami włókniakomięsaka nerki. Obecnie to powikłanie TSC, spotykane znacznie częściej u kobiet, określa się jako limfangioleiomiomatozę (LAM)[34][35].
1920
Duński okulista Jan van der Hoeve opisał zmiany o charakterze hamartomata siatkówki (phakoma). Powiązał TSC i nerwiakowłókniakowatość w jedną grupę chorób, które określił jako fakomatozy (później używano też terminu zespołów nerwowoskórnych)[36].
1924
H. Marcus stwierdził, że charakterystyczne dla TSC zmiany, takie jak wewnątrzczaszkowe zwapnienia, są widoczne na radiogramie[37][38].

Lata 1925-1975

edytuj
1932
MacDonald Critchley i Charles J.C. Earl przebadali 29 pacjentów ze stwardnieniem guzowatym w ośrodkach psychiatrycznych. Zaobserwowali charakterystyczne zachowania: ruchy rąk, dziwne postawy ciała i powtarzanie wykonywanych czynności (stereotypie ruchowe) – obecnie określane jako autystyczne. Było to 11 lat, zanim Leo Kanner wprowadził pojęcie autyzmu. Odnotowali również obecność białych, hipomelanotycznych plam na skórze tych pacjentów[39].
1933
Edward Alfred Cockayne w monografii swojego autorstwa zwrócił uwagę na dominujący sposób dziedziczenia TSC[40].
1934
N.J. Berkwitz i L.G. Rigler wykazali, że możliwe jest rozpoznanie stwardnienia guzowatego przy pomocy pneumoencefalografii, w której można uwidocznić niezwapniałe guzki podkorowe. Obraz na ścianach komór bocznych mózgu przypominał "krople wosku ściekające z palącej się świecy"[41].
1935
Gunther i Penrose opublikowali pracę podsumowującą ich obserwacje nad dziedziczeniem TSC[42].
1942
Sylvan E. Moolten zaproponował termin "zespół stwardnienia guzowatego" (tuberous sclerosis complex – TSC), który jest obecnie preferowany w piśmiennictwie anglojęzycznym. Nazwa odzwierciedla wielonarządową naturę choroby. Moolten wprowadził też szereg pojęć określających charakter zmian w stwardnieniu guzowatym: "podstawową zmianą jest hamartia, przekształcająca się w zmianę guzowatą (hamartoma) lub prawdziwy nowotwór (hamartoblastoma)"[43].
1954
Norweski patolog Reidar Eker wyhodował szczep szczurów Wistar z predyspozycją do rozwoju gruczolaków nadnerczy. Szczur Ekera został cennym modelem raka dziedziczonego w sposób dominujący[44].
1966
Phanor Perot i Bruce Weir zostali pionierami w chirurgicznej interwencji w przypadku padaczki występującej w stwardnieniu guzowatym. Spośród siedmiu pacjentów poddanych korowej resekcji guzów, dwóch zostało uwolnionych od napadów. Wcześniej tylko czterech pacjentów zostało poddanych leczeniu chirurgicznemu w padaczce związanej ze stwardnieniem guzowatym[45][46].
1967
J.C. Lagos i Manuel Rodríguez Gómez przebadali 71 przypadków stwardnienia guzowatego i wykazali, że w 38% osoby z tą chorobą mają prawidłowy iloraz inteligencji[47][14].
1971
Amerykański genetyk Alfred Knudson postawił hipotezę "dwóch uderzeń" wyjaśniającą powstawanie retinoblastoma zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Według tej teorii nowotwór powstawał u dzieci z wrodzonymi mutacjami linii germinalnych, do których dołączyły się mutacje somatyczne we wczesnym okresie życia. Ten model odnosi się do wielu innych przypadków, w tym związanych z genami supresorowymi, takimi jak TSC[48]. W latach 80. badania Knudsona nad szczurami Ekera umocniły tę hipotezę[49].
1975
Giuseppe Pampiglione i E. Pugh, w artykule w The Lancet, donosili, że do 69% pacjentów ze stwardnieniem guzowatym zgłaszanych jest z drgawkami noworodkowymi[50].
