Emil Cimura
Emil Cimura (ur. 28 stycznia 1897 w Winnikach, zm. 1 września 1977 w Krakowie) – major piechoty Wojska Polskiego II RP i pułkownik ludowego Wojska Polskiego.
c.jpg)
| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 stycznia 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 września 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
6 pułk piechoty, |
| Stanowiska |
dowódca kompanii, |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
      
| |
.png){kind=small}
a.jpg)
Życiorys
edytujUrodził się 28 stycznia 1897 w Winnikach[1][2], w rodzinie Jana i Marii[1]. Miał brata Franciszka (ur. 1887), porucznika rezerwy Wojska Polskiego II RP[3][4]. Przed 1914 był uczniem gimnazjum[1].
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich[1]. Służył w 12 kompanii 6 pułku piechoty w składzie III Brygady od 1 sierpnia 1914[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego[1]. Ukończył klasę 30. w Szkole Podchorążych Piechoty od 25 maja do 18 sierpnia 1920. 1 sierpnia 1920 został awansowany na stopień podporucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][1]. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej szeregach batalionu zapasowego 60 pułku piechoty[1].
1 sierpnia 1921 awansowany na porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7][1]. Na początku lat 20. był oficerem zawodowym w 81 pułku Strzelców Grodzieńskich w garnizonie Grodno[8][9][1]. W lipcu 1925 został przeniesiony do 40 pułku piechoty we Lwowie[10][1]. Od 1 marca 1931 służył w Szkole Podchorążych Piechoty w garnizonie Ostrów Mazowiecka i w jej kadrze pozostawał do końca lat 30.[11][1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[12]. W SPP pełnił funkcje instruktora i dowódcy plutonu kompanii szkolnej, a od 1935 do 1939 był dowódcą 2 kompanii szkolnej[1][13]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 69. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14].
Po wybuchu II wojny światowej w 1939 od początku kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy I batalionu (na bazie Szkoły Podchorążych Piechoty) w składzie 116 pułku piechoty[1]. Został ciężko ranny w bojach nad rzeką Narew 12 września 1939[1]. Został wzięty przez Niemców do niewoli[1].
W 1945 został oficerem ludowego Wojska Polskiego[1]. W stopniu podpułkownika służył w 32 Budziszyńskim pułku piechoty, w szeregach którego pełnił funkcję dowódcy II batalionu od 7 czerwca 1945[1]. Po zakończeniu wojny w pierwszych latach Polski Ludowej sprawował stanowiska: zastępcy dowódcy 34 pułku piechoty[15], dowódcy 16 Kołobrzeskiego pułku piechoty w Krakowie od 10 października 1947, a później dowódcy 2 Warszawskiej Dywizji Piechoty w garnizonie Częstochowa od 25 września 1949 do 20 czerwca 1950[16][17]. Został awansowany na stopień pułkownika[1]. Później był kierownikiem Studium Wojskowego przy Uniwersytecie Jagiellońskim[17]. Przez wiele lat był kierownikiem Spółdzielni Pracy „Ton” w Krakowie[18].
Był żonaty, miał syna[17].
Zmarł po długiej chorobie 1 września 1977 w Krakowie[17][18][1][19], pochowany 7 września 1977 na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 10a wojskowa-4-7)[17][18][19].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (17 grudnia 1946)[20]
- Krzyż Niepodległości (24 października 1931)[21]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie: przed 1932)[12]
- Złoty Krzyż Zasługi (16 września 1947)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy przed 1939[14], po raz drugi w PRL[1])
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Emil Cimura. zolnierze-niepodleglosci.pl. [dostęp 2021-02-20].
- ↑ Emil Cimura. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-20].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 18, 810.
- ↑ Franciszek Cimura. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2021-02-20].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 461.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 397.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 257.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 311.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 56.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 803.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 78.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 455.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 33.
- ↑ Aneks. 20. Obsada personalna oficerów 34pp. W: Benedykt Gajewski: Walka z ukraińskim podziemiem na południowo-wschodnim obszarze Polski w latach 1944–1948. Publikacje, raporty, relacje, zeznania. Sanok: 2005, s. 407.
- ↑ 2 Warszawska Dywizja Piechoty im. Henryka Dąbrowskiego – JW 1615. jednostki-wojskowe.pl. [dostęp 2015-08-26].
- ↑ a b c d e Emil Cimura. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 201, s. 4, 6 września 1977.
- ↑ a b c Emil Cimura. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 202, s. 4, 7 września 1977.
- ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Emil Cimura. rakowice.eu. [dostęp 2021-02-20].
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 264 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 80, poz. 537 „za wybitne zasługi położone w obronie ładu i bezpieczeństwa w kraju”.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.