Wolińska Mielizna

Wolińska Mielizna^[1] – mielizna Zalewu Szczecińskiego w jego północno-wschodniej części. Mielizna znajduje się w północnej części zalewu, która ma najbardziej zróżnicowane dno. Wolińska Mielizna ma od 1 do 2,5 km szerokości^[2]. Płycizna odchodzi od południowego brzegu środkowej części wyspy Wolin i przebiega łukiem w kierunku Pomorskiej Mielizny na południu.

Wolińska Mielizna stanowi rozległą ławicę piaskową przy głębokości poniżej 2 m, rozciągającą się na kilka kilometrów na południe Zalewu Szczecińskiego. Wolińską Mieliznę i Krzecki Wyskok (znajdujący się na zachodzie) rozdziela zagłębienie na poziomie od 4 do 6,5 m^[3].

Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Wolliner Schaar. W 1949 r. ustalono urzędowo polską nazwę Wolińska Mielizna^[4].

Przypisy

↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 384, ISBN 83-239-9607-5 .
↑ Ukształtowanie dna zbiornika i właściwości osadów. W: Andrzej Osadczuk: Zalew Szczeciński : środowiskowe warunki współczesnej sedymentacji lagunowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004, s. 42. ISBN 83-7241-436-X.
↑ Andrzej Osadczuk, Stanisław Musielak, Ryszard K. Borówka. Why should the Odra River mouth area not be regarded as an estuary?. „Oceanological and Hydrobiological Studies”. XXXVI (2), s. 91, 2007. Institute of Oceanography, University of Gdańsk. ISSN 1730-413X. (ang.).
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)

[1] Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 384, ISBN 83-239-9607-5 .

[Osadczuk04-2] Ukształtowanie dna zbiornika i właściwości osadów. W: Andrzej Osadczuk: Zalew Szczeciński : środowiskowe warunki współczesnej sedymentacji lagunowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004, s. 42. ISBN 83-7241-436-X.

[3] Andrzej Osadczuk, Stanisław Musielak, Ryszard K. Borówka. Why should the Odra River mouth area not be regarded as an estuary?. „Oceanological and Hydrobiological Studies”. XXXVI (2), s. 91, 2007. Institute of Oceanography, University of Gdańsk. ISSN 1730-413X. (ang.).

[4] Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 7)

[1]

[2]

[3]

[4]