1975
Riemann jako pierwszy zastosował USG do badania zajętych w przebiegu stwardnienia guzowatego nerek 35-letniej kobiety z przewlekłą niewydolnością nerek[51].

Ostatnia kwarta XX wieku

edytuj
 
Prawidłowy skan czaszki w CT
 
Prawidłowy skan czaszki w PET
1976
Tomografia komputerowa (CT, wynaleziona w 1972) głowy okazała się doskonałym narzędziem do diagnozowania nowotworów mózgu u dzieci, także w przypadku tych występujących w stwardnieniu guzowatym[52].
1979
Manuel Gómez opublikował monografię: Tuberous Sclerosis, która pozostaje standardowym podręcznikiem przez 3 edycje w ciągu 20 lat. Książka jako pierwsza opisywała pełne spektrum kliniczne stwardnienia guzowatego i ustanawiała nowy zestaw kryteriów diagnostycznych, które zastąpiły triadę Vogta[53][14].
1982
Kenneth Arndt leczył z powodzeniem naczyniakowłókniaka twarzy za pomocą lasera argonowego[54].
1983
Pozytonowa emisyjna tomografia komputerowa (PET, wynaleziona w 1981) została porównana z elektroencefalografią (EEG) i CT. Okazało się, że jest w stanie zlokalizować korowe guzy odpowiadające za napady padaczkowe, który normalnie nie zostałyby wykryte[55].
1984
Stwierdzono, że napad drgawek u niemowlęcia z TSC poprzedziło ogniskowe wyładowanie w EEG[56].
1985
Obrazowanie rezonansu magnetycznego (MRI, odkryte w 1980) zostało po raz pierwszy użyte w stwardnieniu guzowatym do zidentyfikowania zmienionych obszarów mózgu chorej dziewczynki[57].
1987
Czułość i swoistość MR zostały ocenione na wyższe niż w przypadku CT. W badaniu, które objęło 15 pacjentów, MR pozwoliło zidentyfikować guzki podwyściółkowe wpuklające się do komór bocznych u 12 pacjentów, zaburzenie prawidłowej architektoniki korowej u 10 pacjentów (w związku z występowaniem guzów korowych), poszerzonych komór u 5 pacjentów i pozwoliło na rozróżnienie astrocytoma od łagodnych guzków subependymalnych u jednego pacjenta[58].
1987
Stwierdzono, że obrazowanie MR pozwala na prognozowanie ciężkości klinicznego przebiegu choroby (padaczki i opóźnienia rozwoju). Badanie na 25 pacjentach wykazało istnienie korelacji z liczbą guzów korowych. W przeciwieństwie do MR, CT nie wykazało takiej przydatności, ale było skuteczniejsze w wykrywaniu zwapniałych zmian w mózgu[59].
1987
Analiza sprzężeń przeprowadzona na 19 rodzinach z TSC pozwoliła ustalić przypuszczalny locus genu odpowiedzialnego za TSC na chromosomie 9, w pobliżu locus dla białek determinujących grupy krwi AB0[60]. Ponieważ wielu chorych nie wykazywało zmian w tym locus, kontynuowano badania nad poszukiwaniem dodatkowych genów zaangażowanych w patogenezę TSC.
1988
Guzy korowe wykryte w MR okazały się dokładnie odpowiadać utrwalonym miejscom ognisk w EEG w badaniu na szóstce dzieci z TSC. W szczególności guzy kory czołowej były związane z drgawkami o mniejszej podatności na leczenie[61].
1990
Stwierdzono, że wigabatryna jest wysoce skutecznym lekiem w leczeniu drgawek u dzieci, zwłaszcza u dzieci z TSC[62]. Po odkryciu w 1997 roku, że możliwym działaniem niepożądanym leku jest ciężkie trwałe ograniczenie pola widzenia, zastosowanie wigabatryny w monoterapii ograniczono do tej grupy pacjentów[63].
1992
Analiza sprzężeń pozwoliła ustalić locus drugiego genu związanego z TSC na 16p13.3, w pobliżu genu, którego mutacje odpowiadają za wielotorbielowatość nerek typu 1 (PKD1)[64].
1993
Zespół naukowców European Chromosome 16 Tuberous Sclerosis Consortium korzystając z prac naukowców, którzy wcześniej zmapowali region 16p13.3 w poszukiwaniu genu APKD1 sklonował gen TSC2 kodujący tuberynę, i ogłosił wyniki na łamach Cell[65].
