Wzór Leibniza

wzór na pochodne iloczynów funkcji

Wzór Leibniza – wzór pozwalający obliczyć -tą pochodną iloczynu funkcji[1]. Został wprowadzony przez niemieckiego matematyka Gottfrieda Leibniza.

Niech   i   będą funkcjami różniczkowalnymi i mającymi pochodne aż do rzędu   włącznie. Wtedy pochodna  -tego rzędu iloczynu   wyraża się wzorem:

 
(1)

gdzie   to symbol Newtona (współczynnik dwumianowy), a   Wzór ten możemy też przedstawić, używając notacji wielowskaźnikowej:

 

Dowód

edytuj

Wzór

 

udowodnimy, używając indukcji matematycznej (zupełnej) ze względu na  

Dla   otrzymujemy:

 
 

Teraz udowodnimy ten wzór dla   przy założeniu, że jest on spełniony dla  

 

Weźmy teraz dla pierwszego członu  

 

Uogólnienie

edytuj

Istnieje podobny wzór, zachodzący dla   funkcji   różniczkowalnych i mających pochodne aż do  -tego rzędu włącznie. Pochodna  -tego rzędu iloczynu   wyraża się wzorem:

 
(2)

gdzie

 

oznacza współczynnik multimianowy. Sumowanie we wzorze (2) odbywa się po wszystkich liczbach naturalnych (łącznie z 0), których suma daje  

Dowód

edytuj

Dowód przeprowadzimy poprzez indukcję ze względu na   Dla   wzór (2) staje się zwykłym wzorem Leibniza (1):

 

Zakładamy więc, że wzór (2) zachodzi dla pewnej liczby naturalnej   Udowodnimy, że wynika z niego wzór dla   funkcji   Na początek zapiszmy

 

Skorzystajmy teraz ze zwykłego wzoru Leibniza dla dwóch funkcji,   oraz  

 

(wyrażenie   odgrywa rolę wskaźnika   i jest dobrane dla zachowania ciągłości oznaczeń w dalszych przekształceniach). Na mocy założenia indukcyjnego, wiemy, czemu równa się ostatni z nawiasów:

 

Kolejno wstawiając rozpisane wyrażenie z nawiasu i stosując własności sumy, otrzymujemy:

 

Korzystając z faktu, że dla liczb   zachodzi

 

otrzymujemy

 

Dla ustalonego   ostatnie dwa nawiasy wymnażają się do wspólnej postaci

 

Dla ustalonego   sumowanie w wewnętrznej sumie odbywa się po wszystkich liczbach   których suma daje   Ale ponieważ robimy tak dla każdego   od 0 do   to w efekcie sumujemy po wszystkich liczbach   których suma daje   i wszystkie składniki po prawej stronie można zebrać pod jedną sumę

 

co kończy dowód indukcyjny.

Przypisy

edytuj
  1. Leibniza wzór, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-12-02].

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj