Fryderyk Tadanier
Fryderyk Tadanier (ur. 18 stycznia 1892 w Kamionce Strumiłowej[1], zm. 1 listopada 1960 w Krakowie[1]) – polski architekt, przedstawiciel modernizmu z elementami ekspresjonizmu[2].
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Narodowość |
polska |
Alma Mater | |
Dziedzina sztuki | |
Epoka | |
Ważne dzieła | |
Dom Czynszowy Będzikiewicza | |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujBył synem Abrahama Isaaka i Pepi Mager[1]. Uczył się w Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[1]. Następnie podjął studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Lwowskiej[3]. Ukończył je w 1915[1]. Praktykował u Jana Lewickiego[1]. Po wojnie został Generalnym Inspektorem Odbudowy Ministerstwa Robót Publicznych; pełnił tę funkcję do 1922[1].
Związany był od początku lat 20. XX wieku z Krakowem[1]. W tym okresie zaprojektował szereg budynków mieszkaniowych i użyteczności publicznej. Współpracował m.in. z Adolfem Szyszko-Bohuszem i Wacławem Krzyżanowskim[1]. Kierował odbudową infrastruktury po katastrofie w Witkowicach[1]. W 1927 uzyskał krakowską licencję koncesjonowanego budowniczego[1]. Po otrzymaniu licencji otworzył własne przedsiębiorstwo architektoniczne[1]. W latach 30. pracował również jako rzeczoznawca budowlany w Wieliczce i Krakowie[1]. Wykładał w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w latach 1935-1939[1]. Należał do rady redakcyjnej czasopisma „Architekt”[1]. Był członkiem ZAWK/SARP[1].
W czasie II wojny światowej ukrywał się poza Krakowem[2]. W styczniu 1945 wrócił do miasta[1]. W latach 1945–1948 prowadził biuro projektowe, jednocześnie pracował w Biurze Budowlanym ZUS[1]. Od 1949 był naczelnym inżynierem Centralnego Biura Projektów Architektonicznych i Budowlanych, późniejszego Miastoprojektu, a od 1952 do 1959 pracował jako zastępca dyrektora Tadeusza Ptaszyckiego[1][4]. Pracował w tym przedsiębiorstwie do śmierci. Od 1953 wykładał na krakowskiej ASP[1]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera CD-płd.-4)[5].
Odznaczenia
edytujDzieła
edytuj- budynki poczty w Częstochowie (razem z Adolfem Szyszko-Bohuszem), Będzinie i Krynicy-Zdroju,
- dom czynszowy Będzikiewicza na rogu pl. Inwalidów 7-8 i al. Słowackiego 2, 1930-31
- budynek Komunalnej Kasy Oszczędności (zwany przed wojną „krakowskim drapaczem chmur”) przy placu Szczepańskim 5, 1936 (razem z Stefanem Strojkiem)
- budynek Wydziału Powiatowego na rogu al. Słowackiego 18a i ul. Łobzowskiej 44, 1935-36, (razem ze Stefanem Strojkiem),
- przebudowa Poczty Głównej przy ul. Wielopole 2, 1930-31,
- dom społeczny Wojewódzkiego Związku Międzykomunalnego Opieki Społecznej przy ulicy Praskiej, 1935-37,
- Osiedle Robotnicze na Dębnikach przy ul. Praskiej, 1935-39 (wg B. Zbroi pełnił tam jedynie obowiązki kierownika budowy, a projektantem był Stefan Piwowarczyk[3]),
- Kamienica Fabryki Ćmielów w Krakowie przy ul. Biskupiej 11 i ul. Sereno Fenn’a 2, 1937-1938,
- dom czynszowy przy ul. św. Marka 8 (Kamienica Pod Pszczółkami),
- przebudowa Teatru Bagatela, 1938,
- Fabryka Porcelany Boguchwała (obecnie Zakłady Porcelany Elektrotechnicznej „ZAPEL” w Boguchwale), 1938-1939[6],
- Kamienica Fabryki Ćmielów przy placu Matejki 2, 1938-1940,
- budynek poczty dworcowej, 1947
- budynek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych przy ul. Pędzichów 27, 1947-48.
-
Kraków pl. Inwalidów 7-8
Kamienica Będzikiewicza, 1931 -
Kraków pl. Szczepański 5
Kamienica czynszowa KKOPK, 1932 (wspólnie ze Stefanem Strojkiem) -
Kraków al. Słowackiego 18a-20
Starostwo powiatowe, 1935 (wspólnie ze Stefanem Strojkiem) -
Kraków ul. św. Marka 8
Kamienica Pod Pszczółkami, 1937 -
Kraków pl. Matejki 2
Kamienica, 1938
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Barbara Zbroja , Leksykon architektów i budowniczych pochodzenia żydowskiego w Krakowie w latach 1868-1939, Kraków: Wysoki Zamek, 2023, s. 224-236, ISBN 978-83-966500-2-3 .
- ↑ a b c Fryderyk Tadanier. Krakowski Szlak Modernizmu. [dostęp 2015-09-19]. (pol.).
- ↑ a b c Barbara Zbroja: Architektura międzywojennego Krakowa 1918-1939. Kraków: Wysoki Zamek, 2013, s. 320. ISBN 978-83-936117-7-5.
- ↑ a b Encyklopedia Krakowa. Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 1135. ISBN 83-01-13325-2.
- ↑ Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2021-06-18] .
- ↑ Waldemar Bałda, Siła Wyższa w COP-ie. Fabryka porcelany elektrotechnicznej w Boguchwale, historia.interia.pl, 27 maja 2014 .