Buczynowe Czuby
Buczynowe Czuby (niem. Buchentalhöcker, słow. Bučinové čuby, węg. Bükk-völgyi-tara)[1] – grzebień ostrych turniczek (najwyższa ma ok. 2125 m) w długiej wschodniej grani Świnicy w polskich Tatrach Wysokich, w grupie Buczynowych Turni[2]. Buczynowe Czuby znajdują się pomiędzy Orlą Basztą (rozdziela je Buczynowy Karb i Pościel Jasińskiego) a Przełęczą Nowickiego. Jest to postrzępiony odcinek grani o długości kilkudziesięciu metrów. Najwybitniejsza turniczka położona jest w środkowej części tego odcinka. Turniczka po jej wschodniej stronie tworzy opadającą do Pańszczycy grzędę o szerokości około 100 m w dole i wysokości około 200 m. W linii spadku najwyższej turni znajduje się szeroki żleb, górą rozgałęziający się na kilka ramion. Południowe, trawiasto-skaliste zbocza o wysokości około 120 m opadają do Dolinki Buczynowej[3].
 Buczynowe Czuby zaznaczone po prawej – widok z Doliny Pańszczycy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
ok. 2125 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°13′39″N 20°02′15″E/49,227500 20,037500
| |
Pierwszego przejścia grani dokonali zimą bracia Jan Sokołowski i Stanisław Sokołowski 8 kwietnia 1925 r., zaś latem – Zofia Galicówna i Marzena Skotnicówna 17 lipca 1929 r.[4]
Trawersem poniżej grani prowadzi szlak Orlej Perci, przez jedno z siodełek między turniami przechodzi z jednej strony grani na drugą. Następnie trawersuje Buczynowe Turnie po północnej stronie i wchodzi w jedno z ramion żlebu. Przejście to ubezpieczone jest łańcuchami[5].
-
Zejście z Pościeli Jasińskiego na północną stronę Buczynowych Czub -
Widok z Orlej Baszty -
Buczynowe Czuby od południowego wschodu
.jpg)
Szlaki turystyczne
edytuj
– czerwony (Orla Perć) przebiegający granią główną z Zawratu przez Kozi Wierch, Granaty i Buczynowe Turnie na Krzyżne.
- Czas przejścia z Zawratu na Krzyżne: 6:40 h
- Czas przejścia z Krzyżnego na Kozi Wierch (część Zawrat – Kozi Wierch jest jednokierunkowa!): 3:35 h[6]
Taternictwo
edytujRejon Buczynowych Czub dopuszczony jest do uprawiania wspinaczki skalnej, ale tylko od strony Dolinki Buczynowej[7]. Jest tutaj kilka dróg wspinaczkowych[3]:
- Granią z Pościeli Jasińskiego na Przełęcz Nowickiego; II stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 45 min[3].
- Północną depresją; III, 45 min,
- Północną ścianą wprost na główny wierzchołek,
- Północną depresją i górną częścią grzędy; 0, 30 min[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-29] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ Grzegorz Barczyk, Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Ryszard Jakubowski (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Granacka Przełęcz – Wołoszyn, t. 3, Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992.
- ↑ Dariusz Dyląg, Orla Perć: przewodnik wysokogórski, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006, ISBN 83-89188-50-3.
- ↑ Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000, Warszawa: ExpressMap Polska, 2005, ISBN 83-88112-35-X.
- ↑ Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN. [dostęp 2019-01-04].