Bofors Mk 1

szwedzka wieloprowadnicowa wyrzutnia rakietowa ZOP

Bofors Mk 1 – wyrzutnia rakietowych bomb głębinowych kalibru 375 mm z okresu zimnej wojny, skonstruowana przez szwedzkie przedsiębiorstwo Bofors.

Wyrzutnie na niszczycielu „Småland”

Historia

edytuj

System rakietowych bomb głębinowych kalibru 375 mm zaczął być rozwijany przez Boforsa wkrótce po II wojnie światowej, w której zadebiutował ten rodzaj uzbrojenia, umożliwiający zwalczanie okrętów podwodnych w pewnej odległości od okrętu. Od lat 50. system rakietowych bomb głębinowych Boforsa zyskał względnie duże rozpowszechnienie na świecie, będąc używanym przede wszystkim przez Francję, Holandię, Niemcy Zachodnie i Japonię.

Podstawowa wyrzutnia była czterolufowa, oznaczona przez Boforsa jako Mk 1[1][2]. Miała masę 7,3 t[2]. Zespół luf był unoszony do kąta 60°, co pozwalało na regulowanie zasięgu[1]. Wyrzutnia ładowana była półautomatycznie kolejnymi ośmioma bombami znajdującymi się na podajniku poniżej w czasie czterech sekund[2]. Ujemną cechą eksploatacyjną było silne brudzenie okrętów przez prochowe silniki rakietowe przy strzale[1]. Dla potrzeb holenderskich okrętów czterolufowe wyrzutnie były produkowane na licencji w Holandii przez Wilton-Fijenoord(inne języki)[1]. Na francuskich okrętach stosowano wyrzutnie sześciolufowe[3].

 
Pocisk do wyrzutni Boforsa

W toku rozwoju broni stosowane były różne pociski, w tym:

  • M50 o masie 250 kg i zasięgu od 300 do 830 m[4][5]
  • Erika o masie 250 kg i zasięgu od 600 do 1600 m[4][5]
  • pociski o masie 230 kg i zasięgu od 1400 do 2230 m[2]
  • Nelli o masie 220 kg i zasięgu od 1520 do 3600 m[4][5]

Według innych źródeł, podstawowy typ pocisków miał zasięg od 520 do 820 m, regulowany przez kąt podniesienia wyrzutni oraz zastosowanie jednego lub dwóch silników rakietowych z paliwem kordytowym[1]. Maksymalna prędkość wylotowa wynosiła 130 m/s, a prędkość opadania w wodzie 11 m/s[1]. Pociski o masie 230 kg miały ok. 100 kg materiału wybuchowego[2]. W 1961 roku według reklam Boforsa zasięg strzału wynosił 2195 m (2400 jardów)[6].

Zastosowanie

edytuj
 
Strzelanie z japońskiego niszczyciela eskortowego „Yubari” (DE 227)

System używany był na okrętach:

Lista może nie być kompletna


Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Zvonimir Freivogel. Niemieckie niszczyciele typu Hamburg. „Okręty Wojenne”. Nr 6/1999(34), 1999. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Henk Visser: The Netherlands Type 47A destroyer. W: Warship 2016. John Jordan (red). Conway, 2016, s. 182-185. ISBN 978-1-8448-6438-6. (ang.).
  • Wojciech Zawadzki. Wielkie niszczyciele Królestwa Niderlandów. „Morze, Statki i Okręty”. 4-5/2020. XXV (198), maj–czerwiec 2020. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
  • Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).