Wilki (Litwa)
Wilki, także Wilkija, Wilkiszki[1] (lit. Vilkija, niem. Wilkenberg[2]) – miasto na Litwie, położone w okręgu kowieńskim w rejonie kowieńskim, 25 km od Kowna, przy autostradzie Kowno – Jurbork (25 km na północny zachód od Kowna), na prawym brzegu Niemna.
 Panorama miasta | |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Okręg | |||
| Burmistrz |
Jonas Gurskas | ||
| Powierzchnia |
2,69 km² | ||
| Populacja (2017) • liczba ludności • gęstość |
| ||
| Nr kierunkowy |
27 | ||
| Kod pocztowy |
LT-54227 | ||
Położenie na mapie Litwy  | |||
 55°03′N 23°35′E/55,050000 23,583333
| |||
Zabytek urbanistyki, swoiste miasto wzgórz. Wilkija posiada status gminy, jednocześnie stanowi centrum okolicznych starostw. W mieście wznosi się neogotycki Kościół św. Jerzego (od 1908 r.), mieści się tu również gimnazjum, wyższa szkoła rzemiosła ludowego, szkoła rolna, poczta (LT-54015). Zachował się dom w którym w latach 1862–1864 r. mieszkał folklorysta Antanas Juška (1819–1880), w miasteczku mieści się muzeum kultury etnicznej braci A. i J. Jušków.
Wilki były stolicą traktu w Księstwie Żmudzkim Rzeczypospolitej. Prawa miejskie oraz herb nadał Wilkom w 1792 r. król Polski Stanisław August Poniatowski.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Litwini utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 500 osób. 28 sierpnia 1941 roku zlikwidowano getto, a Żydów zamordowano w lesie Pakarkle. Sprawcami zbrodni byli policjanci 3 kompanii 13 litewskiego batalionu policyjnego pod dowództwem porucznika Barzda[3].
Galeria
edytuj-
Kościół św. Jerzego -
Figura św. Floriana -
Starostwo
Ludzie urodzeni w mieście
edytuj- Dezydery Szymkiewicz – polski botanik
Przypisy
edytuj- ↑ Teodor Narbutt: Dzieje starożytne narodu litewskiego. 1837, s. 455-456.
- ↑ Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. T. XIII.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1144.
Linki zewnętrzne
edytuj- Wilkija 1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 476.