Grumman F7F Tigercat
Grumman F7F Tigercat – amerykański dwusilnikowy samolot myśliwski zaprojektowany w okresie II wojny światowej. Był to drugi (po Grumman XF5F Skyrocket) myśliwiec dwusilnikowy zaprojektowany dla potrzeb US Navy, jednak z powodu swoich rozmiarów mógł operować tylko z pokładów lotniskowców typu “Midway”. Pierwszą partię samolotów dostarczono do jednostek US Marines jeszcze przed końcem wojny, ale nie wzięły one aktywnego udziału w walkach. Pomimo że zostały zaprojektowane oryginalnie jako myśliwce pokładowe, jedynie samoloty wersji F7F-4N były używane przez marynarkę wojenną; pozostałe operowały z lotnisk lądowych. Tigercaty wzięły udział w wojnie koreańskiej. Wycofano je ze służby w roku 1954.
 Tigercat w locie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
morski samolot myśliwski (pokładowy i operujący z baz lądowych) |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
1 osoba (wersje nocne: F7F-2N, F7F-3N i F7F-4N – 2 osoby) |
| Historia | |
| Data oblotu |
3 listopada 1943 |
| Lata produkcji |
1944–1946 |
| Wycofanie ze służby |
1954 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc |
1566 kW przy 2800 obr./min |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
15,697 m |
| Długość |
13,818 m |
| Wysokość |
4,648 m |
| Powierzchnia nośna |
42,270 m² |
| Masa | |
| Własna |
7113 kg |
| Startowa |
10233 kg |
| Zapas paliwa |
2784 dm³ ze zbiornikami dodatkowymi |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
716 km/h |
| Prędkość przelotowa |
285 km/h |
| Prędkość minimalna |
143 km/h (prędkość lądowania) |
| Prędkość wznoszenia |
1314 m/min |
| Pułap praktyczny |
11034 m |
| Zasięg |
1883 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 działka 20 mm, 4 km-y 12,7 mm, 907 kg uzbrojenia podwieszanego | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone | |
| Rzuty | |
| |
Kontrakt na nowy samolot o oznaczeniu XF7F-1 został podpisany 30 czerwca 1941. Firma Grumman pragnęła zaprojektować samolot lepszy od wszystkich współczesnych mu myśliwców, lepiej uzbrojony i mogący spełniać także zadania samolotu szturmowego. Tigercat został uzbrojony w cztery działka M24 i cztery karabiny maszynowe M2 kalibru 12,7 mm. Dodatkowo pod kadłubem i skrzydłami znajdowały się zaczepy na bomby i torpedy. Tigercat był jednym z najszybszych myśliwców z silnikiem tłokowym i najszybszym samolotem w służbie amerykańskiej marynarki wojennej. Na poziomie morza był o ponad 130 km/h szybszy od Vought F4U Corsair.
Znakomite osiągi i silne uzbrojenie samolotu zostały okupione wysoką masą własną i dużą prędkością lądowania, co ostatecznie spowodowało, że uznano je za nienadające się do operowania z lotniskowców. Podczas testów odkryto także problemy ze stabilnością w locie z jednym silnikiem oraz kłopoty z hakiem podogonowym. Pierwsza seria produkcyjna została więc skierowana do jednostek USMC jako myśliwiec nocny. Samolot został w tym celu wyposażony w radar APS-6.
W następnej wersji produkcyjnej F7F-3 dokonano kilku zmian, mających na celu przystosowanie samolotu do działań z lotniskowców, ale po wypadku przy lądowaniu na lotniskowcu USS "Shangri-La" także ten model nie otrzymał certyfikatu Navy. Wersja F7F-3 była produkowana w odmianach jako myśliwiec, myśliwiec nocny i samolot rozpoznania fotograficznego.
Dopiero ostatnia wersja (F7F-4N), która została bardzo poważnie zmodyfikowana, otrzymała certyfikat marynarki wojennej jako myśliwiec pokładowy, ale zbudowano tylko 12 egzemplarzy tego samolotu.
Tigercaty używane były w czasie wojny koreańskiej jako myśliwce nocne i samoloty szturmowe. Po wycofaniu ze służby kilkanaście F7F zostało przerobionych na samoloty do gaszenia pożarów.
Pierwotnie samolot miał otrzymać nazwę "Tomcat" ("kocur"), ale ponieważ "tomcat" oznacza w slangu również "bardzo aktywnego seksualnie mężczyznę", uznano, że nazwa jest zbyt "wulgarna". W późniejszym czasie nazwę Tomcat otrzymał inny myśliwiec US NAVY F-14