Chrześcijańska Wspólnota Ewangeliczna

Chrześcijańska Wspólnota Ewangelicznaewangelikalny związek wyznaniowy z główną siedzibą w Bielsku-Białej, gdzie mieści się jej zbór centralny[2]. Pastorem bielskiego zboru jest Andrzej Cyrikas[3]. Wspólnota jest członkiem Rady Zborów Ewangelicznych[4].

Chrześcijańska Wspólnota Ewangeliczna
Ilustracja
Kamienica mieszcząca siedzibę Chrześcijańskiej Wspólnoty Ewangelicznej w Bielsku-Białej
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Protestantyzm
   └ Ewangelikalizm
Siedziba

Bielsko-Biała

Zwierzchnik

Andrzej Cyrikas

Strona internetowa

Kancelaria Kościoła mieści się w Bielsku-Białej, natomiast Biuro Kościoła zlokalizowane jest w Tarnowskich Górach[5]. Kościół prowadzi księgarnie chrześcijańskie w Bielsku-Białej, Inowrocławiu i Tarnowskich Górach. Zajmuje się także działalnością duszpasterską na terenie zakładów karnych oraz wsparciem dla osób pragnących ją świadczyć. Wspólnota świadczy również pomoc byłym Świadkom Jehowy. Realizowane jest nauczanie katechetyczne[6][7].

Historia

edytuj

Chrześcijańska Wspólnota Ewangeliczna została powołana w 1989 i początkowo do jej członków należały głównie osoby działające wcześniej w strukturach rzymskokatolickego Ruchu Odnowy w Duchu Świętym[8]. Została zarejestrowana jako samodzielny związek wyznaniowy wpisany do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych MSWiA 25 lipca 1990, w dziale A pod numerem 46[9]. W 1991 razem ze Zborem Ewangelicznym „Syjon” w Dzięgielowie oraz Zborem Ewangelicznym „Betel” w Katowicach powołała Radę Zborów Ewangelicznych[4].

Według Narodowego Spisu Powszechnego Ludności i Mieszkań z 2011 do Chrześcijańskiej Wspólnoty Ewangelicznej zadeklarowało przynależność 615 osób[10].

Do 2017 Chrześcijańska Wspólnota Ewangeliczna działała jako samodzielny zbór z siedzibą w Bielsku-Białej. Wówczas przyłączył się do niej kolejny, do tej pory niezależny zbór w Kielcach[8]. W 2018 roku wspólnota liczyła 200 wiernych, z czego 170 osób w zborze w Bielsku-Białej i 30 osób w zborze w Kielcach[1].

W 2020 zapoczątkowany został intensywny rozwój Kościoła[8]. W sierpniu 2023 roku należało do niego 16 zborów i 113 placówek, zarówno na terenie kraju, jak i działających za granicą[11], w styczniu 2024 skupiał 17 zborów oraz 114 placówek[12], natomiast do czerwca 2024 liczba ta spadła do 15 zborów i 106 placówek[13]. Po przekształceniu w zbór placówki misyjnej w Żorach liczba zborów w listopadzie 2024 wynosiła 16, natomiast placówek misyjnych – 96. Działał również jeden punkt informacyjny[2]. W lutym 2025 w skład Chrześcijańskiej Wspólnoty Ewangelicznej wchodziło 12 zborów na terenie Polski oraz 3 zbory zagraniczne, jak również placówek 72 placówki misyjne w Polsce i 19 zagranicznych, a ponadto 1 punkt informacyjny[14].

