Wikipedia

Irena Dziedzic

polska dziennikarka, publicystka, osobowość telewizyjna

Sylwia Irena Dziedzic[1] (ur. 20 czerwca 1925 w Kołomyi, zm. 5 listopada 2018 w Warszawie[2]) – polska dziennikarka i prezenterka telewizyjna.

Irena Dziedzic
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1925
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

5 listopada 2018
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys

edytuj

Jej rodzicami byli Aleksandra Zajączkowska (zm. 1952) i Antoni-Marceli Dziedzic (zm. 1939)[3]. Była jedynaczką[4]. Przed II wojną światową była uczennicą żeńskiej szkoły podstawowej, wychowanką w internacie ss. felicjanek[5] w Zakładzie Sierot i Ubogich w Drohowyżu. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 uczęszczała do koedukacyjnej szkoły średniej (tzw. dziesięciolatki[6]) w dawnym gimnazjum żeńskim sióstr Notre Dame przy ul. Ochronek 8. W 1946 zdała eksternistycznie maturę w Krakowie[7][8].

Pracę zawodową rozpoczęła w 1946 jako redaktorka depesz w „Echu Krakowa”[7]. W 1948 zamieszkała w Warszawie, gdzie początkowo pracowała jako depeszowiec w „Głosie Ludu”, a później w „Trybunie Ludu” i „Expressie Wieczornym”[9][10]. W lutym 1952 zaczęła pracować w redakcji serwisu i publicystyki Radia Poland[11].

W marcu 1956 rozpoczęła pracę w Telewizji Polskiej jako prowadząca autorski program publicystyczno-rozrywkowy Tele-Echo[12], którego realizację zakończyła z końcem marca 1981 po stworzeniu 806 odcinków[13]. W latach 1958–1960 była także spikerką TVP[14][15]. W latach 1965–1967 prowadziła Dziennik Telewizyjny[16]. W 1977 stworzyła redakcję kulturalną w Dzienniku Telewizyjnym, którą kierowała do 1981[17]. Przez blisko dwa lata prowadziła Panoramę, była też gospodynią autorskiego programu publicystycznego Goście mile widziani[18]. Wystąpiła w jednym z odcinków programu Lucjana Kydryńskiego Muzyka lekka, łatwa i przyjemna, w którym zaśpiewała utwór „Śpią rekiny w oceanie”[19].

Pod koniec lat 50. rozpoczęła pracę jako konferansjerka[20]. Zaczynała od prowadzenia pokazów mody organizowanych przez Dom Mody Telimena[21]. W latach 1961–1963, 1965, 1969–1970 i 1977–1980 współprowadziła Międzynarodowe Festiwale Piosenki w Sopocie (w latach 1977–1980 rozgrywane jako Festiwal Interwizji[22]. W 1964 współprowadziła z Lucjanem Kydryńskim koncert z okazji jubileuszu dziennika „Życie Warszawy” w Sali Kongresowej w Warszawie[23]. Prowadziła także recitale m.in. Jerzego Połomskiego[24].

 
Dziedzic (2006)
 
Grób Ireny Dziedzic na cmentarzu leśnym w Laskach

5 kwietnia 1981 wytoczyła proces o zniesławienie dziennikarzowi Januszowi Ratzko z czasopisma „Płomienie”, a także jego wspólnikowi, Jerzemu Pardusowi, z którymi w marcu 1988 wygrała w sądzie[25][26].

15 października 1983 wróciła na antenę TVP z autorskim programem Wywiady Ireny Dziedzic[27]. 31 grudnia 1986 poprowadziła program sylwestrowy dla TVP2[28]. 22 sierpnia 1991 zakończyła współpracę z TVP, kończąc tym samym tworzenie Wywiadów… po zrealizowaniu 206 odcinków programu[29].

W 1985 była członkinią Narodowej Rady Kultury[30].

W 1992 wydała książkę autobiograficzną pt. Teraz ja... 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu.

W latach 2002–2006 prezentowała swoje publicystyczne felietony w cotygodniowym cyklu Punkt widzenia w audycji Muzyka i aktualności w Programie I Polskiego Radia. Rozgłośnia zrezygnowała ze współpracy z Dziedzic po emisji felietonu, w którym mówiła o lustracji. Następnie zaczęła prowadzić blog internetowy[31].

