Wojciech Drozdowicz

polski duchowny rzymskokatolicki

Wojciech Drozdowicz (ur. 17 kwietnia 1954 w Warszawie) – polski ksiądz katolicki, prałat, kanonik kapituły kampinosko-bielańskiej archidiecezji warszawskiej, proboszcz parafii bł. Edwarda Detkensa w Warszawie, animator kultury i społecznik.

Wojciech Drozdowicz
Prałat
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1954
Warszawa

Proboszcz parafii bł. Edwarda Detkensa w Warszawie
Okres sprawowania

od 1999

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

archidiecezja warszawska

Prezbiterat

7 czerwca 1981

Odznaczenia
Medal „Milito Pro Christo”

Życiorys

edytuj
 
Ks. Wojciech Drozdowicz (pośrodku z tyłu w jasnej kapie) podczas wmurowania kamienia węgielnego pod Klinikę „Budzik”. Z lewej Maria Kaczyńska, przemawia ks. Jerzy Banak.

Kleryk

edytuj

Wojciech Drozdowicz uczęszczał do Wyższego Seminarium Duchownego w Warszawie. W czasie studiów odbył zasadniczą służbę wojskową w Bartoszycach, a także przez rok przebywał w klasztorze benedyktyńskim w Tyńcu.

Ksiądz

edytuj

Święcenia kapłańskie przyjął 7 czerwca 1981 roku z rąk biskupa pomocniczego warszawskiego Jerzego Modzelewskiego. Później był wikariuszem parafii św. Zygmunta w Słomczynie, a od 1983 roku wikariuszem parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Łowiczu. Jako duszpasterz pracował z dziećmi. Organizował życie kulturalne w parafii. Prowadził m.in.: gazetkę Kolegiatkę oraz amatorskie studio telewizyjne Wiadomości Kolegiaty. Znany był z ekscentrycznego zachowania i charyzmy, a także niecodziennych metod głoszenia kazań. M.in.: podczas jednej z niedzielnych mszy świętych dla dzieci porąbał na ambonie telewizor siekierą.

Program Ziarno

edytuj

Pod koniec lat 80. XX wieku ksiądz Wojciech Drozdowicz rozpoczął współpracę z Telewizją Polską przy programach dla dzieci o tematyce religijnej. Był twórcą i pierwszym prowadzącym, reżyserem oraz współscenarzystą programu telewizyjnego Ziarno, za który otrzymał nagrodę Wiktora w 1990 roku.

W 1991 roku w związku z IV Podróżą Apostolską Jana Pawła II do Polski zrealizował wraz z Andrzejem Krzywym teledysk Parafian blues, w którym wystąpił grając na kontrabasie. W tym samym roku przeprowadził wraz z dziećmi z programu Ziarno improwizowany wywiad z papieżem Janem Pawłem II, który został wyemitowany w TVP1.

Misjonarz

edytuj

Po zakończeniu pracy w telewizji ksiądz Wojciech Drozdowicz udał się na misję do krajów byłego Związku Radzieckiego. Pracował na Syberii jako duszpasterz wśród Polonii w Wierszynie i Krasnojarsku, był także proboszczem katedry rzymskokatolickiej w Nowosybirsku i założycielem oraz dyrektorem katolickiego studia telewizyjnego KTV Kana, które emituje programy oraz filmy w rosyjskich sieciach kablowych.

Proboszcz na Bielanach w Warszawie

edytuj

Po powrocie do Polski w 1999 roku został proboszczem najmniejszej parafii w archidiecezji warszawskiej, która mieści się w Lesie Bielańskim w Warszawie. W 2002 roku przy kościele kolegiackim Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny założył Podziemie Kamedulskie, gdzie organizowane są: spektakle teatralne, koncerty, monodramy, wystawy. W tym samym roku wspólnie z aktorką Ewą Błaszczyk stworzył fundację AKogo? działającą na rzecz dzieci wymagających rehabilitacji po ciężkich urazach neurologicznych.

