Chorągiew Konna Gidów
Chorągiew Konna Gidów – oddział jazdy Armii Księstwa Warszawskiego.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1809 |
| Rozformowanie |
1809 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| Wojna polsko-austriacka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
Gidami nazywano konne oddziały pełniące funkcje przewodników maszerujących kolumn wojskowych. Oddziały te stanowiły również eskorty wyższych dowódców lub wypełniały zadania kurierów.
Formowanie i działania oddziału
edytujChorągiew sformowano w maju 1809 roku[1]. Rozkaz Naczelnego Wodza o sformowaniu stanowił: „Chcąc dowód mego szacunku i zaufania do Polaków obywateli Galicji, wzywając szlachtę ich młodzież do czynienia służby wojskowej przy moim boku, postanawiam, niezwłocznie utworzyła się w Lublinie chorągiew konną Przewodnich moich, której organizatorem i komendantem mianuję niniejszym mego adiutanta Stanisława Miączyńskiego [...] Spodziewam się, iż młodzież ocenić potrafi zaszczyt być pierwszą zawołaną do oswobodzenia ojczyzny i przyłożenia się do dobra jej i sławy i zasłużę na chlubne walecznych nagrody"
Skład oddziału stanowiło trzech oficerów, sztandarowy, trzynastu podoficerów, dwóch trębaczy i sześćdziesięciu przewodnich[2]. Pochodzili oni z zamożnych rodzin, a służbę pełnili bez żołdu[2]. Każdy z nich miał służącego i trzy konie[3].
W czasie wojny polsko-austriackiej gidowie stanowili osobistą ochronę Naczelnego Wodza. Byli też wykorzystywani jako konni kurierzy Sztabu Generalnego. 27 listopada 1809 roku oddział został rozformowany[4], a większość jego żołnierzy otrzymała stopnie oficerskie[2] i pełniła dalszą służbę w innych oddziałach. Dowódca oddziału, Stanisław Miączyński, awansowany został do stopnia podpułkownika i dalej pełnił służbę u boku księcia Poniatowskiego jako jego adiutant.
Umundurowanie
edytuj
Mundur gidów wzorowany był na mundurze strzelców konnych. Składał się z ciemnozielonego fraka z karmazynowym kołnierzem i wypustką, białej kamizelki szamerowanej na wzór huzarski złotymi nićmi oraz karmazynowych rajtuzów ze złotym lampasem wpuszczonych w cholewy huzarskich butów. Czapka futrzana z zielono-karmazynową kitą, karmazynową flamą i białymi kordonami. Epolety, guziki oraz sznury naramienne barwy złotej.
Mundur trębacza stanowił kolorystyczną odwrotność gidowych mundurów[1]. Frak był karmazynowy z zielonym kołnierzem i zielone spodnie z żółtym lampasem, bermyca ozdobiona była sznurem żółto-karmazynowym i kitą karmazynowo-zieloną. Akselbanty żółto-karmazynowe. Biały mundur trębacza wzorowany był na huzarskim. Zamiast czaka noszono czarną bermycę.
Dołman i mentyk zdobiony pętlicami i guzami. Odrębność narodową podkreślano orłami haftowanymi na czaprakach i orłami na szabeltasach trębaczy[1]. Uzbrojenie gidów stanowiły szable i pistolety.
Żołnierze
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Morawski i Wielecki 1996 ↓, s. 78.
- ↑ a b c Bronisław Gembarzewski: Wojsko Polskie : Księstwo Warszawskie 1807–1814. s. 15-16.
- ↑ Tadeusz Korzon: dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Tom 3. s. 350.
- ↑ Gembarzewski 1925 ↓, s. 60.
- ↑ Władysław Mniszek-Tchorznicki. tchorznicki.com. [dostęp 2016-09-12].
Bibliografia
edytuj- Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
- Bronisław Gembarzewski, Szymon Askenazy: Wojsko Polskie : Księstwo Warszawskie 1807–1814. Poznań: Wydaw. Kurpisz, 2003. ISBN 83-88841-47-5.
- Tadeusz Korzon: dzieje wojen i wojskowości w Polsce. Tom 3. Lwów: Wydawnictwo Ossolineum, 1923.
- Ryszard Morawski, Henryk Wielecki: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. Warszawa: Wydawnictwo Belona, 1996. ISBN 83-11-08511-0.
- Gabriel Zych: Armia Księstwa Warszawskiego 1807–1812. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1961.
- Zdzisław Żygulski jun., Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.