1994
Odkryto, że szczury Ekera są zwierzęcym modelem stwardnienia guzowatego; są nosicielami mutacji w szczurzym odpowiedniku genu TSC2[66].
1995
Okazało się, że MRI w sekwencji FLAIR (ang. fluid attenuated inversion recovery) jest metodą znacznie lepszą w wykrywaniu małych guzów, zwłaszcza podkorowych w porównaniu do standardowego obrazowania w sekwencji T2[67][68].
1997
Zespół naukowców TSC1 Consortium ogłosił w Science sklonowanie genu TSC1 kodującego hamartynę[69].
1997
Odkryto, że gen PKD1, który odpowiada za przekazywany autosomalnie dominująco zespół wielotorbielowatych nerek oraz gen TSC2 sąsiadują ze sobą na chromosomie 16p13.3. Zespół utworzony w Institute of Medical Genetics in Wales przebadał 27 niepowiązanych pacjentów ze stwardnieniem guzowatym oraz z wielotorbielowatością nerek. Wywnioskowano, że poważne przypadki chorób nerek u osób ze stwardnieniem guzowatym są spowodowane przez sąsiedztwo delecji w genach TSC2 i PKD1. Zauważono również, że choroba była odmienna od wielotorbielowatości nerek (zaczynała się wcześniej i miała cięższy przebieg), a także TSC1 bez znaczącej choroby torbielowatej[70].
1997
Patrick Bolton i Paul Griffiths przebadali 18 pacjentów z TSC, z których połowa miała jakąś postać autyzmu. Znaleźli oni silną korelację pomiędzy obecnością guzów w płacie skroniowym a wystąpieniem autyzmu[71].
1998
Tuberous Sclerosis Consensus Conference (Konferencja Konsensusowa dotycząca Stwardnienia Guzowatego) wydała poprawione kryteria diagnostyczne, które są obecnym standardem[72].
1998
Włoski zespół użył magnetoencefalografii do przebadania trzech pacjentów ze stwardnieniem guzowatym i częściową(?) epilepsją. W połączeniu z MRI zdołali oni znaleźć powiązanie pomiędzy guzowatymi obszarami w mózgu, nieprawidłową funkcją neuronalną, a źródłami napadów padaczkowych[73]. Późniejsze badania potwierdziły, że MEG jest lepszą metodą niż EEG w identyfikowaniu guzów odpowiedzialnych za padaczkę, które mogą stać się kandydatami do resekcji (wycięcia)[74]

XXI wiek

edytuj
 
Rapamycyna (sirolimus)
2001
Wieloośrodkowe badania kohortowe na 224 pacjentach zostały przeprowadzone dla sprawdzenia mutacji oraz ciężkości przebiegu choroby. Osoby z TSC1 mają lżejszą postać choroby niż inni z TSC2. Zdarza im się mniej napadów padaczkowych oraz są mniej upośledzeni umysłowo. Niektóre objawy TSC były rzadkie lub nawet nieobecne u osób z TSC1. Wnioskuje się, że "zarówno mutacje germinalne, jak i somatyczne wydają się mniej powszechne w TSC1 niż w TSC2"[75].
2002
Kilka grup naukowców zbadało, w jaki sposób produkty genów TSC1 i TSC2 (tuberyna i hamartyna) łącznie działają w blokowaniu szlaku sygnalizacyjnego kinazy mTOR (kinazy-ssaczego celu rapamycyny, mammalian target of rapamycin). Ten istotny szlak sygnalizacyjny reguluje proliferację komórek i proces supresji nowotworzenia[76].
2002
Udowodniono, że terapia rapamycyną (sirolimusem) prowadziła do zmniejszenia objętości guzów u szczurów Ekera (zwierzęcy model mutacji TSC2 człowieka)[77] oraz mysich (TSC1)[78] modeli stwardnienia guzowatego.