W 2003 roku został kanonikiem-bratem i indulgencjarzem kapituły kampinosko-bielańskiej. W 2006 roku był gościem XII Przystanku Woodstock, gdzie uczestniczył w debacie z tłumem młodzieży na temat religii.

Duchowny słynie z wielu nowatorskich pomysłów. W 2018 odprawił mszę w intencji zmarłej Kory Jackowskiej. Po nabożeństwie w kościele puszczono oryginalne wykonanie utworu Krakowski spleen, śpiewanego przez wokalistkę. Ks. Drozdowicz zagrał wówczas równolegle na suzafonie. Towarzyszył mu także mężczyzna grający na bębnach. Zdarzało mu się też podczas nabożeństwa w dniu 6 grudnia wychodzić po drabinie, goniąc uciekającego przez okno kościoła, św. Mikołaja. W podziemiach świątyni kapłan regularnie koncertuje, śpiewając i grając na różnych instrumentach. W jego kazania często wplatane są różne utwory puszczane z przenośnego głośnika[1]. Spore kontrowersje wywołało jego kazanie wygłoszone w 2022, w poniedziałek wielkanocny. Podczas wystąpienia duchowny uczył wiernych słów ukraińskiej pieśni Tam na łące czerwona kalina, rozrzucając wiernym kartki z tekstem, a także puszczając ją z przenośnego głośnika. Miał być to gest solidarności z Ukraincami, których kraj został zaatakowany przez Rosjan. Wielu historyków i publicystów przypomniało wówczas, że utwór ten był hymnem żołnierzy Ukraińskiej Powstańczej Armii, która dopuszczała się zbrodni na ludności polskiej na Wołyniu i w Galicji Wschodniej w latach 40. i 50. XX wieku. Po licznych głosach krytyki kapłan przeprosił za puszczenie tego utworu podczas nabożeństwa[2][3][4].

Odznaczenia

edytuj

Filmografia

edytuj

Źródło: FilmPolski.pl[6]

  • 2015: Krew z krwi (serial fabularny) – jako ksiądz (odc. 10)
  • 2015: Historia Ireny Sendlerowej (film dokumentalno-fabuaryzowany) – jako ksiądz
  • 2016: Smoleńsk (film fabularny) – jako ksiądz
  • 2021: Bóg internetów (film fabularny) – jako ksiądz
  • 2022: Niewidzialna wojna (film fabularny) – jako ksiądz udzielający ślubu Katarzynie i Patrykowi

Przypisy

edytuj
  1. Ks. Drozdowicz zadziwia nie tylko muzyką Kory. Nie ma takiej drugiej parafii w Polsce [online], naTemat.pl [dostęp 2023-04-11] (pol.).
  2. „Czerwona kalina” na kazaniu. Gorąca dyskusja w sieci. Wideo [online], wpolityce.pl [dostęp 2023-04-11] (pol.).
  3. Z wiernymi zaśpiewał „Czerwoną kalinę”. Wpłynęły skargi. Archidiecezja: ksiądz Drozdowicz przeprasza [online], TVN Warszawa [dostęp 2023-04-11] (pol.).
  4. JHZ, „Czerwona kalina” podczas mszy. Ksiądz przeprasza [online], wiadomosci.wp.pl, 20 kwietnia 2022 [dostęp 2023-04-11] (pol.).
  5. Benemerenti Ordynariatu Polowego dla Fundacji Ewy Błaszczyk oraz Reprezentacyjnego Zespołu Artystycznego WP. ordynariat.wp.mil.pl, 14 stycznia 2017. [dostęp 2017-01-17].
  6. Wojciech Drozdowicz w bazie filmpolski.pl

Bibliografia

edytuj
  • Grzegorz Polak, Kto jest kim w Kościele katolickim?, Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1996, ISBN 83-905125-0-5, OCLC 189620104.

Linki zewnętrzne

edytuj