Bolesław Konarski
Bolesław Konarski (ur. 2 lutego 1891 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik uzbrojenia inżynier Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 podpułkownik uzbrojenia
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1921–1933, 1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytuj
Urodził się 2 lutego 1891 w Warszawie, w rodzinie Franciszka i Julii z Dytkowskich (zm. 1913)[1]. Uczył się w warszawskim gimnazjum rządowym, z którego został relegowany za udział w strajku szkolnym. Ukończył Szkołę Wawelberga i Rotwanda w Warszawie i Instytut Elektrotechniki w Tuluzie[1].
Podczas I wojny światowej w 1915 wrócił na tereny polskie i rozpoczął pracę na kolei. Został wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego i skierowany na tereny Rumunii w składzie oddziałów techniczno-hydraulicznych. Po wybuchu rewolucji rosyjskiej, przebywając w Jassach, był współzałożycielem Związku Polaków Wojskowych i zasiadł w zarządzie związku. Następnie był współtwórcą II Korpusu Polski w Rosji działając na polu reprezentacji strony polskiej wobec władz rumuńskich. Z II Korpusem odbył szlak bojowy. Po przegranej bitwie pod Kaniowem trafił do Kijowa, gdzie został kierownikiem do spraw finansowych OWA (jako główny skarbnik i członek Komendy Głównej).
W Wojsku Polskim służył od 1921 do 1933. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Pracował w Wojskowym Centralnym Zakładzie Gospodarczym oraz Departamencie Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych. 2 listopada 1923 został przydzielony z Rezerwy Oficerów Sztabowych do Departamentu Intendentury MSWojsk. z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Intendentury w Warszawie[2]. 1 listopada 1924, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Departamentu Przemysłu Wojennego MSWojsk. na stanowisko referenta[3][4].
1 marca 1926 został zatwierdzony na stanowisku szefa wydziału II administracyjnego Departamentu Przemysłu Wojennego MSWojsk.[5] Z dniem 25 sierpnia 1927 został przeniesiony z korpusu oficerów intendentów do korpusu oficerów uzbrojenia w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i lokatą 22.02, przeniesiony z kadry oficerów służby intendentury do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przesunięciem z byłego Departamentu Przemysłu Wojennego MSWojsk. do Biura Ogólno Administracyjnego MSWojsk. na stanowisko pełniącego obowiązki inspektora[6]. W kwietniu 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska z równoczesnym oddaniem do dyspozycji szefa Wydziału Wojskowego przy Ministerstwie Przemysłu i Handlu[7]. Z dniem 1 kwietnia 1929 został przeniesiony do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Uzbrojenia na stanowisko szefa wydziału zakupów[8]. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 3. lokatą w korpusie oficerów uzbrojenia[9]. W październiku 1931 został przydzielony do Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko szefa wydziału ogólnego[10][11]. We wrześniu 1933 został przeniesiony do dyspozycji szefa Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[12]. Z dniem 30 kwietnia 1934 został przeniesiony w stan spoczynku[13].
Pełnił funkcję wicedyrektora Polskiego Radia[1].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 w nieznanych okolicznościach został aresztowany przez sowietów. Był osadzony w obozie w Starobielsku[14]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[1], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[15]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 1619[1].
Upamiętnienie
edytuj5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[16][17][18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[19][20][21].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” przy Zespole Szkół w Czarnej został zasadzony Dąb Pamięci Bolesława Konarskiego[22].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Niepodległości – 17 marca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[23]
- Krzyż Walecznych[24]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Srebrne Palmy Oficera Akademii – 1928[26]
- Medal Zwycięstwa – 1921[27]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 239.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 68 z 27 października 1923, s. 727.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 117 z 5 listopada 1924 roku, s. 655.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 26, 1156.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 18 czerwca 1926, s. 180.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 10 września 1927, s. 270.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 131.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1929, s. 27.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 328.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 335.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296, 444.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933, s. 202.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 279.
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 316. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 5 [dostęp 2024-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
- ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
- ↑ Bolesław Konarski. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2015-01-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 64, poz. 82.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 182.
- ↑ Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.