Wizyta (film 1974)
Wizyta – czarno-biały film dokumentalny Marcela Łozińskiego z 1974 roku. Jest częścią trylogii Łozińskiego, poświęconej tematowi mediów (pozostałe części to Próba mikrofonu z 1980 i Ćwiczenia warsztatowe z 1987)[1].
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1974 |
| Kraj produkcji | |
| Język |
polski |
| Czas trwania |
15 minut |
| Reżyseria |
Marcel Łoziński |
| Zdjęcia | |
| Montaż | |
| Produkcja | |
| Wytwórnia | |
| Kontynuacja |
Żeby nie bolało (1998) |
Kontynuacją filmu jest nakręcony w 1998 roku obraz Żeby nie bolało, w którym Marcel Łoziński po 22 latach wraca do tej samej bohaterki, próbując dowiedzieć się, czy wcześniejszy dokument w jakikolwiek sposób wpłynął na jej życie[2].
Geneza
edytujNakręcenie filmu o Urszuli Flis zasugerowała Łozińskiemu jego żona, Tamara. Zwróciła ona Łozińskiemu uwagę na wywiad przeprowadzony z panią Flis przez Irenę Dziedzic na potrzeby programu „Tele-Echo”. Wywiad był agresywny, napastliwy. Podsunął on Łozińskiemu pomysł nakręcenia produkcji o ciekawej bohaterce i o samych filmowcach i dziennikarzach[1][3]. Początkowo Łoziński planował nakręcić proces powstawania telewizyjnego dokumentu o Urszuli Flis, realizowanego przez TVP. Ostatecznie jednak film telewizyjny nie powstał, więc Łoziński nakręcił wywiad prasowy, który przeprowadzali dla „Polityki” Marta Wesołowska i Erazm Ciołek[4].
Treść i interpretacja
edytujBohaterką filmu jest Urszula Flis, rolniczka gospodarująca samotnie na 13 hektarach, interesująca się literaturą i teatrem, mająca dużą wiedzę. Wieś, w której mieszka, odwiedza dwoje dziennikarzy – Marta Wesołowska i Erazm Ciołek (fotoreporter). Rozmawiają z Urszulą Flis i jej sąsiadami. Dziennikarka jest napastliwa, atakuje Flis, twierdząc, że nie jest ona szczęśliwa, że zrezygnowała w ambicji i rozwoju, podważa słuszność jej decyzji o pozostaniu na roli, a stworzony przez nią świat wewnętrzny, karmiony literaturą i okazjonalnymi wizytami w teatrze, uważa za niewystarczający. Wrażliwa bohaterka, choć znacznie cichsza i mniej wygadana od dziennikarki, broni swoich wyborów i swojego sposobu życia. Film kończy się nadejściem kolejnej, tym razem radiowej, dziennikarki[4][5].
Według Marka Hendrykowskiego tematem filmu jest to, w jaki sposób kamera dokonuje inwazji na filmowanych bohaterów, wkraczając w ich prywatność, a także etyczne powinności dokumentalisty, który portretując rzeczywistych ludzi, obarczony jest odpowiedzialnością za bezbronnego człowieka, stającego przed kamerą i powierzającego mu swoje życie. Mówi też o agresywnej naturze mediów[3]. Według Mikołaja Jazdona i Piotra Pławuszewskiego oraz Tadeusza Lubelskiego film stanowi konfrontację dwóch różnych postaci, o różnych osobowościach[2][4].
Nagrody i nominacje
edytuj- 1975 – Syrenka Warszawska
- 1975 – Nagroda Klubu Krytyki Filmowej dla najlepszego filmu dokumentalnego na XV Ogólnopolskim Festiwal Filmów Krótkometrażowych w Krakowie
- 1975 – Nagroda Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych na Krakowskim Festiwalu Filmowym[6]
Przypisy
edytuj- ↑ a b Tadeusz Sobolewski, Po co nas Marcel tak posadził? [online], wyborcza.pl, 27 października 2012 [dostęp 2017-07-11].
- ↑ a b Tadeusz Lubelski, Historia kina polskiego, 1895-2014, [Drugie wydanie], Kraków, s. 587, ISBN 978-83-242-2707-5, OCLC 941070158.
- ↑ a b Marek Hendrykowski, Marcel Łoziński, Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2008, s. 50–53, ISBN 978-83-60356-47-0, OCLC 244011057.
- ↑ a b c Mikołaj Jazdon, Piotr Pławuszewski, Polski film dokumentalny lat siedemdziesiątych. Nic o nas bez nas, [w:] Małgorzata Hendrykowska (red.), Historia polskiego filmu dokumentalnego (1945-2014), Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2015, s. 300, ISBN 978-83-232-2806-6, OCLC 927375412.
- ↑ Marcel Łoziński, Wizyta [online], ninateka.pl [dostęp 2017-07-11] (pol.).
- ↑ Marek Hendrykowski, Marcel Łoziński, Warszawa: Biblioteka „Więzi”, 2008, s. 134, ISBN 978-83-60356-47-0.
Linki zewnętrzne
edytuj- Wizyta w bazie filmpolski.pl