Zbigniew Paszta
Zbigniew Henryk Paszta (ur. 8 lipca 1937 w Białymstoku, zm. 19 kwietnia 1981 w Sanoku) – polski chemik, pracownik przemysłu gumowego związany z Sanokiem.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Narodowość |
polska |
| Stanowisko |
dyrektor naczelny |
| Pracodawca | |
| Odznaczenia | |
    .jpg){kind=small} 
| |
Życiorys
edytuj
Zbigniew Henryk Paszta urodził się 8 lipca 1937 w Białymstoku[1]. Był synem Henryka i Jadwigi z domu Świrydowicz[1]. W 1953 zdał maturę w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej stopnia podstawowego i licealnego w Żarach[1]. Od tego roku prowadził studia na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, które ukończył w 1958 z tytułem magistra chemii[2][3][1].
27 grudnia 1961 podjął pracę w Sanockich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku[3]. W fabryce z niewieloma fachowcami wykwalifikowanej kadry pracował początkowo jako technolog oddziałowy (i równolegle zastępca kierownika działu konfekcji i wulkanizacji)[4], na stanowisku mistrza (1962)[5], odznaczał się zaangażowaniem, często był czynny dziennie po kilkanaście godzin[3]. Poza działaniem w ramach produkcji był aktywny na polu organizacyjnym, społecznym, partyjnym (np. jako przewodniczący Rady Robotniczej w latach 1968-1972[4]), kulturalno-oświatowym[6], sportowym[3]. Później, od 1972 do 1977 był zastępcą dyrektora ds. produkcji i obrotu towarowego[4]. Od 1977 sprawował stanowisko dyrektora naczelnego SZPG „Stomil” w Sanoku[7][8][9][2][3][10][4]. 6 listopada 1977 został wybrany członkiem egzekutywy Komitetu Zakładowego PZPR w SZPG „Stomil” w Sanoku[11].
Na przełomie 1980/1981 zaistniały trudne miesiące dla Stomilu z uwagi na wyniki kontroli NIK wykazującej brak osiągnięcia pożądanego celu po rozbudowie fabryki z lat 1974-1978, zmiany personalne w kierownictwie, wdrożenie planu naprawczego[12]. Dyrektor Paszta od końca marca przebywał w sanatorium[13]. W Wielką Sobotę 18 kwietnia 1981 stracił przytomność w swoim domu, a następnego dnia rano 19 kwietnia 1981 zmarł w sanockim szpitalu w wieku 44 lat[14][2][a][15]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 21 kwietnia 1981[14][2][b]. Nagrobek został ufundowany przez sanocką fabrykę „Stomil”[16]. Jego żoną była Barbara z domu Najdzicz (1935-1982), córka Bronisława i Apolonii.
Odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[2][4].
- Srebrny Krzyż Zasługi[2][4].
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1975)[17].
- Odznaka „Za zasługi dla przemysłu chemicznego”[4].
- Odznaczenia resortowe[2][4].
- Medal „Za Zasługi dla Pożarnictwa”[4].
- Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”[4].
- Odznaka „Zasłużony Działacz Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów”[18].
Uwagi
edytuj- ↑ Data śmierci 19 kwietnia 1981 została wpisana w księdze cmentarnej, wskazana na inskrypcji nagrobnej oraz wydrukowana w nekrologu w dzienniku „Nowiny”, zob. Zbigniew Paszta. Nekrolog. „Nowiny”. Nr 78, s. 2, 21 kwietnia 1981.. Ponadto współpracownik Zbigniewa Paszty w swoich wspomnieniach podał czas zgonu w Niedzielę Wielkanocną 1981, która przypadła na dzień 19 kwietnia, zob. Współpracownik. Pozostaną w pamięci. Zbigniew Paszta 1937-1981. Wspomnienie. „Tygodnik Sanocki”. Nr 42 (467), s. 9, 20 października 2000. Datę zgonu 18 kwietnia 1981 podała „Gazeta Sanocka – Autosan”, zob. Zbigniew Paszta nie żyje. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (213), s. 2, 1-10 maja 1981. W wydanej w 2020 monografii SZPG „Stomil” w Sanoku podano, że Zbigniew Paszta zmarł na zawał serca SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 116 Waldemar Bałda podał, że Zbigniew Paszta poniósł śmierć w wypadku samochodowym, zob. Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 162. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Tu podano dzień pogrzebu 22 kwietnia 1981, zob. SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 72, 116
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 115.
- ↑ a b c d e f g Zbigniew Paszta. Nekrolog. „Nowiny”. Nr 78, s. 2, 21 kwietnia 1981.
- ↑ a b c d e Zbigniew Paszta nie żyje. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 13 (213), s. 2, 1-10 maja 1981.
- ↑ a b c d e f g h i j SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 116.
- ↑ SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 38, 136.
- ↑ SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 42.
- ↑ Doniosła umowa. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 8 (101), s. 2, 10-20 marca 1978.
- ↑ Życzenia, kwiaty, upominki dla pań w dniu ich święta. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 9 (102), s. 6, 20-31 marca 1978.
- ↑ Wiesław Koszela. Prezes Rady Ministrów Piotr Jaroszewicz w sanockim „Stomilu”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (115), s. 5, 20-31 sierpnia 1978.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 161. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Obradowała Zakładowa Konferencja Sprawozdawczo-Wyborcza PZPR w „Stomilu”. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 21 (90), s. 3, 15-30 listopada 1977.
- ↑ SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 67-70.
- ↑ SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 70.
- ↑ a b Księga cmentarna nr 1. Matejki Rymanowska od 1973 do 2004 (stare cmentarze), Sanok, (poz. 570).
- ↑ SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 71, 116.
- ↑ Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 162. ISBN 978-83-935385-7-7.
- ↑ Wysokie odznaczenia państwowe dla najbardziej zasłużonych. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 10 (29), s. 2, 15-30 maja 1975.
- ↑ SZPG 1931–1991 2020 ↓, s. 48.
Bibliografia
edytuj- Józef Baszak, Andrzej Romaniak, Edward Zając: Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku 1931–1991. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2020, s. 1-200. ISBN 978-83-60380-45-1.