Witold Boretti
Witold Boretti herbu własnego (ur. 6 lipca 1896 w Mińsku, zm. 22 września 1939 w Parchimowcach) – polski inżynier rolnik, oficer rezerwy Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 Boretti | |
| Data i miejsce urodzenia |
6 lipca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 września 1939 |
.jpg){kind=small}
| |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się 6 lipca 1896 w Mińsku, ówczesnej stolicy guberni mińskiej, w rodzinie Józefa Mikołaja (1863–1965) i Marii z Rymaszewskich (1865–1948)[1][2]. Był wnukiem Józefa Antoniego Boretti (1825–1878)[2]. Ukończył siedmioklasową szkołę handlową w Warszawie[1]. W latach 1916–1918 służył w armii rosyjskiej[1].
W 1918, po powrocie do Polski, wstąpił do 1 pułku szwoleżerów i w jego szeregach walczył na wojnie z Ukraińcami[1]. W marcu 1919 został ranny w obronie Bełza[1]. Następnie walczył na wojnie z bolszewikami i został kontuzjowany pod Wilnem[1]. W sierpniu 1920 został przeniesiony do 201 pułku szwoleżerów[1]. Awansował na wachmistrza[1][3]. Wyróżnił się 20 sierpnia 1920 dowodząc plutonem karabinów maszynowych w czasie forsowania Raciążnicy w folwarku Dłużniewo[1][4][3]. Za ten czyn został odznaczony Orderem Virtuti Militari[5].
W 1921 został zdemobilizowany[1]. W 1925 ukończył studia na Wydziale Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i otrzymał tytuł inżyniera rolnika[1][2]. 13 kwietnia 1931 prezydent RP mianował go podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 29 listopada 1930 i 13. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a minister spraw wojskowych wcielił do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej[6]. W 1933 administrował majątkiem Kulczyn, będącym własnością jego rodziców[1]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała Podlaska i posiadał przydział w rezerwie do 27 pułku ułanów w Nieświeżu[7]. Później osiadł w Parchimowcach, majątku Jacuńskich[2]. Tam 22 września 1939 został zamordowany[2].
Był żonaty z Ireną Jacuńską (1906–1987), z którą miał córkę Witosławę (1933–1967)[2]. Witosława była pierwszą żoną Janusza Onyszkiewicza[8].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4592[1][9][10]
- Krzyż Walecznych[1]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[1]
- Odznaka pamiątkowa Dowództwa Wojsk Polskich „Wschód” 1920[1]
- Odznaka pamiątkowa „Chrobrej Załodze” Bełz 18.II.19[1]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Boretti Witold. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.42-3264 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-14].
- ↑ a b c d e f Witold Boretti (1896–1939). Jerzy Maria Boretti. [dostęp 2024-10-14].
- ↑ a b Tuliński 2020 ↓, s. 958.
- ↑ Gruszecki 1929 ↓, s. 18.
- ↑ Gruszecki 1929 ↓, s. 19.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 kwietnia 1931, s. 150, 158.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 127, 606.
- ↑ Witosława Boretti (1933–1967). Jerzy Maria Boretti. [dostęp 2024-10-14].
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 407.
- ↑ Gruszecki 1929 ↓, s. 30.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Andrzej Dereń: Lista kawalerzystów i artylerzystów konnych odznaczonych Orderem Wojennym „Virtuti Militari”. W: Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Emil Gruszecki: Zarys historji wojennej 3–go Pułku Szwoleżerów Mazowieckich imienia pułkownika Kozietulskiego. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Arkadiusz Tuliński: 6 Armia Wojska Polskiego w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r.. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8229-062-2.