2006
Opublikowano obiecujące rezultaty małych badań klinicznych, w których terapia rapamycyną powodowała zmniejszenie naczyniakomięśniakotłuszczaków[79] i gwiaździaków[80]. Rozpoczęto większe, wieloośrodkowe badania nad leczeniem limfangioleiomiomatozy[81] i naczyniakomięśniakotłuszczaków (AML) nerek[82] za pomocą rapamycyny, glejaków olbrzymiokomórkowych za pomocą ewerolimusu, pochodnej rapamycyny[83].

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Tuberous Sclerosis Fact Sheet. NINDS, 11 kwietnia 2006. [dostęp 2007-01-09].
  2. ↑ Rott (2005), page 2 – Introduction
  3. ↑ Enersen, Ole Daniel: Désiré-Magloire Bourneville. Who Named It?. [dostęp 2007-04-30].
  4. ↑ Enersen, Ole Daniel: John James Pringle. Who Named It?. [dostęp 2007-04-30].
  5. ↑ a b c Curatolo (2003), rozdział: "Hisorical Background"
  6. ↑ Rayer, Pierre François: Traité des maladies de la peau / atlas. Paris: J.B. Baillière, 1835, s. 20.
  7. ↑ a b c d Jay V. Historical contributions to pediatric pathology: Tuberous Sclerosis. „Pediatric and Developmental Pathology”. 2. 2, s. 197-198, 2004. PMID: 9949228. 
  8. ↑ a b Enersen, Ole Daniel: Friedrich Daniel von Recklinghausen. Who Named It?. [dostęp 2006-12-10].
  9. ↑ F von Recklinghausen. Ein Herz von einem Neugeborene welches mehrere theils nach aussen, theils nach den Höhlen prominirende Tumoren trug. „Monatsschrift für Geburtskunde und Frauenkrankheiten (Berlin)”. 20, s. 1–2, 1862. (niem.). 
  10. ↑ a b Jansen F, van Nieuwenhuizen O, van Huffelen A. Tuberous sclerosis complex and its founders. „Journal of Neurology, Neurosurgery and Psychiatry”. 75. 5, s. 770, 2004. PMID: 15090576. 
  11. ↑ Virchow R: Die Krankhaften Geschwülste. Vol II. Berlin: August Hirschwald, 1863–7, s. 148.
  12. ↑ XXXI Tuberous Sclerosis. W: Wilkins, Robert H (ed); Brody, Irwin A (ed): Neurological Classics. American Association of Neurological Surgeons, 1997, s. 149-52. ISBN 1-879284-49-9.(zawiera skrócone tłumaczenie pracy Bourneville'a z 1880 roku)
  13. ↑ Bourneville D. Sclérose tubéreuse des circonvolutions cérébrales: Idiotie et épilepsie hemiplégique. „Archives de neurologie, Paris”. 1, s. 81–9l, 1880. [dostęp 2006-12-10]. (fr.). 
  14. ↑ a b c Özgür Sancak: Tuberous Sclerosis Complex: Mutations, Functions and Phenotypes. Stichting Tubereuze Sclerose Nederland, 2005, s. 11-12. ISBN 90-902019-3-9.
  15. ↑ Hartdegen A. Ein Fall von multipler Verhärtung des Grosshirns nebst histologisch eigenartigen harten Geschwülsten der Seitenventrikel ("Glioma gangliocellulare") bei einem Neugeborenen. „European Archives of Psychiatry and Clinical Neuroscience”. 11. 1, s. 117-31, February 1881. DOI: 10.1007/BF02054825. 
  16. ↑ Bourneville D, Brissaud É. Encéphalite ou sclérose tubéreuse des circonvolutions cérébrales. „Archives de neurologie, Paris”. 1, s. 390–412, 1881. 
  17. ↑ Balzer F, Ménétrier P. Étude sur un cas d’adénomes sébacés de la face et du cuir. „Archives de Physiologie normale et pathologique (série III)”. 6, s. 564-76, 1885. 
  18. ↑ Sanchez N, Wick M, Perry H. Adenoma sebaceum of Pringle: a clinicopathologic review, with a discussion of related pathologic entities. „Journal of Cutaneous Pathology”. 8. 6, s. 395–403, 1981. PMID: 6278000. 
  19. ↑ Hallopeau F, Leredde É. Sur un cas d'adenomes sébacés à forme sclereuse. „Ann Dermatol Syph”. 6, s. 473-9, 1885. 
