Willa Hestia w Sopocie
Willa Hestia, nazywana też Rezydencją Johannesa Icka – jedna z kilku najbardziej charakterystycznych rezydencji położonych w Sopocie, o najbogatszym z nich wystroju, mieszcząca się przy ul. Władysława IV 3-5.
 nr rej. 772 z 12.09.1977[1]
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Władysława IV 3-5 |
| Typ budynku |
rezydencja |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor |
Johannes Ick |
| Kondygnacje |
2 |
| Ukończenie budowy |
1893 |
| Ważniejsze przebudowy |
lata 90. XX wieku |
| Pierwszy właściciel |
Johannes Ick |
| Kolejni właściciele |
Margareta von Heyer (1905-1909) |
| Obecny właściciel |
Hestia (1993-) |
Położenie na mapie Sopotu  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
 54°26′17,664″N 18°34′00,192″E/54,438240 18,566720
| |
.jpg)
Architekt Ernst Reichenberg na zamówienie spedytora i armatora Johannesa Icka z Gdańska zaprojektował rezydencję, którą zrealizowano w 1893 przy ówczesnej Baedeckerweg, wraz z ogrodem który przez lata przeistoczył się od frontu w niewielki park.
Willa wielokrotnie zmieniała właścicieli.
- od 1905 była nią Margareta von Heyer,
- w 1909 rodzina von Kries,
- w 1916 inż. Ludwik Mrzyk,
- w 1930 baronowa Sofia von Manteuffel-Szoege,
- w 1936 syn Heinrich von Manteuffel.
Po II wojnie światowej willę zajęła Armia Czerwona, następnie władze ulokowały tutaj Klub Marynarzy i Portowców, żłobek (1947-1980) oraz Dzienny Dom Opieki Społecznej (w latach 80.). W 1993 rezydencję sprzedano towarzystwu ubezpieczeniowemu Hestia. W odrestaurowanej willi pomieszczono kameralny prestiżowy hotel wraz z restauracją zarządzaną przez Magdę Gessler. W tym okresie zajmowała czwarte miejsce na liście najlepszych restauracji w Polsce. Willa pełniła też funkcje recepcyjne dla władz sopockich. W 1997 była podejmowana w niej królowa Holandii Beatrycze, w 1999 kanclerz Gerhard Schroeder, wielokrotnie prezydent Aleksander Kwaśniewski. Obecnie willa nie jest udostępniana.
W 1960 willa "zagrała" rezydencję konsula/konsulat Francji w filmie "Do widzenia, do jutra"[2].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2013-09-24].
- ↑ FilmPolski.pl - DO WIDZENIA, DO JUTRA [online], www.filmpolski.pl [dostęp 2017-11-15] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Hanna Domańska: Opowieści Sopockich Kamienic, Polnord Oskar Gdańsk 2005, 176 s., ISBN 83-89923-07-6