Wikipedia

Wojciech Wiśniewski (pisarz)

polski dziennikarz, autor opowiadań i książek biograficznych
Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2012-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Wojciech Wiśniewski (ur. w 1933 w Krakowie) – polski dziennikarz i pisarz.

Wojciech Wiśniewski
Data i miejsce urodzenia

1933
Kraków

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Życiorys

edytuj

Dzieciństwo spędził w Warszawie[1]. Kształcił się w Prywatnym Gimnazjum Biskupim Collegium Marianum w Pelplinie[1] i Ogólnokształcącym Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Warszawie.

Karierę dziennikarską rozpoczął jako fotoreporter[1]. Pisał dla prasy dziecięcej i młodzieżowej[1], debiutował w 1962 opowiadaniem dla młodzieży „Beata ma oczy brązowe”[1], które zadedykował przyszłej żonie, Beacie.

Był dziennikarzem w czasopismach „Świat Młodych” oraz „Na Przełaj”, w którym prowadził Klub Młodych Autorów oraz dział kulturalny. Na jego łamach przybliżał czytelnikom współczesnych autorów polskiej literatury, prezentując przeprowadzone z nimi wywiady. Wywiady przeprowadzane przez Wiśniewskiego cieszyły się taką popularnością, że zostały wydane w trzech tomach „Tego nie dowiedzie się w szkole” (1979, 1981 i 1983) oraz zostały wydane na początku lat 90. w zbiorze „Lekcja polskiego” (Oficyna Wydawnicza „Rytm”), jako książka zalecona przez Ministerstwo Edukacji Narodowej.

Był autorem zbiorów opowiadań, takich jak „Głowa do korony” (1966), „Dziewczyna z fortepianem” (1970), „Szukam przyjaciela” (1971) czy „Test na uczucia” (1975)[1], a także antologii „Nasze ulubione wiersze”, która w 1980 otrzymała Międzynarodową Nagrodę Wydawców IX Premio Europeo. W stanie wojennym porzucił redakcję i zaczął pracować jako instruktor socjalny w Domu Pomocy Społecznej[1] „Kombatant” na warszawskim Bemowie. W 1982 wydał zbiór opowiadań „Gazeciarz z planu Napoleona”[1].

W 1989 wydał w paryskim wydawnictwie Edition Spotkania książkę „Ostatni z rodu. Rozmowy z Tomaszem Zanem”[1], która stanowiła zapis rozmów z Tomaszem Zanem, którego życiorys wpisał się w wielką historię Polski XX wieku, opowiadając jednocześnie o losach ostatniego pokolenia Polaków żyjących na Kresach. Publikacja została uhonorowana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich Nagrodą im. Stanisława Konarskiego[1]. Po 25 latach LTW wznowiło książkę, uzupełniając ją o wiadomości z teczek SP, UB i informacji wojskowej zgromadzonych w Instytucie Pamięci Narodowej, jak również o fragmenty artykułów z pisma wydawanego podczas stanu wojennego „Promieniści” kontynuującego ideały Filomatów i Filaretów. Dopełniając kresową opowieść o Tomaszu Zanie, napisał książkę „Pani na Berżenikach. Rozmowy z Heleną z Zanów-Stankiewiczową”.

Był stałym korespondentem „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza” w Londynie[1], autorem reportaży i słuchowisk radiowych.

W 1999 wydał książkę „Smak dzieciństwa”[1], w której opisał wspomnienia z dzieciństwa. Publikacja cieszyła się dużym zainteresowaniem i była wznawiana czterokrotnie – po raz ostatni w Literackim Towarzystwie Wydawniczym, z rekomendacją księdza-poety Jana Twardowskiego, reportażysty Ryszarda Kapuścińskiego i przyjaciela autora Marka Nowakowskiego. W 2001 wydał „Rzymianina z AK. Rzecz o dr Józefie Rybickim ps. Andrzej, Maciej”[1], książkę poświęconą dowódcy Kedywu Okręgu Warszawskiego. Siedem lat później ukazały się jego wywiady z dominikanami „Psy Pana Boga. Los Perros de Dios”[1], będące efektem licznych rozmów i wizyt we wszystkich klasztorach dominikańskich w Polsce.

W 2016 premierę miała książka „Zapisane kartki Ojca Jana Góry. Antologia”, będąca zbiorem tekstów o. Jana Góry, wybranych przez Wiśniewskiego. Każdy rozdział autor poprzedził komentarzem, który przybliżał czytelnikom postać o. Góry[2].

Twórczość

edytuj

Opracowania

edytuj
  • Niełatwo być dziewczyną: fragmenty pamiętników nadesłanych na konkurs "Na Przełaj" (autor wyboru i rozmów z autorkami; wstęp: Wojciech Żukrowski; Nasza Księgarnia 1977)
  • Nasze ulubione wiersze (przygotowanie, opracowanie oraz przedmowa: Wojciech Wiśniewski; wybór wierszy: Barbara Adamczewska i inni; opracowanie graficzne Danuta Żukowska; Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1980, ISBN 83-205-3132-2; w 1980 książka ta zdobyła międzynarodową nagrodę wydawców IX Premio Europeo di Letteratura Giovanile)
  • Tylko o miłości (wybór i opracowanie: Maria Dańkowska, Wojciech Wiśniewski; Młodzieżowa Agencja Wydawnicza 1981, ISBN 83-203-1083-0)
  • Jean Offredo, Lech Wałęsa czyli polskie lato (Lech Walesa ou l'été polonais; tłum. i adaptacja: Maria Heninger, Celine Le Corre, Wojtek Wiśniewski; Paris - Bagnolet: Cana - Dominique Le Corre 1981)

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Wiśniewski Wojciech. pisarze.pl. [dostęp 2020-04-28]. (pol.).
  2. ↑ Zapisane kartki ojca Jana Góry. Antologia. [w:] Świat Książki [on-line]. swiatksiazki.pl. [dostęp 2020-04-28]. (pol.).
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Wojciech_Wiśniewski_(pisarz)&oldid=73081783”