Wincenty Odyniec
Wincenty Odyniec (ur. 8 marca?/20 marca 1865 w Litwinkowie, w ówczesnej guberni mińskiej, zm. 1 czerwca 1952 w Milanówku[1]) – generał dywizji Wojska Polskiego.
.jpg)
| |
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizji piechoty |
| Główne wojny i bitwy |
wojna rosyjsko-japońska |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 20 marca 1865 w Litwinkowie[2], w rodzinie Jana, ziemianina, i Dominiki ze Stefanowiczów[3]. W 1883 wstąpił na ochotnika do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1888 ukończył Oficerska Szkołę Piechoty w Wilnie, oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Służył w 60 Zamojskim Pułku Piechoty Zamościu[2]. Jako dowódca kompanii walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905.
W I wojnie światowej dowódca od batalionu i 417 Ługańskiego pułku piechoty 105 Dywizji Piechoty. W 1915 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1913, a 30 kwietnia 1917 na generała majora ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1915. W sierpniu 1917 został przydzielony do Sztabu Kijowskiego Okręgu Wojskowego[2]. 27 kwietnia 1918 został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji, w którym dowodził brygadą 1 Dywizji Strzelców Polskich i czasowo pełniący obowiązki dowódcy tej dywizji[2].
7 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1915 roku, i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. 20 grudnia 1918 roku szef Sztabu Generalnego, generał dywizji Stanisław Szeptycki wyznaczył go na stanowisko pomocnika dowódcy 1 Dywizji Litewsko Białoruskiej[5]. Do kwietnia 1919 w III Departamencie MSWojsk., po czym zastępca dowódcy 1 Dywizji Litewsko Białoruskiej. Kwiecień - czerwiec 1919 dowódca Okręgu Etapowego Białystok i Wołkowysk. Czerwiec 1919 - maj 1920 dowódca 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich i dowódca Frontu Południowego w Wielkopolsce. Na froncie bolszewickim dowódca 17 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej. W marcu 1920 ukończył VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[6].
Odwołany z dowództwa wskutek niepowodzeń, pozostał od maja 1920 w dyspozycji Oddziału V Naczelnego Dowódcy, potem w dyspozycji Centralnej Stacji Zbiorczej Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa.
7 grudnia 1920 roku Najwyższa Wojskowa Komisja Opiniująca powzięła jednogłośnie następującą uchwałę: „czasowe zwolnienie gen. ppor. Wincentego Odyńca z zajmowanego stanowiska było ze strony Dowództwa 1 Armii uzasadnione. Wymienionemu Gen[erałowi] jednak nie można uczynić zarzutu z tytułu prowadzenia operacji 17 DP”. 5 kwietnia 1921 roku Naczelny Wódz zatwierdził wspomnianą uchwałę[7].
W 1921 roku był przewodniczącym Komisji Rehabilitacyjnej dla Oficerów Sztabowych. Z dniem 1 listopada 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała podporucznika[8].
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji[9]. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów stanu spoczynku[10].
Na emeryturze osiadł w Milanówku[11][12][13]. W okresie okupacji niemieckiej w swoim domu przechowywał Abrahama Szpielmana oraz jego żonę[14]. Zmarł 1 czerwca 1952 roku.
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 234 wg autora generał Odyniec zmarł 21 czerwca 1952 roku w Sulejówku i pochowany został na tamtejszym cmentarzu.
- ↑ a b c d Encyklopedia Wojskowa 1937 ↓, s. 68.
- ↑ a b Stawecki 1994 ↓, s. 234.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 12 z 19 grudnia 1918 roku, s. 178, 190.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 1 z 4 stycznia 1919 roku, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 353.
- ↑ Odpis uchwały Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej z 7 grudnia 1920 roku. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2017-11-24].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921 roku, s. 1312.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 737.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 321.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1575.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1404.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 878.
- ↑ Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego, nr 301/3348, relacja Abrama Szpielmana, 18.03.1948 r.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 52.
- ↑ a b c Encyklopedia Wojskowa 1937 ↓, s. 69.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. VI: Obrączki Kościuszkowskie - Przemysł II. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1937.
- Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.