Krzecki Wyskok

Krzecki Wyskok^[1] – mielizna Zalewu Szczecińskiego w jego północnej części, która ma najbardziej zróżnicowane dno. Płycizna odchodzi od południowego brzegu wyspy Wielki Krzek w kierunku południowo-wschodnim. Krzecki Wyskok ma ok. 5 km szerokości^[2].

Krzecki Wyskok stanowi rozległą ławicę piaskową przy głębokości poniżej 2 m, rozciągającą się na kilka kilometrów na południe Zalewu Szczecińskiego. Krzecki Wyskok i Wolińską Mieliznę (na wschodzie) rozdziela zagłębienie na poziomie od 4 do 6,5 m^[3].

Do 1945 r. stosowano niemiecką nazwę Krickser Haken. W 1949 r. ustalono urzędowo polską nazwę Krzecki Wyskok^[4].

Przypisy

↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 160, ISBN 83-239-9607-5 .
↑ Ukształtowanie dna zbiornika i właściwości osadów. W: Andrzej Osadczuk: Zalew Szczeciński : środowiskowe warunki współczesnej sedymentacji lagunowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004, s. 42. ISBN 83-7241-436-X.
↑ Andrzej Osadczuk, Stanisław Musielak, Ryszard K. Borówka. Why should the Odra River mouth area not be regarded as an estuary?. „Oceanological and Hydrobiological Studies”. XXXVI (2), s. 91, 2007. Institute of Oceanography, University of Gdańsk. DOI: 10.2478/v10009-007-0011-8. ISSN 1730-413X. (ang.).
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 6)

[1] Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 160, ISBN 83-239-9607-5 .

[Osadczuk04-2] Ukształtowanie dna zbiornika i właściwości osadów. W: Andrzej Osadczuk: Zalew Szczeciński : środowiskowe warunki współczesnej sedymentacji lagunowej. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2004, s. 42. ISBN 83-7241-436-X.

[3] Andrzej Osadczuk, Stanisław Musielak, Ryszard K. Borówka. Why should the Odra River mouth area not be regarded as an estuary?. „Oceanological and Hydrobiological Studies”. XXXVI (2), s. 91, 2007. Institute of Oceanography, University of Gdańsk. DOI: 10.2478/v10009-007-0011-8. ISSN 1730-413X. (ang.).

[4] Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 6)

[1]

[2]

[3]

[4]