Augustyn Waluś
Augustyn Tadeusz Waluś[a] ps. „Kornel” (ur. 24 sierpnia 1895 w Sopotni Małej, zm. 17 grudnia 1967) – podpułkownik dyplomowany piechoty Armii Krajowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
24 sierpnia 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
17 grudnia 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef Oddziału IV |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys
edytujUrodził się 24 sierpnia 1895 w Sopotni Małej, w ówczesnym powiecie żywieckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Pawła[3][4] i Anny z domu Droździk[5]. W marcu 1914 wstąpił do Związku Strzeleckigo w Żywcu i pełnił w nim funkcję adiutanta komendy powiatowej[6]. W czerwcu 1914 ukończył naukę w klasie VII i zdał egzamin dojrzałości w c. k. Wyższej Szkole Realnej w Żywcu[7].
13 września 1914 został wcielony do cesarskiej i królewskiej Armii i przydzielony do Pułku Piechoty Nr 56 w Wadowicach[7]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do Pułku Piechoty Nr 99 w Znojmie, gdzie ukończył szkołę oficerów rezerwy[8]. W czerwcu 1915 został przeniesiony do Pułku Piechoty Nr 100 w Piotrkowie, a w sierpniu tego roku skierowany na front rosyjski[8]. 12 października 1915 został ranny[9][2]. Był wówczas kadetem aspirantem w 11. kompanii pułku[2]. W kwietniu 1916, po zakończeniu leczenia, wrócił do Kadry Pułku Piechoty Nr 100 w Piotrkowie[8]. W maju ponownie wysłany na front[8]. W lipcu został odkomenderowany do Pułku Piechoty Nr 20[8]. Na stopień porucznika rezerwy (niem. Leutnant) został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916[1]. 30 listopada 1916 dostał się do rosyjskiej niewoli[8]. W lipcu 1918, po uwolnieniu z niewoli, wrócił do Kadry Pułku Piechoty Nr 100, gdzie po przeprowadzonej rehabilitacji został skierowany na dwumiesięczny urlop[8].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłej armii austro-węgierskiej. Służył w 15 Pułku Piechoty „Wilków” w Dęblinie. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 105. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W kwietniu tego roku został wyznaczony na stanowisko oficera sztabowego pułku[11][12]. W lipcu 1929 został przeniesiony do 1 Pułku Strzelców Podhalańskich w Nowym Sączu na stanowisko dowódcy batalionu[13]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego Kursu 1930/32[14][15]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[16]. Pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień[17]. W listopadzie 1934 został przeniesiony do 22 Pułku Piechoty w Siedlcach na stanowisko dowódcy batalionu[18]. W 1939 pełnił służbę w DOK VIII w Toruniu na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień[19][20].
W styczniu 1944 został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału IV Kwatermistrzowskiego Komendy Głównej Armii Krajowej[20].
Był żonaty, miał dwie córki: Teresę (ur. 23 stycznia 1927) i Alicję (ur. 9 stycznia 1931)[21].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1578[5] – 28 lutego 1921[22]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[6][23]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[24]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[6]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[6]
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b Ranglisten 1918 ↓, s. 300, 801.
- ↑ a b c Lista strat nr 326. k. u. k. Kriegsministerium, 1915-12-01, s. 5..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-14]..
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-14]..
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ a b c d e f g Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 46.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 133.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 31, 183.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 6.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32, 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 405.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 258.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 524.
- ↑ a b Ney-Krwawicz 1990 ↓, s. 466.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 19 marca 1921, s. 481.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 32.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 13.
Bibliografia
edytuj- Waluś Augustyn Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.30-2069 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-11-24].
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1055-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Augustyn Tadeusz Waluś. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2020-10-16].