Drogosław (Nowa Ruda)
Drogosław (niem. Kunzendorf[3]) – część miasta Nowa Ruda w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim.
| Część miasta Nowej Rudy | |
 Dwór Stillfriedów w Drogosławiu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Miasto | |
| W granicach Nowej Rudy |
2 października 1954[1] |
| SIMC |
0984290 |
| Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Nowej Rudy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
 50°36′03″N 16°30′20″E/50,600950 16,505583
| |
Podział administracyjny
edytujW latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia
edytujDrogosław jest najstarszą częścią Nowej Rudy (rozwinął się najwcześniej ze względów przemysłowych), stąd też czasami nazywany był Stara Rudą[4]. Przed wojną Drogosław był samodzielną wsią[4]. W latach powojennych cały czas rozrastające się miasto Nowa Ruda całkowicie wchłonęło Zacisze i Drogosław[4].
Zabytki
edytujDo wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[5]:
- zespół dworski, ul. Stara Droga 31, z XVII-XIX w.:
- Dwór Stillfriedów w Drogosławiu – przy ul. Stara Droga 31 w jako renesansowy zbudowano około 1600 roku przez rodzinę Stillfriedów. Dwór został zbudowany jako niewielki o zwartej bryle i reprezentował architekturę rezydencjonalną końca XVI wieku. Prawdopodobnie modernizowany był w XVIII i XIX wieku. Piętrowy dwór nakryty jest czterospadowym dachem, założony na prostokącie z dostawioną werandą. Zamieszkały był na stałe do lat 60. XVII wieku, potem tylko okresowo. Na nowo stał się siedzibą stałą od 1835 do 1945 r. Obok dworu istniał ogród, przekształcony w romantyczny i ozdobny. Zachowały się okazałe zabudowania gospodarcze z XIX w.
- kościół parafialny pw. św. Barbary wg projektu arch. Ludwiga Schneidera[6], ul. Jana Pawła II, z lat 1910–1911
- obiekty na terenie dawnej kopalni „Piast”:
- nadszybie z wieżą szybu „Anna”, z 1898 r.,
- maszynownia szybu „Lech”, z 1890 r.,
- piece szybowe 28–32, KWK Nowa Ruda, z lat 1898–1899.
Inne zabytki:
- stare domy z XIX i XX wieku oraz krzyże przydrożne i kapliczki z tego samego okresu[4].
Przemysł
edytujW chwili obecnej Drogosław jest administracyjną dzielnicą Nowej Rudy o charakterze przemysłowym (południowa część) i willowym (północna część). Znajduje się tu nieczynne wyrobisko pola „Piast” Kopalni Węgla Kamiennego Nowa Ruda, zlikwidowane w konsekwencji transformacji gospodarczej. Niegdyś istniały tu zakłady: elektroniczne (Diora), odzieżowe (Nowar); niestety upadły one w latach 90. Na terenie dzielnicy znajduje się Podstrefa Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Invest Park, w której w 2007 roku otwarto Zakład Produkcji Automatyki Sieciowej ZPAS-NET. Częściowo na terenie dzielnicy znajduje się pokopalniana hałda.
Komunikacja
edytujGłównym ciągiem komunikacyjnym dzielnicy jest droga wojewódzka nr 381 (Wałbrzych–Kłodzko), wokół której znajduje się większość zabudowy mieszkaniowej. Drogą o drugorzędnym znaczeniu jest droga lokalna relacji: Nowa Ruda – Drogosław – Jugów – Walim. Na terenie dzielnicy zlokalizowany jest przystanek kolejowy Nowa Ruda Przedmieście oraz Nowa Ruda-Zdrojowisko.
Edukacja, urzędy, instytucje
edytujW Drogosławiu siedzibę swoją mają: Miejski Zespół Szkół nr 1, Urząd Pocztowy Nowa Ruda 5, Przychodnia Evita (publiczna i prywatna), filia Banku Spółdzielczego, filia Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych.
Atrakcje Turystyczne
edytuj- Muzeum Górnictwa
- Muzeum Minerałów
- Żelazny wiadukt kolejowy – najdłuższy na trasie Wałbrzych-Kłodzko. Długość 185 m, wysokość 30 m.
Szlaki turystyczne
edytuj
droga Szklary-Samborowice – Jagielno – Przeworno – Gromnik – Biały Kościół – Nieszkowice – Żelowice – Ostra Góra – Niemcza – Gilów – Piława Dolna – Owiesno – Góra Parkowa – Bielawa – Zimna Polana – Kalenica – Bielawska Polana – Zdrojowisko – Drogosław – Nowa Ruda – Tłumaczów – Radków – Pasterka – Karłów – Skalne Grzyby – Batorów – Duszniki-Zdrój – Szczytna – Zamek Leśna – Polanica-Zdrój – Bystrzyca Kłodzka – Igliczna – Międzygórze – Przełęcz Puchacza[7]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu z dnia 3 grudnia 1954 r., Nr. 9, Poz. 71
- ↑ Według danych zamieszczonych w dniu: 22.03.2007 r. przez Biuletyn Informacji Publicznej Urzędu Miejskiego w Nowej Rudzie
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ a b c d Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-Bis, 1994, s. 109, 112. ISBN 83-85773-12-6.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 79-80. [dostęp 2012-08-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2017)].
- ↑ Jan Sakwerda. Schneider Ludwig, w: Artyści Ziemi Kłodzkiej i z Ziemią Kłodzką związani w latach 1800-1945. Leksykon, Tom 2. (L-Z), Wrocław 2004: Wydawnictwo WTN, ISBN 978-83-7374-035-8, s. 39.
- ↑ Informacje zawarte na stronie PTTK Strzelin; dostęp: 3.08.2015
Bibliografia
edytuj- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wyd: I-Bis 1995, ISBN 83-85773-12-6.
- Behan Andrzej, Nowa Ruda: przewodnik historyczno-turystyczny, Wydawnictwo Maria, Nowa Ruda 2006, s. 263, ISBN 83-60478-08-2
- Nowa Ruda. Przewodnik, zespół redakcyjny, FOZN, Nowa Ruda 2006.