Zbory i placówki

edytuj

Do Chrześcijańskiej Wspólnoty Ewangelicznej należą następujące zbory i placówki[2]:

Placówki misyjne w Polsce

edytuj

Placówki misyjne zagraniczne

edytuj

Punkt informacyjny

edytuj

Statystyki

edytuj

Dane według statystycznych ankiet wyznaniowych

edytuj
Liczba wiernych, zborów i duchownych Chrześcijańskiej Wspólnoty Ewangelicznej według danych deklarowanych przez Kościół do Głównego Urzędu Statystycznego
Rok Liczba wiernych Liczba zborów Liczba domów modlitwy Liczba duchownych
2000[1] 170 1 1 5
2005[1] 120 1 1 4
2006[15] 125 1 1 4
2007[15] 130 1 1 4
2008[15] 135 1 1 5
2011[16] 150 1 1 6
2013[17] 150 1 1 12
2017[18] 170 1 1 6
2018[1] 200 2 2 4

Dane według wyników spisów powszechnych

edytuj
Liczba deklaracji przynależności do Kościoła w Narodowych Spisach Powszechnych
Spis powszechny Liczba deklaracji
Narodowy Spis Powszechny 2011[10] 615
Narodowy Spis Powszechny 2021[19] 852

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce w latach 2019–2021, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2022, s. 158, ISBN 978-83-67087-17-9 [dostęp 2025-02-06].
  2. a b c d e f g h Zbory i placówki [online], chwe.pl [dostęp 2025-02-27].
  3. Cyrikas odpowiada na krytykę. Wzywał do ignorowania rozporządzeń. chnnews.pl, 14 stycznia 2021. [dostęp 2021-12-01].
  4. a b Tadeusz Mędzelowski, Zbór Ewangeliczny „Syjon” [online], repozytorium.wsb-nlu.edu.pl [dostęp 2023-08-18].
  5. Kontakt [online], chwe.pl [dostęp 2023-08-18].
  6. Agendy Kościoła [online], chwe.pl [dostęp 2025-02-27].
  7. Libiszowska-Żółtkowska 2002 ↓, s. 147.
  8. a b c Chrześcijańska Wspólnota Ewangeliczna. Kim jesteśmy? [online], chwe.pl [dostęp 2023-08-18].
  9. Kościoły i związki wyznaniowe wpisane do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych. mswia.gov.pl. [dostęp 2015-09-04].
  10. a b Grzegorz Gudaszewski, Struktura narodowo-etniczna, językowa i wyznaniowa ludności Polski - Narodowy Spis Powszechny Ludności i Mieszkań 2011, Waszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2015, s. 226, ISBN 978-83-7027-597-6.
  11. Zbory i placówki [online], chwe.pl [dostęp 2024-01-03] [zarchiwizowane z adresu 2023-08-15].
  12. Zbory i placówki [online], chwe.pl [dostęp 2024-01-03] [zarchiwizowane z adresu 2024-01-03].
  13. Zbory i placówki [online], chwe.pl [dostęp 2024-11-17] [zarchiwizowane z adresu 2024-06-18].
  14. Zbory i placówki [online], chwe.pl [dostęp 2025-02-27] [zarchiwizowane z adresu 2025-02-27].
  15. a b c Grzegorz Gudaszewski, Mariusz Chmielewski, Wyznania Religijne - Stowarzyszenia Narodowościowe i Etniczne w Polsce 2006-2008, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2010, s. 93, ISBN 978-83-7027-456-6 [dostęp 2025-02-08].
  16. Paweł Ciecieląg, Mikołaj Haponiuk, Wyznania religijne i stowarzyszenia narodowościowe i etniczne w Polsce 2009-2011, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2013, s. 103, ISBN 978-83-7027-519-8 [dostęp 2025-02-08].
  17. Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce 2012-2014, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2016, s. 76, ISBN 978-83-7027-612-6 [dostęp 2025-02-06].
  18. Paweł Ciecieląg, Wyznania religijne w Polsce w latach 2015–2018, Warszawa: Zakład Wydawnictw Statystycznych, 2019, s. 169, ISBN 978-83-66466-00-5 [dostęp 2025-02-06].
  19. Przynależność wyznaniowa - dane NSP 2021 dla kraju i jednostek podziału terytorialnego [online], stat.gov.pl.

Bibliografia

edytuj