Antoni Wroniecki (pilot)
Antoni Wroniecki (ur. 13 czerwca 1895 w Poznaniu, zm. 17 marca 1941 w Blackpool, w Wielkiej Brytanii[1]) – major pilot Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.
| |
 major pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 czerwca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 marca 1941 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1916 |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.svg){kind=small}
Życiorys
edytujW czasie I wojny światowej służył w lotnictwie Cesarstwa Niemieckiego Luftstreitkräfte. 14 kwietnia 1918, w czasie służby w eskadrze myśliwskiej Jasta 64, przeleciał na stronę zajmowaną przez wojska francuskie i w czasie lądowania został zestrzelony przez amerykańskich pilotów Campbella i Wilsona. Po powrocie do zdrowia został przyjęty do nowo tworzonego lotnictwa polskiego przy Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Zmienił też nazwisko na Wróblewski.
Razem z armią Hallera powrócił do Polski. Pełnił obowiązki komendanta Wyższej Szkoły Pilotów w Ławicy pod Poznaniem. W okresie międzywojennym służył w 3 pułku lotniczym. Od maja do listopada 1925 pełnił obowiązki dowódcy 31 eskadry liniowej[2]. Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych był dyrektorem Towarzystwa Komunikacji Powietrznej Aero Spółka Akcyjna w Poznaniu. Z dniem 1 listopada 1928 został przydzielony na czteromiesieczny kurs dla dowódców eskadr przy Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie[3]. Po 1934 został przeniesiony w stan spoczynku.
18 maja 1936 został zwerbowany przez kpt. art. Jana Chmarzyńskiego do pracy wywiadowczej na terytorium III Rzeszy pod pseudonimem „Awron”. Ze względu na świetną znajomość języka niemieckiego i francuskiego pełnił funkcję kierownika placówki wywiadowczej kryptonim „Placyda” (obserwacyjno-informacyjnej) Referatu „Zachód” Oddziału II Sztabu Głównego. Od 1 października 1936 występował oficjalnie, jako pracownik kontraktowy w Konsulacie Generalnym RP w Berlinie. 30 kwietnia 1937 został odwołany z placówki na skutek wypadku samochodowego. Mimo krótkiego okresu pełnienia obowiązków kierownika placówki, nawiązane przez niego kontakty towarzyskie, przyniosły dość znaczny plon wywiadowczy, zwłaszcza w dziedzinie lotnictwa niemieckiego[4][5].
W czasie II wojny światowej służył w Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, nadano mu numer służbowy RAF P-0408. Zmarł śmiercią naturalną 17 marca 1941 w Bazie PSP w Blackpool. Pochowany na cmentarzu Layton w Blackpool[6].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Medal Lotniczy[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)[7][8]
- Polowa Odznaka Pilota nr 36 (11 listopada 1928)[9]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[10]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Lista Krzystka ↓.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 222-223.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 371.
- ↑ Gondek 1982 ↓, s. 70, 131-133.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej 1937 ↓, s. 99, 261.
- ↑ Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 543.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 259, poz. 612. „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 22 „za całokształt zasług w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 532.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 368.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1937. Warszawa: Koło Rodziny Urzędniczej przy Ministerstwie Spraw Zagranicznych, 1937.
- Leszek Gondek: Wywiad polski w III Rzeszy 1933–1939. Zarys struktury, taktyki i efektów obronnego działania. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982, s. 131–133. ISBN 83-11-06794-5.
- Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939–1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989, s. 544–545. ISBN 83-11-07329-5.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4.
- Jon Guttman, Harry Dempsey: USAS 1st Pursuit Group. Osprey Publishing, 2008. ISBN 18-46-03309-8.
- Antoni Wroniecki. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2020-04-15].