Wikipedia

Dariusz Pankowski

Dariusz Andrzej[1] Pankowski (ur. 30 maja 1945 w Trębaczewie k. Nowego Miasta nad Pilicą, zm. 18 czerwca 2023 w Warszawie) – polski wokalista rhythm and bluesowy i rockowy, grający na harmonijce ustnej[2]. Jeden z prekursorów warszawskiego big beatu[2]. W późniejszych latach pracował w wyuczonym zawodzie geodety[2].

Dariusz Pankowski
Data i miejsce urodzenia

30 maja 1945
Trębaczew k. Nowego Miasta nad Pilicą

Data i miejsce śmierci

18 czerwca 2023
Warszawa

Instrumenty

harmonijka ustna

Gatunki

rhythm and blues, rock

Zawód

wokalista, geodeta

Aktywność

lata 60. XX wieku

Zespoły
Impulsy
Chochoły
Harfa

Życiorys

edytuj

Pod koniec lat 40. przeniósł się z rodzicami do Warszawy[2]. Miał dwoje rodzeństwa: siostrę Jolantę (ur. 1948) i brata Krzysztofa (ur. 1956)[2]. Absolwent stołecznego VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana (zdał maturę w 1962 roku)[1]. Studiował na Wydziale Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej[2]. W początkach lat 60. (razem z Pawłem Brodowskim) uczestniczył w letnich obozach szkolnych na Helu, gdzie powstawały pierwsze zalążki warszawskiego big beatu[2]. Tam muzykował z gitarzystami, którymi byli: Lucjan Mielczarek, Marek Zarzycki i Piotr Raczew[2]. Zaś do chórków przyłączali się: Roman Rafalski, Stanisław Lewikowski, Jerzy Zelnik i inni[2]. Wraz z nimi brał także udział w tzw. fajfach w Domu Zdrojowym w Jastarni[2].

Następnie był wokalistą zespołu Impulsy, który latem 1965 połączył się z grupą Chochoły i do której dołączył wraz z gitarzystą Aleksandrem Wołodarskim i organistą Marianem Zimińskim[2][3]. Z poprzedniego składu grupy pozostali: Tomasz Jaśkiewicz (gitara rytmiczna), Paweł Brodowski (gitara basowa) i Tomasz Butowtt (perkusja)[2]. W tym okresie Chochoły zmieniły swe muzyczne oblicze typu i przeistoczyły się w formację rhythm and bluesową, zaś wokalista śpiewał utwory z rep. The Rolling Stones (m.in. Oh, Carol, Can I Get a Witness, Route 66, Walking the Dog, I’m a King Bee, I Just Want to Make Love to You), a więc repertuar jeszcze z czasów Impulsów[4]. A wkrótce także utwory z rep. The Animals (m.in. Boom Boom i I’m Crying)[2].

Równolegle zespół wykonywał własne utwory, utrzymane w tej samej konwencji[2]. Ich autorem był Marian Zimiński, zaś teksty napisał poeta Stanisław Szydłowski[2]. W maju 1966 roku nakładem wytwórni Pronit ukazały się dwie płyty czwórki z nagraniami zarejestrowanymi przez zespół na początku roku[2], a były to piosenki: Kocham ją, Zaimki, Nowa gra, Uwierz mi i Naście lat, Szpilki, Amor a kysz, Nadążyć chcę[2][5]. Naście lat uplasowało się na I miejscu Listy Przebojów Rozgłośni Harcerskiej, którą wówczas prowadził Jacek Bromski, zaś po latach utwór ten stał się hymnem dinozaurów spod znaku warszawskiego rocka[2].