  20. ↑ Pringle, JJ. A case of congenital adenoma sebaceum. „British Journal of Dermatology”. 2, s. 1–14, 1890. 
  21. ↑ Pellizzi GB. Contributo allo studio dell'idiozia: rivisita sperimentale di freniatria e medicina legale delle alienazioni mentali. „Riv Sper Freniat”. 27, s. 265-269, 1901. 
  22. ↑ Braffman BH, Bilaniuk LT, Naidich TP, Altman NR, Post MJ, Quencer RM, Zimmerman RA, Brody BA. MR imaging of tuberous sclerosis: pathogenesis of this phakomatosis, use of gadopentetate dimeglumine, and literature review. „Radiology”. 183. 1, s. 227-38, 1992. DOI: 10.1148/radiology.183.1.1549677. PMID: 1549677. 
  23. ↑ Kothe R. Zur Lehre der Talgdrüsengeschwülste. „Archives of Dermatology and Syphilis”. 68, s. 273-278, 1903. (niem.). 
  24. ↑ Campbell, AW. Cerebral sclerosis. „Brain”. 28, s. 382–396, 1906. 
  25. ↑ Kryształowicz, F. Przypadek tzw. gruczolaka łojowego (adenoma sebaceum). „Przegl Chor Skór Wener”. 2, s. 83-96, 1907. 
  26. ↑ Enersen, Ole Daniel: Heinrich Vogt. Who Named It?. [dostęp 2006-12-11].
  27. ↑ Vogt H. Zur Diagnostik der tuberösen Sklerose. „Zeitschrift für die Erforschung und Behandlung des jugendlichen Schwachsinns auf wissenschaftlicher Grundlage, Jena”. 2, s. 1–16, 1908. 
  28. ↑ Kirpicznik J. Ein Fall von Tuberoser Sklerose und gleichzeitigen multiplen Nierengeschwùlsten. „Virchow's Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medicin”. 202. 3, s. 258, 1910. (niem.). 
  29. ↑ Edward Birchall Sherlock: The Feeble-minded, A Guide to Study and Practice. Macmillan & Co, 1911.
  30. ↑ Victor A. McKusick, et al: #191100: Tuberous Sclerosis. [w:] Online Mendelian Inheritance in Man [on-line]. Johns Hopkins University, 27 października 2006. [dostęp 2007-07-19].
  31. ↑ Orzechowski, K, Nowicki, W. Zur Pathogenese und patologischen Anatomie der multiplen Neurofibromatose und der Sclerosis Tuberosa. „Z Neurol”. 11, s. 237-307, 1912. 
  32. ↑ Berg H. Vererbung der tuberösen Sklerose durch zwei bzw. drei Generationen. „Z Ges Neurol Psychiatr”. 19, s. 528-539, 1913. (niem.). 
  33. ↑ Schuster P. Beiträge zur Klinik der tuberösen Sklerose des Gehirns. „Dtsch Z Nervenheilk”. 50, s. 96-133, 1914. (niem.). 
  34. ↑ Lutembacher R. Dysembryomes métatypique des reins. Carcinose submiliaire aigue du poumon avec emphysème généralisé et double pneumothorax. „Ann Med”. 5, s. 435-450, 1918. (fr.). 
  35. ↑ Abbott GF, Rosado-de-Christenson ML, Frazier AA, Franks TJ, Pugatch RD, Galvin JR. From the archives of the AFIP: lymphangioleiomyomatosis: radiologic-pathologic correlation. „Radiographics”. 25. 3, s. 803-28, 2005. PMID: 15888627. 
  36. ↑ Van der Hoeve J. Eye symptoms in tuberous sclerosis of the brain. „Trans Ophthalmol Soc UK”. 40, s. 329-334, 1920. 
  37. ↑ Marcus H: Svenska Làk Sallsk Forth. 1924.
  38. ↑ Dickerson WW. Characteristic roentgenographic changes associated with tuberous sclerosis. „Archives of Neurology and Psychiatry”. 53, s. 199-204, 1945. 
  39. ↑ Critchley M, Earl CJC. Tuberose sclerosis and allied conditions. „Brain”. 55, s. 311-346, 1932. DOI: 10.1093/brain/55.3.311. 
