Ambasada Wielkiej Brytanii w Warszawie
Ambasada Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w Warszawie[2] (ang. British Embassy in Warsaw) – brytyjska placówka dyplomatyczna znajdująca się w Warszawie przy ul. Kawalerii 12.
.svg)
| |
 Budynek ambasady w Warszawie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia |
1919, 1945 |
| Ambasador | |
| Zatrudnienie |
48+[1] |
| Adres | |
| ul. Kawalerii 12 00-468 Warszawa | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
 52°13′06,15″N 21°02′25,31″E/52,218375 21,040364
| |
| Strona internetowa | |
Podział organizacyjny
edytuj- Dział Polityczny (ang. Political Section)
- Dział Prasowy (ang. Press & Communications Section)
- Dział Konsularny (ang. Consular Section)
- Dział Wizowy (ang. Visa Section)
- Dział Handlowy (ang. Commercial Section – Department for International Trade)
- Dział Wojskowy (ang. Defence Section)
- Dział Administracyjny
- Dział Kulturalny – British Council, Warszawa, ul. Koszykowa 54
- British Council, Kraków, w Szarej Kamienicy przy Rynku Głównym 6
- Szkoła Brytyjska (ang. The British School), Warszawa, ul. Limanowskiego 15 (1992–)
Siedziba
edytujPo I wojnie światowej
edytujStosunki dyplomatyczne nawiązano w 1919, jednocześnie w tym samym roku powołując pierwszą placówkę w Warszawie – Poselstwo Angielskie (English Legation), które funkcjonowało w willi Aleksandra Kruzego przy ul. Pięknej 6 (1919–1922), obecnie budynek nie istnieje. Następnie przeniesiono się do pałacu Branickich z XVIII w. (proj. przebudowy Henryk Marconi)[3] przy ul. Nowy Świat 18 (1923[4]–1939). W międzyczasie, od 1929, nadano jemu rangę ambasady.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej, w sytuacji zagrożenia zajęcia Warszawy, personel poselstwa był ewakuowany okresowo (od początku sierpnia 1920) do Poznania.
W pałacu Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 15 funkcjonowała Brytyjska Misja Wojskowa (1919−1924)[4].
Wydział Handlowy zlokalizowano przy ul. Pięknej 6 (1923-1932), ul. Frascati 2 (1933–1937), ul. Wiejskiej 10a (1938) i ul. Wiejskiej 14 (1939)[5].
Po inwazji niemieckiej na Polskę placówka przemieszczała się wraz z polskimi władzami – do Łukowa, Bukaresztu, Angers we Francji i Londynu.
Wielka Brytania utrzymywała też konsulaty:
- w Warszawie: w Al. Jerozolimskich 107 (1923)[6], w kamienicy w al. Róż 10 (1928–1938), następnie w kamienicy Taubenhausa w Al. Ujazdowskich 18 róg ul. Matejki 9,
- Katowicach: wicekonsulat przy ul. 3 Maja 33 (1924-1939),
- Lwowie: wicekonsulat przy ul. Ziemiałkowskiego 8, ob. Новакiвського/Nowakiwśkoho (1939), konsulat honorowy w latach 1923-1938[7]
W 1938 powstała filia British Council w Warszawie przy ul. Górnośląskiej[8].
Po II wojnie światowej
edytujPo wyzwoleniu w 1945 reaktywowano stosunki dyplomatyczne i przez pewien okres ambasada była tymczasowo zlokalizowana w hotelu Polonia w Al. Jerozolimskich 45. Następnie w tym samym roku wynajęto pałac Elizy Wielopolskiej, zwany też „willą Róż” z 1876 (proj. Józef Huss) w al. Róż 1[9]. Ambasador rezydował w willi Siedlanowskich z 1933 przy ul. Narbutta 10 (1948)[10], następnie w willi przy ul. Bagatela 5 róg Flory (1966–2008), wybudowanej na miejscu zniszczonego w okresie II wojny światowej pałacu Marcello Bacciarellego[11].
W okresie 1993–2008 działy – handlowy i konsularny mieściły się w biurowcu przy ul. Emilii Plater 28.
W 2008 otwarto nową siedzibę ambasady wraz z rezydencją ambasadora przy ul. Kawalerii 12 (proj. Tony Fretton Architects oraz Buro Happold[12]). Zatrudnia ponad 100 osób personelu.
Po 1945 można odnotować szybki wzrost sieci placówek brytyjskiej służby konsularnej w Polsce. Wielka Brytania utrzymywała konsulaty:
- w Gdańsku: z siedzibą w Sopocie w hotelu Nadmorskim przy ul. Grunwaldzkiej 12-16 (1946-1947), w willi Patschkego przy ul. Uphagena 23 we Wrzeszczu, róg al. Grunwaldzkiej (1947-1948), w Gdyni, gdzie funkcjonował w randze wicekonsulatu w budynku Bergenske z 1937 przy ul. Portowej 15 (1949-1950), następnie w budynku z 1948 przy ul. Pułaskiego 6 (1950-1966)
- Katowicach: (1945–1950)
- Łodzi: (1947–1950)
- Poznaniu: (1948–1951)
- Szczecinie: (1947–1951).
