Edmund Zimmer
Edmund Albin Zimmer (ur. 10 października 1890 we Lwowie, zm. 2 listopada 1972 w Londynie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
 Edmund Zimmer (przed 1933) | |
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 października 1890 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
2 listopada 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 10 października 1890[1] we Lwowie, w rodzinie Edmunda[2].
Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika[3]. W szeregach 1 pułku artylerii polowej Legionów w stopniu porucznika uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Order Virtuti Militari. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W 1923 był p.o. dowódcy III dywizjonu macierzystego 1 pułku artylerii polowej Legionów, stacjonującego w Wilnie[5]. Następnie awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6][7]. W 1924 był etatowym dowódcą III dywizjonu 1 pap Leg[8]. W 1928 był dowódcą III dywizjonu 10 pułku artylerii polowej w Łodzi[9]. Od 27 kwietnia 1929 był zastępcą dowódcy pułku w 2 pułku artylerii lekkiej Legionów w Kielcach. W tym czasie został awansowany na stopień podpułkownika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[10]. Z dniem 1 września 1931 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu szkolnego[11][12][13]. W grudniu 1932 został przesunięty w Centrum Wyszkolenia Artylerii na stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii[14]. Od listopada 1935 do 1939 był dowódcą 20 pułku artylerii lekkiej[15], po czym został przeniesiony w stan spoczynku.
Podczas II wojny światowej wstąpił do formowanych w 1941 Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Został dowódcą Centrum Wyszkolenia Artylerii w Kara-Suu w Kirgiskiej Republice. Od stycznia 1945 był komendantem Kursów Maturalnych Nr 1 w Alessano[16]. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii[1]. Do końca życia pozostawał w stopniu podpułkownika[1]. Zmarł nagle 2 listopada 1972 w Londynie[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1923)
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1923)
- Złoty Krzyż Zasługi (24 maja 1929[17])
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie w 1929)[18]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 23, s. 103, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-01-07]., tu podano, że urodził się 12 października 1890.
- ↑ Wykaz oficerów 1920 ↓, s. 136.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 817.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 715.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 740.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 453.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 638.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 384.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 236.
- ↑ Szkoła Podchorążych Artylerji. Ku uczczeniu dziesięciolecia 1923–1933. Toruń: 1933, s. 21, 72.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 813.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 409.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 158, 737.
- ↑ Czartoryski 1986 ↓, s. 21-23.
- ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 240
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Michał Czartoryski: Na końcu włoskiego buta. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986. ISBN 83-03-01259-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.