Dobromierz (województwo świętokrzyskie)

wieś w województwie świętokrzyskim

Dobromierzwieś sołecka[5] w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie włoszczowskim, w gminie Kluczewsko[4][6].

Dobromierz
wieś
ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

włoszczowski

Gmina

Kluczewsko

Liczba ludności (2021)

347[2]

Strefa numeracyjna

44

Kod pocztowy

29-120[3]

Tablice rejestracyjne

TLW

SIMC

0541836[4]

Położenie na mapie gminy Kluczewsko
Mapa konturowa gminy Kluczewsko, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dobromierz”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Dobromierz”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Dobromierz”
Położenie na mapie powiatu włoszczowskiego
Mapa konturowa powiatu włoszczowskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dobromierz”
Ziemia51°00′19″N 19°53′42″E/51,005278 19,895000[1]

Do 1954 roku siedziba gminy Dobromierz. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Dobromierz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa piotrkowskiego.

Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 742.

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jakuba w Stanowiskach[7].

Części wsi

edytuj
Integralne części wsi[4][6]
SIMC Nazwa Rodzaj
0541842 Kopalina przysiółek
0541859 Stoczyska przysiółek

Około 2 km na północny wschód od Dobromierza znajduje się góra Buczyna (Bukowa Góra, 334 m n.p.m., w Paśmie Przedborsko-Małogoskim) – najwyższe wzniesienie powiatu włoszczowskiego. Bliżej, około 1 km na północny wschód od miejscowości leży rezerwat przyrody Murawy Dobromierskie.

Przez wieś przechodzi   czarny szlak turystyczny prowadzący z Białego Brzegu do Mrowiny.

Historia

edytuj

Dobromierz stanowił w roku 1540 dwie wsie w powiecie koneckim – Dobromyrz Minor i Major.
W roku 1540 Dobromierz Minor posiadał 5 działów szlacheckich, 5 folwarków i 4 dwory, na piątym dziale dziedzic Mikołaj Masłomiącki nie mieszkał. Całą wieś wyceniono na 80 grzywien. Dobromierz Minor stanowił własność Mikołaja Masłomiąckiego - płacił on pogłówne od 10 kmieci na półłanach i 3 zagrodników. Zbiory folwarczne zwożono do wsi Rączki. Wieś wyceniona na 180 grzywien[8].

W latach 1884–1885 na terenie ówczesnych gmin Dobromierz, Przedbórz i Skotniki panowała epidemia ospy naturalnej, tj. ospy prawdziwej.[9][10]

W 1943 w Dobromierzu urodził się Edward Zyman, polski poeta i prozaik emigracyjny.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 24750
  2. Wieś Dobromierz w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2019-12-04], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 227 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  4. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-20].
  5. Jednostki pomocnicze gminy Kluczewsko. Urząd Gminy Kluczewsko. [dostęp 2015-04-23].
  6. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  7. Opis parafii w Stanowiskach na stronie diecezji
  8. Dobromierz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 417.
  9. Rutowicz J. Społeczeństwo Przedborza w XIX i początkach XX wieku. Zarys problematyki. Zeszyty Radomszczańskie. Prace z dziejów Radomska i powiatu radomszczańskiego, 2008, t. 2, treść on-line
  10. Skoczylas M. M. Historia medycyny a potencjał turystyczny Nadpilicza Środkowego. W: red. Magowska A., Pękacka-Falkowska K., Owecki M. Wybrane problemy historii medycyny. W kręgu epistemologii i praktyki. Poznań: Wydawnictwo Kontekst, 2020, s. 53-75. ISBN 978-83-65275-95-0, treść on-line