W 2006 redakcja „Newsweeka” wymieniła Dziedzic jako jedną z dziennikarek, którym zarzucano tajną współpracę z SB w okresie PRL[26]. 30 listopada 2010 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał ją za kłamcę lustracyjnego[32]. W 2011 Sąd Apelacyjny w Warszawie, na jej wniosek, uchylił ten wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. W październiku 2012 Sąd Okręgowy Warszawa-Praga uznał, że jej oświadczenie lustracyjne było zgodne z prawdą[33]. Sprawę zakończył prawomocnie Sąd Apelacyjny w Warszawie, który 25 marca 2013 oddalił apelację IPN od wyroku I instancji[34].

Życie prywatne

edytuj

W połowie lat 50. była związana z Janem Suzinem[35], następnie pozostawała w nieformalnym związku z dziennikarzem Heinerem Tiede[7] i aktorem Ignacym Gogolewskim[9]. Była żoną dziennikarza radiowego Janusza Bałłabana, z którym się rozwiodła[36]. Mieszkała na Saskiej Kępie w Warszawie[37]. Była bezdzietna[38].

Została pochowana 14 stycznia 2019 na cmentarzu leśnym w Laskach[39].

Filmografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Dziedzic Sylwia Irena, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-12-29].
  2. ↑ Irena Dziedzic nie żyje. Dziennikarka i prezenterka telewizyjna miała 93 lata [online], kultura.gazeta.pl, 12 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-12].
  3. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 97.
  4. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 102.
  5. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 101, 239.
  6. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 103.
  7. ↑ a b c Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 131. ISBN 978-83-8031-299-9.
  8. ↑ Żelazna Irena. Onet.pl, 2015-06-18. [dostęp 2019-01-12].
  9. ↑ a b Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 132–133. ISBN 978-83-8031-299-9.
  10. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 69–71.
  11. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 28, 220.
  12. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 24–25. ISBN 978-83-8031-299-9.
  13. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 41, 53, 115, 213.
  14. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 42. ISBN 978-83-8031-299-9.
  15. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 115–118.
  16. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 48–49.
  17. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 48–49, 146.
  18. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 41, 189.
  19. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 251–253.
  20. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 14.
  21. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 171.
  22. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 14, 167, 170–171.
  23. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 75.
  24. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 147.
  25. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 54, 121, 213, 224, 263–265.
  26. ↑ a b Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 126. ISBN 978-83-8031-299-9.
  27. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 124. ISBN 978-83-8031-299-9.
  28. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 188.
  29. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 41, 52, 143, 214.
  30. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 55.
  31. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 144. ISBN 978-83-8031-299-9.
  32. ↑ PAP: Sąd: Irena Dziedzic „kłamcą lustracyjnym”. wp.pl, 2010-11-30. [dostęp 2019-01-12].
  33. ↑ (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8; Sąd: znana dziennikarka nie jest kłamcą lustracyjnym. tvn24.pl, 2010-11-19. [dostęp 2012-10-19].
  34. ↑ Sąd: Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym. gazeta.pl, 2013-03-25. [dostęp 2019-01-12].
  35. ↑ Irena Dziedzic: Archiwa IPN. 2013. [dostęp 2016-05-02].
  36. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 134. ISBN 978-83-8031-299-9.
  37. ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 139. ISBN 978-83-8031-299-9.
  38. ↑ Dziedzic 1992 ↓, s. 95.
  39. ↑ Pogrzeb Ireny Dziedzic. Ikona TVP spoczęła na cmentarzu leśnym [ZDJĘCIA i WIDEO]. super express. [dostęp 2019-01-14].

Bibliografia

edytuj
  • Irena Dziedzic: Teraz ja… 99 pytań do mistrzyni telewizyjnego wywiadu. Wydawnictwo Reporter, 1992. ISBN 83-85189-30-0.
  • (PAP), Irena Dziedzic nie jest kłamcą lustracyjnym; w: „Polska. Dziennik Łódzki”, 19 X 2012, nr 245, s. 8.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wiki.x.io/w/index.php?title=Irena_Dziedzic&oldid=75334993”