  40. ↑ Cockayne, EA: Inherited abnormalities of the skin and its appendages. Londyn: Oxford University Press, 1933, s. 394.
  41. ↑ Berkwitz NJ, Rigler LG. Tuberous sclerosis diagnosed with cerebral pneumography. „Archives of Neurology and Psychiatry”. 35, s. 833-8, 1934. 
  42. ↑ Gunther, M, Penrose, LS. The genetics of epiloia. „J Genet”. 31, s. 413-430, 1935. 
  43. ↑ Moolten SE. Hamartial nature of tuberous sclerosis complex and its bearings on the tumor problem: report of a case with tumor anomaly of the kidney and adenoma sebaceum. „Arch Intern Med”. 69, s. 589–623, 1942. 
  44. ↑ Eker R. Familial renal adenomas in Wistar rats; a preliminary report. „Acta Pathologica et Microbiologica Scandinavica”. 34. 6, s. 554-62, 1954. PMID: 13206757. 
  45. ↑ Perot P, Weir B, Rasmussen T. Tuberous sclerosis. Surgical therapy for seizures. „Archives of Neurology”. 15. 5, s. 498-506, 1966. PMID: 5955139. 
  46. ↑ Bebin EM, Kelly PJ, Gómez MR. Surgical treatment for epilepsy in cerebral tuberous sclerosis. „Epilepsia”. 34. 4, s. 651-7, 1993. PMID: 8330575. 
  47. ↑ Lagos JC, Gómez MR. Tuberous sclerosis: reappraisal of a clinical entity. „Mayo Clinic Proceedings”. 42. 1, s. 26-49, 1967. PMID: 5297238. 
  48. ↑ Knudson AG. Mutation and cancer: statistical study of retinoblastoma. „Proceedings of the National Academy of Sciences of the USA”. 68. 4, s. 820-3, 1971. PMID: 5279523. 
  49. ↑ Yeung R. Lessons from the Eker rat model: from cage to bedside. „Current Molecular Medicine”. 4. 8, s. 799-806, 2004. PMID: 15579026. 
  50. ↑ Pampiglione G, Pugh E. Letter: Infantile spasms and subsequent appearance of tuberous sclerosis syndrome. „Lancet”. 2. 7943, s. 1046, 1975. PMID: 53537. 
  51. ↑ Riemann JF, Mörl M, Rott HD. Chronische Niereninsuffizienz bei Morbus Bourneville-Pringle (Chronic renal failure in bourneville-pringle's disease). „Medizinische Klinik”. 70. 26, s. 1128-32, 1975. PMID: 1223616. (niem.). 
  52. ↑ Berger PE, Kirks DR, Gilday DL, Fitz CR, Harwood-Nash DC. Computed tomography in infants and children: intracranial neoplasms. „American Journal of Roentgenology”. 127. 1, s. 129-37, 1976. PMID: 180824. 
  53. ↑ Manuel R Gómez: Tuberous Sclerosis. Wyd. 1st Ed. New York: Raven Press, 1979. ISBN 0-89004-313-2.
  54. ↑ Arndt KA. Adenoma sebaceum: successful treatment with the argon laser. „Plastic Reconstructive Surgery”. 70, s. 91-93, 1982. PMID: 7089113. 
  55. ↑ Szelies B, Herholz K, Heiss W, et al. Hypometabolic cortical lesions in tuberous sclerosis with epilepsy: demonstration by positron emission tomography. „Journal of Computer Assisted Tomography”. 7. 6, s. 946-53, 1983. PMID: 6415136. 
  56. ↑ Dulac O, Lemaitre A, Plouin P. The Bourneville syndrome: clinical and EEG features of epilepsy in the first rok of life. „Boll Lega Ital Epil”. 45/46, s. 39-42, 1984. 
  57. ↑ Kandt RS, Gebarski SS, Goetting MG. Tuberous sclerosis with cardiogenic cerebral embolism: magnetic resonance imaging. „Neurology”. 35. 8, s. 1223-5, 1985. PMID: 4022361. 
  58. ↑ McMurdo SK Jr, Moore SG, et al. MR imaging of intracranial tuberous sclerosis. „AJR Am J Roentgenol”. 148. 4, s. 791-6, 1987. PMID: 3493666. 