W Polsce działalność prowadzą placówki British Council – w Warszawie, początkowo mieszcząca się w hotelu Bristol przy ul. Krakowskie Przedmieście 42-44 (1946)[13], następnie przy ul. Górnośląskiej 39 (1947)[14], w al. I Armii WP 11 (1948)[15], Al. Jerozolimskich 59 (1950[16]-2015), aktualnie przy ul. Koszykowej 54 (2015-); oraz w Krakowie, w Szarej Kamienicy przy Rynku Głównym 6 (1999-)[8].
W latach 70. i 80. XX wieku ambasada utrzymywała Klub Dyplomatyczny w Miedzeszynie przy ul. Romantycznej 3[17].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Misje dyplomatyczne, urzędy konsularne i organizacje międzynarodowe w Polsce – Ministerstwo Spraw Zagranicznych [online], www.gov.pl [dostęp 2019-12-11] (pol.).
- ↑ strona ambasady.
- ↑ Pałac Branickich Ambasada Brytyjska | Fundacja Warszawa 1939 [online], warszawa1939.pl [dostęp 2017-12-27] (pol.).
- ↑ a b Liste du corps diplomatique à Varsovie en Juillet 1923.
- ↑ Liste du Corps Diplomatique à Varsovie 1923-1939
- ↑ Haliczanin: kalendarz powszechny zastosowany do potrzeb wszystkich mieszkańców Małopolski i Kresów Wschodnich na rok Pański 1923, Lwów.
- ↑ Liste du Corps Diplomatique à Varsovie en 1923-1939
- ↑ a b https://www.britishcouncil.pl/o-nas/historia.
- ↑ Odkrywca Warszawy: października 2017 [online], odkrywcawarszawy.blogspot.com [dostęp 2018-08-05].
- ↑ Liste du corps diplomatique à Varsovie 1948.
- ↑ Ulica Bagatela – Ulice – Dzielnica Śródmieście m. st. Warszawy [online], www.srodmiescie.warszawa.pl [dostęp 2018-01-03] (pol.).
- ↑ New British Embassy opens in Warsaw. Buro Happold, 2009-10-29. [dostęp 2012-06-03]. (ang.).
- ↑ https://www.britishcouncil.pl/en/80-years.
- ↑ Sieć abonentów sieci telefonicznych Okręgu Poczt i Telegrafów w Warszawie na 1947 rok.
- ↑ Spis Telefonów Warszawskiego Okręgu Poczt i Telegrafów na rok 1948/49.
- ↑ Spis abonentów Warszawy 1950.
- ↑ Patryk Pleskot: Dyplomata czyli szpieg ? Działalność służb kontrwywiadowczych PRL wobec zachodnich placówek dyplomatycznych w Warszawie (1956-1989), IPN Warszawa 2013
Bibliografia
edytuj- Karol Romer: Zagraniczny korpus dyplomatyczny w Polsce, [w:] Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918–1928, IKC, Kraków/Warszawa 1928, s. 249–260
- Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ, Warszawa 1938
- Edward Józef Pałyga: Warszawski korpus dyplomatyczny w okresie międzywojennym, [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej 1918–1939, PWN, Warszawa 1973
- Romuald Gelles: Konsulaty we Wrocławiu wczoraj i dziś, Wydawnictwo TW „Wratislavia”, Wrocław 1996, s. 192, ISBN 83-86221-07-0.
- Mieczysław Nurek (opr.): Raporty roczne Ambasady Brytyjskiej w Warszawie 1945–1970, The National Archives/Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Warszawa 2003, s. 489, ISBN 83-89115-34-4.
- Marek Masnyk, Ryszard Kaczmarek: Konsulaty na pograniczu polsko-niemieckim i polsko-czechosłowackim w latach 1918–1939, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2004, s. 206, ISBN 83-226-1334-2.
- Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918–2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, s. 584, ISBN 978-83-7452-019-5.
- Mirosław Golon: Radzieckie służby dyplomatyczne i konsularne w Polsce w latach 1944–1961, [w:] „Czasy Nowożytne”, Tom XX, Rok 2007, s. 199
- Patryk Pleskot, Dyplomata, czyli szpieg? Działalność służb kontrwywiadowczych PRL wobec zachodnich placówek dyplomatycznych w Warszawie (1956-1989), Warszawa: IPN, 2013, s. 656, ISBN 978-83-7629-487-2.
- Andrzej Lek: Korpus dyplomatyczny w Polonia Palace. stosunki.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-02)].