W lutym 1966 roku, Chochoły wraz ze swoim wokalistą zajęły I miejsce w warszawskim półfinale Wiosennego Festiwalu Muzyki Nastolatków, który odbył się w Sali Kongresowej[2]. Z niewiadomych przyczyn półfinał powtórzono jeszcze raz w czerwcu, w Hali Gwardii, gdzie zespół nie przeszedł do finału, a I miejsce zajęły Dzikusy, w lutowym półfinale zajmujące II miejsce, tuż za Chochołami, które wystąpiły w niefortunnym dla momencie, gdyż kilka tygodni wcześniej odszedł A. Wołodarski, który skończył studia i przygotowywał się do emigracji do Szwecji, zaś wokalista był chory, przez co występ zespołu nie wypadł zbyt dobrze[2][3].

Wraz z rozpadem Chochołów z końcem lata 1966 roku[3], skończyła się jego rola wokalisty rockowego[2]. Pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Geodezyjnym, w Warszawie oraz w Częstochowie przy budowie huty i w Czechosłowacji przy budowie elektrowni, a także w Anglii i Libii[2]. Niemniej jednak nie rozstał się całkowicie z muzyką i przez wiele lat śpiewał w męskim chórze Harfa[2].

Zmarł po długiej chorobie 18 czerwca 2023 roku w Warszawie[2]. Pogrzeb odbył się 22 czerwca tegoż roku[2]. Urna z jego prochami została złożona na Cmentarzu Wilanowskim[2][6].

Życie prywatne

edytuj

Z żoną Grażyna (zm. w 2021) miał dwie córki: Magdalenę i Martynę (wraz z mężem Bertrandem Jasińskim prowadzi Kuźnię Kulturalną w Wilanowie), i sześcioro wnuków[2].

Dyskografia[3][5]

edytuj

Z zespołem Chochoły

edytuj

Czwórki

edytuj
  • Kocham ją (EP N-0411 Muza, 05.1966)
  • Kocham ją / Zaimki / Nowa gra / Uwierz mi
  • Naście lat (EP N-0411 Muza, 05.1966)
  • Naście lat / Szpilki / Amor a kysz / Nadążyć chcę

Pocztówki dźwiękowe

edytuj
  • Naście lat (PD R-0023 Ruch, 05.1966)
  • Naście lat

Kompilacje[5]

edytuj
  • Popołudnie z młodością vol.9 (CD Alcom ALCD009, 1991)
  • Czy nas jeszcze pamiętacie? (1) (MC MC0133/WCD016 Wifon, ?)
  • Mega Hity lat 60. (CD Muza PNCD 425, 1998)
  • Miłość ze szkolnej ławki (CD Muza PNCD 1224, 2008)
  • Warszawski Rock and Roll (Muza PNCD 1262, 2009)
  • Gwiazdy polskiego big beatu: Chochoły (CD Muza PNCD 1467, 2013)

Nagrania radiowe[3]

edytuj
  • 1966: Amor a kysz (voc. D. Pankowski), Naście lat (voc. D. Pankowski) Szpilki (voc. D. Pankowski), Wstaje dzień (voc. D. Pankowski), Pogoń za osłem (instr.), Uwierz mi (voc. D. Pankowski), Nadążyć chcę (voc. Chochoły)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1962. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2023-06-30].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa Paweł Brodowski: Nie żyje Darek Pankowski. facebook.com, 2023-06-20. [dostęp 2023-06-21]. (pol.).
  3. ↑ a b c d e Jan Kawecki, Wojciech Zajac: Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - Rock 'n' roll 1959-1973. Kraków: Rock Serwis, 1995. ISBN 83-85335-25-0.
  4. ↑ Grzegorz Wójcik: Wspomnienia gitarzysty Aleksandra Wołodarskiego. facebook.com, 2023-06-21. [dostęp 2023-06-22]. (pol.).
  5. ↑ a b c Jacek Żyliński: Dariusz Pankowski. kppg.waw.pl. [dostęp 2023-06-21]. (pol.).
  6. ↑ Nekrolog: Dariusz Pankowski. nekrologi.wyborcza.pl, 2023-06-21. [dostęp 2023-06-21]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Dariusz_Pankowski&oldid=74265104”