  59. ↑ Roach ES, Williams DP, Laster DW. Magnetic resonance imaging in tuberous sclerosis. „Arch Neurol”. 44. 3, s. 301-3, 1987. PMID: 3827681. 
  60. ↑ Fryer, AE, Chalmers, A, Connor, JM, Fraser, I, Povey, S, Yates, AD, Yates, JR, Osborne, JP. Evidence that the gene for tuberous sclerosis is on chromosome 9. „Lancet”. 1. 8534, s. 659-61, 1987. PMID: 2882085. 
  61. ↑ Curatolo P, Cusmai R. Imagerie par résonance magnétique nucléaire dans la maladie de Bourneville: relation avec les données électroencéphalographiques (Magnetic resonance imaging in the Bourneville syndrome: relations with EEG). „Neurophysiologie clinique”. 18. 5, s. 459-67, 1988. PMID: 3185465. (fr.). 
  62. ↑ Chiron C, Dulac O, Luna D, et al. Vigabatrin in infantile spasms. „Lancet”. 335. 8685, s. 363-4, 1990. 1967808. 
  63. ↑ Vigabatrin Paediatric Advisory Group. Guideline for prescribing vigabatrin in children has been revised. „BMJ”. 320. 7246, s. 1404-5, 2000. PMID: 10858057. 
  64. ↑ Kandt, RS, Haines, JL, Smith, M, Northrup, H, Gardner, RJ, Short, MP, Dumars, K, Roach, ES, Steingold, S, Wall, S, Blanton, SH, Flodman, P, Kwiatkowski, DJ, Jewell, A, Weber, JL, Roses, AD, Pericak-Vance, MA. Linkage of an important gene locus for tuberous sclerosis to a chromosome 16 marker for polycystic kidney disease. „Nature Genetics”. 2. 1, s. 37-41, 1992. PMID: 1303246. 
  65. ↑ European Chromosome 16 Tuberous Sclerosis Consortium. Identification and characterization of the tuberous sclerosis gene on chromosome 16. „Cell”. 75. 7, s. 1305-15, 1993. PMID: 8269512. 
  66. ↑ Yeung R, Xiao G, Jin F, et al. Predisposition to renal carcinoma in the Eker rat is determined by germ-line mutation of the tuberous sclerosis 2 (TSC2) gene. „Proc Natl Acad Sci USA”. 91. 24, s. 11413-6, 1994. PMID: 7972075. 
  67. ↑ Maeda M, Tartaro A, Matsuda T, Ishii Y. Cortical and subcortical tubers in tuberous sclerosis and FLAIR sequence. „Journal of Computer Assisted Tomography”. 19. 4, s. 660-1, 1995. PMID: 7622707. 
  68. ↑ Takanashi J, Sugita K, Fujii K, Niimi H. MR evaluation of tuberous sclerosis: increased sensitivity with fluid-attenuated inversion recovery and relation to severity of seizures and mental retardation. „AJNR American Czasopismo of Neuroradiology”. 16. 9, s. 1923-8, 1995. PMID: 8693996. 
  69. ↑ van Slegtenhorst M, de Hoogt R, Hermans C, et al. Identification of the tuberous sclerosis gene TSC1 on chromosome 9q34. „Science”. 277. 5327, s. 805-8, 1997. PMID: 9242607. 
  70. ↑ Sampson JR, Maheshwar MM, Aspinwall R, et al. Renal cystic disease in tuberous sclerosis: role of the polycystic kidney disease 1 gene. „American Journal of Human Genetics”. 61. 4, s. 843-51, 1997. PMID: 9382094. 
  71. ↑ Bolton PF, Griffiths PD. Association of tuberous sclerosis of temporal lobes with autism and atypical autism. „Lancet”. 349. 9049, s. 392-5, 1997. PMID: 9033466. 
  72. ↑ Roach ES, Gómez MR, Northrup H. Tuberous sclerosis complex consensus conference: revised clinical diagnostic criteria. „Journal of Child Neurology”. 13. 12, s. 624-8, 1998. PMID: 9881533. 
