Aleksander Pik
Aleksander Pik (ur. 10 maja 1873 w Łodzi, zm. 20 października 1943 w Warszawie) – generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego, adwokat.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 maja 1873 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 października 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Departament Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych |
| Stanowiska |
szef departamentu i naczelny prokurator wojskowy |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujBył synem Karola i Marii z Kurnatowskich. Od 8 stycznia 1906 żonaty z Reginą z Marszałków, primo voto Chołodecką. Prawdopodobnie bezdzietny. Edukację odbierał w gimnazjum w Kaliszu (1883–1891), potem wstąpił do Oficerskiej Szkoły Kwalerii w Twerze, skończywszy ją w 1893, po czym w 1896 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[1].
W latach 1902–1908 pełnił służbę w korpusie sądownictwa marynarki wojennej. W latach 1908–1917 był szefem Wydziału Ustawodawczego w Głównym Zarządzie Sądownictwa Morskiego. W 1915 awansował na generała majora. Od czerwca 1917 pracował w Ministerstwie Sprawiedliwości Rosji.
20 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika, i przydzielony do Sekcji Prawnej Ministerstwa Spraw Wojskowych[2]. 7 grudnia 1918 został mianowany szefem Departamentu II Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[3]. 21 lipca 1919 został członkiem Rady Wojskowej. W grudniu 1919 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu VI Wojsko-Prawnego M.S.Wojsk. 10 marca 1920, po kolejnej reorganizacji ministerstwa, Naczelny Wódz mianował go szefem Oddziału VI Prawnego Sztabu M.S.Wojsk. 10 sierpnia 1921, z chwilą wejścia w życie pokojowej organizacji Ministerstwa Spraw Wojskowych, został szefem Departamentu IX Sprawiedliwości[4]. 3 kwietnia 1924 minister spraw wojskowych zwolnił go ze stanowiska Naczelnego Prokuratora Wojskowego i pozostawił nadal na stanowisku szefa departamentu[5]. 31 lipca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a Minister Spraw Wojskowych zwolnił ze stanowiska szefa departamentu[6]. 10 czerwca 1926 Prezydent RP, Ignacy Mościcki zwolnił go ze stanowiska prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego[7]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[8]. Od 1930 był adwokatem w Warszawie.
Zmarł 20 października 1943 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim (aleja 47-1-1)[9].
Awanse
edytuj- podporucznik (Подпоручик) – 1892
- porucznik (Поручик) – ?
- sztabsrotmistrz (Штабс-ротмистр) – 1896
- kapitan (Капитан) – ?
- podpułkownik (Подполковник) – ?
- pułkownik (Полковник) – ?
- generał major (Генерал-майор) – 1915
- generał podporucznik Korpusu Sądowego – 20 listopada 1918 z dniem przyjęcia do WP, zatwierdzony 1 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w Korpusie Sądowym, w „grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”
- generał brygady – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 41. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)[10]
Przypisy
edytuj- ↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów wojska polskiego 1918–1939, Warszawa 1994, s. 248, ISBN 83-11-08262-6.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 27 listopada 1918 r., poz. 105, 119.
- ↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 23 grudnia 1918 r., poz. 356.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 25, 121.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 9 kwietnia 1924 roku, s. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 76 z 7 sierpnia 1924 roku, s. 431.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 23 czerwca 1926 roku, s. 187.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
- ↑ Zdjęcie płyty nagrobnej Aleksandra Pika
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991, s. 147.
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 248, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.