  73. ↑ Peresson M, Lopez L, Narici L, Curatolo P. Magnetic source imaging and reactivity to rhythmical stimulation in tuberous sclerosis. „Brain Dev”. 20. 7, s. 512-8, 1998. PMID: 9840671. 
  74. ↑ Jansen F, Huiskamp G, van Huffelen A, Bourez-Swart M, Boere E, Gebbink T, Vincken K, van Nieuwenhuizen O. Identification of the epileptogenic tuber in patients with tuberous sclerosis: a comparison of high-resolution EEG and MEG. „Epilepsia”. 47. 1, s. 108-14, 2006. PMID: 16417538. 
  75. ↑ Dabora SL, Jozwiak S, Franz DN, et al. Mutational analysis in a cohort of 224 tuberous sclerosis patients indicates increased severity of TSC2, compared with TSC1, disease in multiple organs. „The American Jounal of Human Genetics”. 68. 1, s. 64-80, 2001. DOI: 10.1086/316951. PMID: 11112665. PMCID: PMC1234935. 
  76. ↑ Tee A, Fingar D, Manning B, Kwiatkowski D, Cantley L, Blenis J. Tuberous sclerosis complex-1 and -2 gene products function together to inhibit mammalian target of rapamycin (mTOR)-mediated downstream signaling. „Proc Natl Acad Sci USA”. 99. 21, s. 13571-6, 2005-10-15. PMID: 12271141. 
  77. ↑ Kenerson H, Aicher L, True L, Yeung R. Activated mammalian target of rapamycin pathway in the pathogenesis of tuberous sclerosis complex renal tumors. „Cancer Res”. 62. 20, s. 5645-50, 2002. PMID: 12384518. 
  78. ↑ Kwiatkowski D, Zhang H, Bandura J, et al. A mouse model of TSC1 reveals sex-dependent lethality from liver hemangiomas, and up-regulation of p70S6 kinase activity in Tsc1 null cells. „Hum Mol Genet”. 11. 5, s. 525-34, 2002. PMID: 11875047. 
  79. ↑ Wienecke R, Fackler I, Linsenmaier U, Mayer K, Licht T, Kretzler M. Antitumoral activity of rapamycin in renal angiomyolipoma associated with tuberous sclerosis complex. „American Journal of Kidney Diseases”. 48. 3, s. e27-9, 2006. PMID: 16931204. 
  80. ↑ Franz DN, Leonard J, Tudor C, et al. Rapamycin causes regression of astrocytomas in tuberous sclerosis complex. „Ann Neurol”. 59. 3, s. 490-8, 2006. PMID: 16453317. 
  81. ↑ Multicenter International Lymphangioleiomyomatosis Efficacy of Sirolimus Trial (The MILES Trial), [w:] ClinicalTrials.gov [online], National Institutes of Health, NCT00411619 [dostęp 2007-01-10] (ang.).
  82. ↑ Sirolimus in Treating Patients With Angiomyolipoma of the Kidney, [w:] ClinicalTrials.gov [online], National Institutes of Health, NCT00126672 [dostęp 2007-01-10] (ang.).
  83. ↑ Everolimus (RAD001) Therapy of Giant Cell Astrocytoma in Patients With Tuberous Sclerosis Complex, [w:] ClinicalTrials.gov [online], National Institutes of Health, NCT00408343 [dostęp 2007-01-10] (ang.).

Bibliografia

edytuj
  • Acierno, Louis J: The History of Cardiology. Taylor & Francis, 1994, s. 427. ISBN 1-85070-339-6.
  • Historical Backgound. W: Curatolo, Paolo (red.): Tuberous Sclerosis Complex : From Basic Science to Clinical Phenotypes. MacKeith Press, 2003, s. 1-10. ISBN 1-898683-39-5.
  • Gómez MR. History of the tuberous sclerosis complex. „Brain & Development”. 17. suppl, s. 55-7, 1995. 
  • Rott HD, Mayer K, Walther B, Wienecke R: Zur Geschichte der Tuberösen Sklerose (The History of Tuberous Sclerosis). Tuberöse Sklerose Deutschland e.V, 2005. [dostęp 2007-09-01]. (niem.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Historia_odkrycia_i_badań_nad_stwardnieniem_guzowatym&oldid=74063584”